Rykaluk Kazimierz

Prof. dr hab. inż. Kazimierz Rykaluk urodził się 1 stycznia 1941 roku w Kadłubiskach, w województwie lubelskim. W 1958 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Hrubieszowie, po czym podjął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. Dyplom magistra inżyniera w specjalności konstrukcje budowlane uzyskał w 1963 r.

Pracę nauczyciela akademickiego podjął w dniu 15 września 1963 roku w Katedrze Budownictwa Stalowego na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. W 1969 roku Rada Naukowa Instytutu Budownictwa Politechniki Wrocławskiej nadała Mu stopień doktora nauk technicznych w specjalności konstrukcje metalowe na podstawie rozprawy doktorskiej Stan naprężenia w dźwigarze powierzchniowym szczególnego rodzaju, której promotorem był prof. Zbigniew Kowal. W 1982 roku na podstawie monografii habilitacyjnej Pozostające naprężenia spawalnicze w wybranych stanach granicznych nośności Rada Naukowa Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej nadała Mu stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 1999 roku.

Profesor Kazimierz Rykaluk był w Polsce jednym z najbardziej znanych specjalistów i autorytetów w dziedzinie konstrukcji metalowych. Jego zainteresowania w działalności naukowej obejmowały badania teoretyczne i doświadczalne w zakresie stateczności sprężystej konstrukcji płytowych, stateczności i nośności granicznej dźwigarów powierzchniowych, problemów koncentracji naprężeń i jej wpływu na wytrzymałość pękania kruchego i zmęczeniowego. Opublikował w tym zakresie łącznie 123 prace naukowe, w tym 53 artykuły w czasopismach krajowych i zagranicznych, 63 referaty i 64 sprawozdania z badań. W bazach WoS oraz Scopus zaindeksowanych zostało odpowiednio 8 i 15 prac. Do końca 2021 roku w wymienionych bazach odnotowano odpowiednio 72 i 83 cytowania Jego publikacji. Wypromował pięcioro doktorów.

Autor 10 książek spośród których trzeba wyróżnić książki autorskie wydane przez Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne: „Pęknięcia w konstrukcjach stalowych” (1999, 2000), „Konstrukcje stalowe. Podstawy i elementy” (2001, 2009), „Zagadnienia stateczności konstrukcji metalowych” (2012), „Konstrukcje metalowe” - część I (2016), część II” (2017), część III” (2018).

Członek Kolegium Redakcyjnego kwartalnika „Archives of Civil and Mechanical Engineering” oraz czasopisma „Builder”. Wiceprzewodniczący i członek Sekcji Konstrukcji Metalowych KILiW PAN, a także członek Komisji Budownictwa i Mechaniki Oddziału Wrocławskiego Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej.

Był nie tylko dużej klasy naukowcem, ale i inżynierem praktykiem, który swoją wiedzę techniczną wykorzystywał w pracy projektowej i eksperckiej. Posiadał uprawnienia w specjalności konstrukcyjno-budowlanej do projektowania i kierowania robotami budowlanymi. Autor wielu projektów jak przykładowo: projekty hełmów wież katedr we Wrocławiu i Częstochowie, projekt masztu telekomunikacyjnego w Nowej Karczmie koło Zgorzelca. Autor bardzo wielu ekspertyz dotyczących katastrof i awarii znaczących obiektów, w tym m. in.: hali Międzynarodowych Targów Katowickich, elektrociepłowni w Gorzowie Wielkopolskim – po jej pożarze, hali widowiskowo-sportowej na 16 tys. widzów w Sopocie, a także linii nawęglania Elektrowni Bełchatów – po pęknięciu belek podtorza. Opracował ponad 80 ekspertyz i orzeczeń technicznych.

Pracował na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej przez 48 lat. Był prodziekanem, kierownikiem studium doktoranckiego, zastępcą dyrektora Instytutu Budownictwa, kierownikiem Katedry Konstrukcji Metalowych. Zatrudnienie w Politechnice Wrocławskiej zakończył w 2011 roku po osiągnięciu 70-tego roku życia. Następnie przez 6 lat (2012÷2018) był zatrudniony na stanowisku profesora w Instytucie Budownictwa naszej Uczelni.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, w tym: Złote i Srebrne Odznaki PZITB oraz NOT, nagrodę indywidualną Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, kilkadziesiąt nagród Rektora, Dziekana Wydziału oraz Dyrektora Instytutu Budownictwa Politechniki Wrocławskiej.

Wyróżniony medalem Zasłużony dla Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej oraz medalem Zasłużony dla Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.

Zmarł 6 kwietnia 2021 roku we Wrocławiu. Pochowany został na cmentarzu przy kościele pw. Józefa Oblubieńca NMP w Żórawinie koło Wrocławia.