Powstanie i Działalność Związku do Stanu Wojennego 

Po podpisaniu w dniu 31 sierpnia 1980 r. porozumień społecznych w Gdańsku, zaczęły w całej Polsce powstawać komitety załoĚźycielskie NiezaleĚźnych Samorządnych Związków Zawodowych. W pierwszych dniach września na Uczelni dochodzi do kilku spontanicznych zebrań pracowników. Na pierwszym z nich, prowadzonym przez Kazimierza Michalaka, wydelegowano Henryka Jakubickiego, Jerzego Webera i Wojciecha Weymana na spotkanie informacyjne Komitetu ZałoĚźycielskiego NSZZ Dolnego Śląska, mieszczącego się przy pl. Czerwonym. Na kolejnym zebraniu w dniu 5 września zostaje wybrany Komitet ZałoĚźycielski NSZZ AR w składzie: Jerzy Chołast, Jerzy Kiersnowski, Wacław Leszczyński, Kazimierz Michalak, Kazimierz Młynarski, Jerzy Weber, Wojciech Weyman. Przewodniczącym zostaje Jerzy Weber. Po spotkaniu w dniu 16 września z rektorem prof. Ryszardem Badurą Komitet uzys kuje lokal z telefonem oraz tablice informacyjne rozmieszczone w róĚźnych punktach Uczelni. Rozpoczyna się intensywna działalność informacyjna. Komitet rozpoczyna wydawanie biuletynu Komunikaty, którego kolejne numery powielane są przez uczelniany zakład poligraficzny.

Okres rodzenia się Solidarności na Uczelni to czas niepewności, ogromnych wysiłków organizacyjnych i przede wszystkim oczekiwań na zmiany. Powstający ruch społeczny jawnie przeciw stawił się monopolowi władzy i zapisanej w Konstytucji PRL „kierowniczej roli PZPR”. Nic więc dziwnego, Ěźe w okresie tworzenia Solidarności optymizmowi i chęci działania towarzyszył zwykły ludzki strach. Jednak entuzjazm i zaangaĚźowanie znaczącej grupy pracowników Uczelni były tak duĚźe, Ěźe porywały innych do działania, poczynając od pracowników obsługi, a kończąc na profesorach.

Rozpoczyna się akcja rozprowadzania i przyjmowania deklaracji wstąpienia do nowych związków. Warunkiem wstąpienia jest rezygnacja z przynaleĚźności do Związku Nauczycielstwa Polskiego – jedynej, istniejącej wcześniej na Uczelni organizacji związkowej.

Pracownicy masowo wpisują się do nowego Związku. Wkrótce, w poszczególnych jednostkach organizacyjnych zawiązują się ogniwa Związku (koła) i powstaje struktura uczelniana. Ogrom zadań przerasta moĚźliwości 7-osobowego Komitetu. Na zebraniu przedstawicieli Kół w dniu 22 września skład Komitetu ZałoĚźycielskiego zastaje poszerzony o kolejne osoby (Barbara Mąkosa, Marek Niewiadomski, Edward Osada, Jerzy Petryński, Wojciech Rojek, Bolesław Ěżuk) oraz powołuje się 7 komisji problemowych. Dodatkowo powołuje się Zespół ds. Kontroli, którym kieruje Krzysztof Parylak.

W dniu 6 paĹşdziernika powstaje Komisja Porozumiewawcza NSZZ Solidarność Pracowników Nauki i Oświaty Dolnego Śląska, w pracach której biorą udział Jerzy Kiersnowski oraz Jerzy Weber.

Na kolejnym zebraniu przedstawicieli kół w dniu 8 paĹşdziernika wybrani zostają przedstawiciele Związku do uczelnianych ciał kolegialnych. Do Senatu i Kolegium Rektorskiego delegowany zostaje przewodniczący, a w poszczególnych radach wydziałów Związek jest reprezentowany przez Zbigniewa Janiaka, Bogusława Karonia, Lesława Lewandowskiego, Agnieszkę Mironowicz i Lewtera Szyszkowskiego. Związkowcy biorą teĚź udział w pracach wszystkich komisji rektorskich.

W paĹşdzierniku dochodzi do pierwszej próby sił. Z niecierpliwością oczekiwane podwyĚźki przychodzą z Ministerstwa w formie krzywdzącej część pracowników. Komitet ZałoĚźycielski wysyła protesty do Premiera i Ministra oraz organizuje akcję odmawiania przyjęcia podwyĚźek w narzuconej formie. Solidarność odnosi sukces i pracownicy powszechnie odmawiają przyjęcia przygotowanych w kasie pieniędzy. Wkrótce podwyĚźki zostają wypłacone w formie zaakceptowanej przez Związek.

Po rejestracji Statutu rozpoczyna się kampania wyborcza. Zgłoszonych jest 15 kandydatów na przewodniczącego Związku oraz 72 kandydatów do Komisji Uczelnianej. W bezpośrednich wyborach w dniu 20 grudnia bierze udział 1 104 członków. Wybrana zostaje Komisja Uczelniana w składzie: Jerzy Weber – przewodniczący, Jerzy Kiersnowski – I wiceprzewodniczący, Jerzy Chołast – II wiceprzewodni czący, Wojciech Weyman – sekretarz, Barbara Mąkosa – skarbnik, Krzysztof Parylak, Adam Jara, Jerzy Drozd, Jan Kucharzyszyn, Bolesław Ěżuk, Jan Simoni, Bogumiła Załęska-Świątkiewicz, Dionizy Zięba, Wacław Leszczyński, Jerzy Petryński. Do Komisji Rewizyjnej zostają wybrani: Kazimierz Michalak – przewodniczący, Ludwika Petryńska, Jan Anweiler, Zbigniew Wolański i Józef Dejneka. Komisja Uczelniana powołuje Martę Skalską na rzecznika infor macji.

W trakcie 1981 r. wciąż rośnie liczba członków Soli darności, zrzeszającej wkrótce 84% ogółu zatrudnionych. PoniewaĚź Uczelnia nie dysponuje salą, która mogłaby pomieś cić wszystkich chętnych do uczestniczenia w związkowych zebraniach, w kołach wybierani zostają delegaci (1 delegat na 5 członków „S”), których zgromadzenie stanowi odtąd najwyĚźszą władzę Związku na Uczelni. W maju odbywa się kolejne Walne Zebranie Delegatów (WZD), na któ rym zostaje wybrane stałe Prezydium WZD w składzie: Jan Zwierzchowski, Jerzy Piotrowski, ElĚźbieta Czekanowska.

Związek w tym okresie zajmuje się praktycznie wszystkimi sprawami uczelnianymi. Prowadzone są działania zmierzające do ujawnienia naduĚźyć i niegospodarności na Uczelni. Jej władze stają w trudnej sytuacji – z jednej strony pole manewru jest ograniczone przez organizacje polityczne, z drugiej – istnieje olbrzymia presja środowiska oczekującego wyjaśnienia spraw. Zespół ds. Kontroli nie uzyskuje zgody na wgląd do dokumentów finansowych Uczelni. Rektor uzaleĚźnia swoją decyzję od stanowiska Ministerstwa. W odpowiedzi delegacja Solidarności oświadcza, Ěźe będzie okupować gabinet rektora do czasu uzyskania odmowy na piśmie. Po negocjacjach rektor wydaje zgodę.

Solidarność angażuje się mocno w pierwsze wolne wybory na Uczelni. Do władz dziekańskich zostają wybrani: Jerzy Drozd, Wacław Leszczyński, Dionizy Zięba i Bolesław Żuk.

W międzyczasie powstaje Zarząd NSZZ Solidarność Dolnego Śląska. Jego członkiem zostaje Jerzy Weber, wybrany też delegatem na I Krajowy Zjazd Solidarności.

W listopadzie narasta konflikt z Ministerstwem, które nie spełnia oczekiwań środowiska akademickiego i opóĹşnia prace nad nową ustawą o szkolnictwie wyĚźszym. 16 listopada 1981 r. rozpoczynają strajk okupacyjny studenci Akademii Rolniczej we Wrocławiu, protestujący przeciwko postawie Ministerstwa i solidaryzujący się z żądaniami strajkujących studentów WSI w Radomiu. Strajk popierany jest przez Solidarność i Senat Uczelni. Strajkują studenci wielu uczelni w kraju. Konferencja Rektorów – najwyĚźsze ciało kolegialne reprezentujące całe środowisko akademickie – oficjalnie popiera żądania strajkujących studentów i zobowiązuje się do zdecydowanej interwencji w sprawie ich realizacji. W zaistniałej sytuacji, w odpowiedzi na apel Senatu, 12 grudnia po południu studenci podejmują decyzję o zakończeniu strajku.

Stan Wojenny oraz Działalność Konspiracyjna 

Legalna działalność Związku zakończyła się w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r., gdy generał Jaruzelski, będący I sekretarzem PZPR, ogłosił stan wojenny. Tej samej nocy przewodniczący Komisji Uczelnianej dowiaduje się o trwających aresztowaniach i uruchamia alarmowy system powiadamiania. O godz. 6 rano prawie cała Komisja Uczelniana jest  w gmachu głównym i przekształca się w Komitet Strajkowy w składzie: Jerzy Weber – przewodniczący, Jerzy Chołast, ElĚźbieta Czekanowska, Marek Erlich, Marek Houszka, Jan Hutny, Henryk Jakubicki, Adam Jara, Jerzy Kiersnowski, Barbara Mąkosa, Krzysztof Parylak, Jan Simoni, Marta Skalska. Na Uczelni przebywają jeszcze studenci, którzy poprzedniego dnia zakończyli swój protest. Rozpoczyna się strajk okupacyjny Akademii Rolniczej we Wrocławiu, opisany w relacji Adama Jary Pięćdziesiąt siedem godzin. Właśnie tak długo trwał na naszej Uczelni strajk ogłoszony po wprowadzeniu stanu wojennego – pierwszy i prawdopodobnie najdłuĚźej trwający we Wrocławiu.

Dzięki bardzo dobrze działającym studenckim słuĚźbom zaopatrzeniowym, którymi kieruje student Bogusław Rogiński, strajkujący mają pod dostatkiem Ěźywności i innych niezbędnych materiałów.  O godz. 1700 na wiecu w sali VIR zostają odczytane oświadczenia Komisji Krajowej i Regionalnego Komitetu Strajkowego. Wieczorem, ze zdewastowanej przez ZOMO siedziby Zarządu Regionu, ratowane są ocalałe materiały oraz sprzęt, a następnie przetransportowane i zabezpieczone na Uczelni. Dobrze działa system łączności z większymi zakładami pracy. Dzięki działającym jeszcze telefonicznym liniom energetyki, poprzez KZ Solidarność IASE, zapewniony jest dostęp do informacji z kraju.

14 grudnia rano generał Stec, komisarz wojskowy Wrocławia, za pośrednictwem rektora przekazuje strajkującym polecenie opuszczenia Uczelni do godz.1400, grożąc pacyfikacją po godz. 1800. Część pracowników odchodzi do domów, większość studentów przenosi się do Pafawagu i Mosto stalu – zakładów, które wydają się być mniej zagroĚźone. Na Uczelni pozostaje w całości Komitet Strajkowy oraz najbardziej zdeterminowani uczestnicy strajku. Razem około 200 osób. W sali VIR ksiądz Stanisław Orzechowski odprawia Mszę Świętą. Do zapowiadanej pacyfikacji jednak nie dochodzi. Rano aresztowany zostaje prorektor  Jerzy SoĚźyński. Poprzedniego dnia, na spotkaniu rektorów z wojskowymi władzami miasta, krytycznie ocenił on wprowadzenie stanu wojennego  i określił je mianem „junty wojskowej”. Generał Stec stawia kolejne ultimatum. Z apelem o zakończenie strajku występuje Senat. W zaistniałej sytuacji, po przewiezieniu i ukryciu dokumentów Solidarności oraz materiałów drukarskich w kościele Św. Michała, strajk zostaje zakończony  15 grudnia o godz. 1500.

Dla Komisji Uczelnianej AR rozpoczyna się okres podziemnej działalności. Na Uczelni organizowane są akcje protestacyjne – milczące zgromadzenia w holu gmachu głównego, szczególnie liczne 13 maja oraz 11 listopada 1982 r. Regularnie odbywają się zebrania Komisji Uczelnianej, działa Komisja Rewizyjna, co 2 tygodnie ukazuje się biuletyn informacyjny Solidarność AR. Jest on regularnie dostarczany do wszystkich jednostek Uczelni, wraz z niezaleĚźnymi biuletynami, książkami i innymi materiałami informacyjnymi. Oddzielna struktura, kierowana w róĚźnychokresach przez Barbarę Mąkosę, Bogusława Karonia i Henryka Jakubickiego, zajmuje się zbieraniem składek. Organizowana jest pomoc finansowa represjonowanym i ich rodzinom (np. pokrywane były wysokie grzywny orzekane przez Kolegia ds. Wykroczeń) oraz innym osobom znajdującym się w potrzebie.

W dniu 4 stycznia 1982 r. przeprowadzono akcję aresztowań pracowników wrocławskich uczelni. Wśród nich znaleĹşli się nasi pracownicy: Jan Cebrat, Jerzy Drozd, Marek Erlich, Jerzy Kiersnowski, Barbara Mąkosa, Jan Simoni, Dionizy Zięba i Bolesław Ěżuk. Pozostali na wolności członkowie Komitetu Strajkowego ukrywają się. Nie wszystkim dopisuje szczęście. Wiosną, za drukowanie wrocławskich niezaleĚźnych wydawnictw, zostaje aresztowany Jerzy Chołast oraz współpracujący z nim Ryszard Kaczoruk i Witold Czerwiński. Kilka miesięcy póĹşniej rozpoczyna się ich proces sądowy. W marcu zostaje internowana Marta Skalska,  w maju – Adam Jara. W róĚźnych okresach 1982 r. internowani zostają: Ludwika Petryńska, Beata Podolska, Teresa Styczyńska, Janusz Szafrański, Kornel Ratajczak, Jan Zwierzchowski i inni. 29 czerwca 1982 r. – podczas kolokwium habilitacyjnego Jana Hutnego – agenci SB siłą wyprowadzają habilitanta z sali Senatu, a następnie internują go. Wydarzenie to było na tyle bezprecedensowe, Ěźe zostało nagłośnione w zachodnich mediach. W przeddzień manifestacji w rocznicę 11 listopada, przed Uczelnią zostaje aresztowany, a następnie internowany Jerzy Weber.

Na początku grudnia 1982 r. zostali zwolnieni ostatni internowani, ale juĚź 12 grudnia – w przeddzień rocznicy wprowadzenia stanu wojennego – na 48 godzin ponownie zatrzymano większość członków Komisji Uczelnianej.

WaĚźnym orężem w walce o przetrwanie był podziemny biuletyn Solidarność AR. W czasie nielegalnej działalnoś ci wydano 77 numerów. W sieci kolportaĚźu Solidarności AR i innych wydawnictw podziemnych (Z Dnia na Dzień, Solidarność Walcząca, Tygodnik Mazowsze, Kos, Przegląd Wiadomości Agencyjnych i inne) zaangaĚźowanych było ponad sześćdziesiąt osób.

W maju 1982 r. weszła w życie nowa ustawa o szkolnictwie wyższym, zawierająca wiele rozwiązań ujętych w projekcie ustawy sprzed stanu wojennego.

Pierwsze wybory pod rządami nowej ustawy wykazały, jakie są poglądy pracowników Uczelni i jak duĚźy autorytet miała działająca nielegalnie Solidarność. Członkowie  i sympatycy Solidarności stanowili większość Uczelnianego Kolegium Elektorów. Wszyscy wybrani w 1982 r. rektorzy mieli akceptację Solidarności i tym przede wszystkim naleĚźy tłumaczyć, Ěźe represje na naszej Uczelni (i ogólnie – na uczelniach) były znacznie mniejsze niĚź w innych zakładach pracy. Senat i w duĚźym stopniu rady wydziałów zostały opanowane przez „elementy antysocjalistyczne”. Pierwszym przedstawicielem naszej Uczelni w Radzie Głównej Nauki i Szkolnictwa WyĚźszego został Bolesław Ěżuk, który w wyborach pokonał uczelnianego szefa PRON.

W lutym 1983 r. na Uczelni podjęto próbę utworzenia nowych – akceptowanych przez WRON (Wojskową Radę Ocalenia Narodowego) – związków zawodowych. Na utrzymywane w tajemnicy zebranie przyszli najbardziej gorliwi. Ktoś jednak wpuścił do sali wielkiego gawrona z czerwonymi kokardami u nóg i zatrzasnął drzwi. Potencjalni związkowcy zostali na kilka godzin zamknięci z ptaszyskiem, którego nie mogli wypuścić, gdyĚź okna sali były zablokowane opuszczonymi Ěźaluzjami. Zmaterializowany duch zebrania był na tyle czytelny, Ěźe nowe związki wówczas na Uczelni nie powstały.

W czerwcu 1983 r. członkowie Związku – z okazji wizyty Jana Pawła II we Wrocławiu – ufundowali srebrny medal. Został on odlany ze srebrnych precjozów, entuzjastycznie przekazanych przez wielu naszych pracowników. Ofiarowano go Ojcu Świętemu podczas niezapomnianej Mszy Świętej na Partynicach, w której uczestniczyło około miliona osób.

W latach osiemdziesiątych wszyscy wybrani do Senatu przedstawiciele adiunktów  i asystentów oraz pracowników technicznych byli związani z Solidarnością. Redagowali oni niezaleĚźny biuletyn Informacje, zawierający – często zaopatrzone komentarzem autorów – relacje z Senatu. Nie cenzurowany biuletyn rozsyłany był drogą oficjalną do wszystkich jednostek organizacyjnych Uczelni. Pracownicy Uczelni działali takĚźe w strukturach regionalnych. W okresie stanu wojennego Jerzy Weber wchodził w skład podziemnego Regionalnego Komitetu Strajkowego Dolny Śląsk, gdzie organizował Radio Solidarność. W prace te była zaangaĚźowana Komisja Uczelniana AR. W okresie póĹşniejszym za pozauczelnianą działalność konspiracyjną aresztowano i postawiono w stan oskarĚźenia Barbarę Mąkosę, jeszcze póĹşniej Julię Lach. Ěżaden z rozpoczętych procesów sądowych nie został jednak zakończony wyrokiem, gdyĚź oskarĚźonych objęła amnestia.

Okres podziemnej działalności zakończony został zwołaniem w dniu 20 grudnia 1988 r. oficjalnego, aczkolwiek jeszcze nielegalnego, zebrania reaktywującego NSZZ Solidarność Akademii Rolniczej. Na kolejnym zebraniu 23 lutego 1989 r. wybrano nową Komisję Uczelnianą.

Działalność w Wolnej Polsce 

23 lutego 1989 r. w czasie Walnego Zebrania Delegatów dokonano wyboru nowych władz. W skład Komisji Uczelnianej weszli: Marian Rojek – przewodniczący, Janusz Jakielaszek i Bolesław Ěżuk – z-cy przewodniczącego, Jan Cebrat, Witold Czerwiński, Krystyna Gawęcka, Henryk Jakubicki, Janusz Jastrzębski, Janusz Kubizna, Julia Lach, Maria Osińska, Alojzy Rojkowski, Teresa Smolińska, Józef Strugała, Roman Sura, Maria Wanke-Jerie. Na zebraniu tym omawiano, oprócz spraw proceduralnych, takĚźe strukturę organizacyjną Związku na Uczelni, regulamin wyborczy i regulamin finansowy. Rzecznikiem informacji została Maria Wanke-Jerie. Ponownie zaczęło regularnie ukazywać się pismo Komunikaty. Ukazało się 55 numerów.

Związek przedstawił ambitny program działania, który w jednym z pierwszych punktów stawiał zadanie odpolitycznienia systemu funkcjonowania Uczelni, a ponadto:

• obronę praw pracowniczych członków Związku,
• zmianę systemu awansów, ocen i zatrudnienia,
• racjonalizację systemu płac, premiowania i nagród,
• kontrolę jawności zasad i poprawności przyznawania świadczeń socjalnych,
• integrację środowiska akademickiego,
• koordynację pomocy zagranicznej na rzecz polskiego rolnictwa,
• przezwyciężenie dotychczasowej dominacji monopolu informacyjnego

 W dniu 7 grudnia 1990 r. zawarte zostało porozumienie między Rektorem a Komisją Uczelnianą NSZZ Solidarność i Radą Zakładową ZNP w sprawie zasad współdziałania.  Realizacja programu działania zaowocowała opracowaniem nowego Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz nowego Regulaminu Pracy w Akademii Rolniczej, które po nielicznych zmianach i uzupełnieniach obowiązują do dnia dzisiejszego. Oba regulaminy powstały dzięki bardzo duĚźemu zaangaĚźowaniu Romana Sury.

Na kolejną kadencję 1991–1994 wybrano Komisję Uczelnianą, której przewodniczył Janusz Jakielaszek. Ponadto w jej skład weszli: Bolesław Ěżuk i Andrzej Dąbrowski jako wiceprzewodniczący oraz Wojciech Jakubowski, Jolanta Borowicz, Tadeusz Sabiniewicz, Mariusz Nejman, Piotr Regiec, Włodzimierz Kita, Roman Sura, Mieczysław Kiwacz, ElĚźbieta FruĚźyńska-Janke, Teresa Smolińska, Krzysztof Romański, Paweł Gajewczyk, Andrzej Kocowicz, Maciej Szymański, Jacek Frontczak, Barbara Kutkowska, Alojzy Rojkowski, Eugeniusz Hołyński.

Sytuacja materialna społeczności akademickiej skłoniła Komisję Uczelnianą do utworzenia związkowego Funduszu Pomocy, z którego korzystają najbardziej potrzebujący członkowie Związku. Osobny fundusz utworzony został dla dzieci pracowników zrzeszonych w Związku. Dla młodych pracowników nauki stworzony został fundusz mający na celu wspomaganie ich rozwoju naukowego.

W kadencji 1994–1998 Komisji Uczelnianej przewodniczył ponownie Janusz Jakielaszek, a w skład Komisji Uczelnianej wchodzili: Andrzej Dąbrowski i Roman Sura jako wiceprzewodniczący, Ewa Jodkowska, Eugeniusz Hołyński, Mieczyslaw Kiwacz, Danuta Banasiak, Jerzy ́ukaszewki, Włodzimierz Kita, Maciej Szymański, Tadeusz Sabiniewicz, Maria Antoniszyn, Krystyna Engel-Brzęk, Ewa Koryciarz, Krystyna Holdenmajer.

Kontynuowano rozpoczęte działania, rozwiązywano bieżące problemy, włączano się do akcji organizowanych poza terenem Uczelni. Solidarność jest jednym z fundatorów międzyuczelnianej fundacji Pro Homine na rzecz emerytów i osób niepełnosprawnych – pracowników wyĚźszych uczelni Wrocławia. 15 listopada 2000 r. nastąpiło uroczyste otwarcie kompleksu mieszkalno-rehabilitacyjnego, który poświęcił JE Henryk kardynał Gulbinowicz.

Od kilku juĚź lat Komisja Uczelniana organizuje na wiosnę Rajd Solidarności, opłacając przejazd swoim członkom. Cieszy się on bardzo duĚźym zainteresowaniem, o czym świadczyć moĚźe fakt uczestnictwa w nim nie tylko członków Związku.

W latach 1998–2010, przez kolejne kadencje, przewodniczącym Komisji Uczelnianej jest Włodzimierz Kita, a skład Komisji zmienia się częściowo z kadencji na kadencję. Działalność zakładowej organizacja związkowej NSSZ Solidarność Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu w ostatnich latach skupia się na problemach pracowniczych, szeroko pojętym bezpieczeństwie i higienie pracy, bezpieczeństwie socjalnym pracowników i innych sprawach wymagających rozwiązania lub wyjaśnienia. NSSZ Solidarność na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu swoje bardzo dobre warunki do działania zawdzięcza z jednej strony pełnemu zrozumieniu przez władze Uczelni potrzeby istnienia związków zawodowych i ich roli wynikającej nie tylko z uprawnień ustawowych, a z drugiej – z obustronnego dążenia do osiągnięcia porozumienia w kaĚźdej, nawet trudnej sprawie. Dążenie do rozsądnego kompromisu szczególnie konfliktowej sytuacji, zarówno ze strony władz Uczelni jak i Związku Nauczycielstwa Polskiego powoduje, Ěźe Uczelnia nasza rozwija się dynamicznie i bez powaĚźniejszych konfliktów.

Zgodnie z „Ustawą o związkach zawodowych” zadaniem NSSZ Solidarność na Uczelni jest obrona godności pracowników, ich praw oraz interesów materialnych i moralnych, współuczestniczenie w tworzeniu korzystnych warunków pracy, bytu i wypoczynku oraz sprawowanie kontroli nad przestrzeganiem prawa pracy i przepisów, a takĚźe zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Trzydzieści lat obecności NSZZ Solidarność na Uczelni pokazuje, Ěźe Związek wniósł i wnosi w Ěźycie Uczelni określone, wymierne wartości i słuĚźy jej oraz pracownikom.