Warunki do rozwijania międzynarodowej współpracy stworzone zostały w 1956 r.  W roku następnym po raz pierwszy Uczelnia otrzymała z Ministerstwa Szkolnictwa WyĚźszego przydział środków na sfinansowanie 10 wyjazdów do krajów kapitalistycznych i 25 do ówczesnych krajów socjalistycznych. KaĚźdy wyjazd, nawet jednodniowy, wymagał indywidualnego uzgodnienia i akceptacji Ministra. Pod względem organizacyjnym realizacją wyjazdów zajmował się Rektorat, a od 1959 r. wyłoniony z Rektoratu Dział Nauki.

Do końca lat 60. liczba realizowanych wyjazdów nie przekraczała 50 rocznie. Decydowała o tym wysokość limitów dewizowych przydzielanych Uczelni na dany rok budĚźetowy. Szczupłość limitów dewizowych przyznawanych na wyjazdy zagraniczne z budĚźetu centralnego stanowiła główne i praktycznie jedyne ograniczenie w podróĚźowaniu za granicę. Trudności te były w pewnym stopniu pokonywane przez zawieranie międzynarodowych umów umoĚźliwiających bezdewizową wymianę pracowników. Pierwsze umowy o współpracy naukowej zostały podpisane z uczelniami czeskimi w Brnie: z WyĚźszą Szkołą Rolniczą  w 1963 r., a w roku 1968  z WyĚźszą Szkołą Weterynaryjną.

Pod koniec lat 60. rozszerzone zostały kontakty w ramach umów z uczelniami czeskimi, a w konsekwencji działań funkcjonującego wówczas pełnomocnika rektora ds. współpracy z zagranicą nawiązane zostały kontakty ze szkołami rolniczymi w ZSRR (Charków, Wołgograd), w NRD (Berlin, Lipsk), na Węgrzech, we Francji i Bułgarii. Doprowadziło to do podpisania kolejnych umów o współpracy i wymianie bezdewizowej.

W 1973 r. podpisane zostały umowy z Uniwersytetem w Debreczynie i Uniwersytetem w Nowym Sadzie; rok póĹşniej z Uniwersytetem w Rostocku, WyĚźszą Szkołą Rolniczą  w Kaposvar; a w 1976 r. z Instytutem Górniczym w Leningradzie w ramach trójporozumienia z AGH w Krakowie. Obsługa administracyjna powierzona została komórce ds. współpracy z zagranicą utworzonej w 1971 r. przy Dziale Nauki.

W latach 70. kontakty naukowe rozwijały się przede wszystkim z krajami socjalistycznymi. Wynikało to zarówno z korzystniejszej sytuacji finansowej w zakresie środków budĚźetowych przeznaczanych na podróĚźe zagraniczne, zwłaszcza do krajów socjalistycznych, jak i liberalizacji przepisów w 1973 r., które przyznały rektorowi samodzielność w planowaniu i realizacji bezpośrednich kontaktów z uczelniami w krajach demokracji ludowej oraz zezwalały pracownikom na wyjazdy do ośrodków, z którymi kontakty były juĚź nawiązane.

Problematyka współpracy realizowanej w ramach umów dotyczyła ekonomiki rolnictwa, rozrodu zwierząt, melioracji wodnych, metod matematyczno-ekonomicznych  w rolnictwie, produkcji roślinnej i zwierzęcej i była zgodna z profilem badań prowadzonych na Uczelni, które coraz ściślej związane były z realizacją zadań planowych resortu określanych w pięcioletnich programach i planach współpracy.

W ramach RWPG miały miejsce liczne wyjazdy na posiedzenia grup roboczych ds. koor- dynacji badań z zakresu chemii rolniczej, gleboznawstwa, mikrobiologii i ochrony roślin.

Wyjazdy zagraniczne realizowane były na podstawie rocznych planów wyjazdów zatwierdzanych przez Ministerstwo. Na staĚźe naukowe do ośrodków zagranicznych wyjeĚźdĚźała przede wszystkim samodzielna kadra naukowa. Pojawiły się takĚźe moĚźliwości dokształcania za granicą młodej kadry (wyjazdy na staĚźe do krajów socjalistycznych, studia aspiranckie w ZSRR i innych krajach demokracji ludowej) i lektorów (kursy językowe).

Nawiązane zostały kontakty naukowe z Instytutem Mechaniki Płynów w Tuluzie, Instytutem Mikrobiologii Stosowanej Akademii Rolniczej w Wiedniu, Instytutem Rolnictwa Alpejskiego w Gumpenstein oraz Królewskim Uniwersytetem Weterynaryjnym i Rolniczym w Kopenhadze.

W pierwszej połowie lat 70. wyjazdy do krajów socjalistycznych stanowiły ok. 70% ogólnej liczby realizowanych wyjazdów, a w roku 1979 przekroczyły 80%.

W 1980 r. podpisana została umowa z WSR w Pradze (oddział w Czeskich Budziejowicach) formalizująca kilkuletnią współpracę w zakresie zagospodarowania gnojowicy, a w 1981 r. umowa z Państwowym Instytutem Politechnicznym w Tuluzie formalizująca wieloletnie kontakty w zakresie transportu hydraulicznego.

Rozpoczęty w 1981 r. proces decentralizacji uprawnień w zakresie współpracy z zagranicą systematycznie zwiększał uprawnienia rektora w zakresie kierowania pracowników naukowych za granicę i rozwijania bezpośrednich kontaktów z placówkami naukowymi w innych krajach. Wynikiem tego były podpisane w latach 80. umowy z następującymi uczelniami niemieckimi: Uniwersytetem Humboldta w Berlinie, WyĚźszą Szkołą dla Rolniczych Spółdzielni Produkcyjnych w Miśni oraz Wydziałem Wete rynaryjnym Uniwersytetu w Monachium; na terenie ówczesnej Czechosłowacji umowy z WyĚźszą Szkołą Rolniczą w Nitrze i Czeską WyĚźszą Uczelnią Techniczną w Pradze; w krajach byłego ZSRR umowa z Akademią Rolniczą w Jełgawie, Uniwersytetem w Tbilisi, Instytutem Mechanizacji Rolnictwa w Melitopolu, Instytutem InĚźynierów Urządzeń Rolnych w Moskwie; oraz umowa z włoskim Instytutem Fizjologii Ogólnej i Chemii Biologicznej Uniwersytetu w Mediolanie i praktycznie nigdy nie realizowana umowa z irackim Uniwersytetem w Mosulu.

Oprócz wymiany pracowników na konsultacje związane z realizowanymi wspólnie badaniami i cykle wykładów zawierane umowy przewidywały takĚźe wymianę grup studenckich na praktyki (wakacyjne i zawodowe) oraz współpracę organizacji związkowych i partyjnych.

Ponadto, nawiązane zostały kontakty pozaumowne, m.in. z Wyższą Szkołą Weterynaryjną w Hanowerze, Uniwersytetem Hohenheim w Stuttgarcie, Instytutem Biofizyki Maxa Plancka we Frankfurcie, Uniwersytetami w Kilonii i Berlinie Zachodnim oraz Badawczym Instytutem Żywności w Aas.

Z kaĚźdym rokiem jednak coraz mniej pracowników mogło wyjechać za granicę ze środków dewizowych będących w gestii Uczelni. Mimo to liczba realizowanych wyjazdów systematycznie wzrastała. Ze 170 wyjazdów zrealizowanych w 1980 r. wzrosła do 303 wyjazdów w roku 1989. Wpływ na ten wzrost miały wyjazdy realizowane na zasadach wymiany bezdewizowej w ramach zawartych umów, indywidualne zaproszenia na koszt ośrodka zagranicznego, oferty z zagranicznych fundacji stypendialnych takich jak: polsko-amerykańska wymiana rolnicza „Brethren Service Commision”, Fundacja Stefana Batorego, Fundacja im. Humboldta, Fundusz im. Marii Skłodowskiej-Curie, DAAD, Fulbrighta itp., a takĚźe wyjazdy typu „post doctoral fellow” i „visiting professors” finansowane z dodatkowego limitu środków na tzw. wyjazdy popierane (realizowane na koszt wyjeĚźdĚźającego i w ramach urlopu bezpłatnego); wyjazdy z ramienia PHZ Polservice na kontrakty do pracy m.in. do Nigerii, Algierii, Syrii; wyjazdy w charakterze ekspertów FAO i innych organizacji międzynarodowych do takich krajów jak: Syria, Afganistan, Bangladesz, Nepal, Jamajka.

W celu zapewnienia ciągłości kontaktów z czo łowymi ośrodkami zagranicznymi Uczelnia przyjmowała kaĚźdego roku znaczną liczbę gości zagranicznych oraz była organizatorem wielu imprez naukowych o znaczeniu międzynarodowym. Wymienić tu naleĚźy m.in. cyklicznie organizowaną „Szkołę biofizyki”, Międzynarodowy Kongres IHSS” oraz cieszący się ogromną popularnością kongres PROANIMALI.

Wiele kontaktów nawiązanych przed laty utrzymywanych jest do dzisiaj. Wymienić tu naleĚźy takie ośrodki jak Uniwersytet w Rostocku, Uniwersytet i WyĚźszą Szkołę Weterynaryjną w Hanowerze, Wydział Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu L.-M. w Monachium, Uniwersytet Hohenheim w Stuttgarcie, Rolniczy i Leśny Uniwersytet im. Mendla  i Uniwersytet Medycyny Weterynaryjnej i Farmacji w Brnie,  Południowo-Czeski Uniwersytet w Czeskich Budziejowicach, Uniwersytet Rolniczy w Nitrze i Państwowy Instytut Górniczy w Sankt Petersburgu.

Rozwijająca się na przestrzeni lat współpraca z ośrodkami zagranicznymi była  w wielu przypadkach wynikiem szczególnego zaangaĚźowania i troski profesorów będących orędownikami tej współpracy, dlatego teĚź w uznaniu zasług 11 wybitnych przedstawicieli nauki otrzymało uchwałą Senatu AR we Wrocławiu zaszczytne tytuły doktora honoris causa, a wielu odznaczono medalem „Za Zasługi dla Akademii Rolniczej we Wrocławiu”.

Przełomowy rok 1989 przyniósł zasadnicze zmiany takĚźe w organizacji i funkcjonowaniu współpracy z zagranicą, a ustawa z 1990 r. przyznała Uczelni pełną autonomię w tym zakresie. Wprowadzone zmiany strukturalne w organizacji i finansowaniu badań, wymienialność polskiej złotówki, demokratyczne procesy umoĚźliwiające swobodę podróĚźowania (likwidacja paszportów słuĚźbowych, formalnoś ci wizowych na terenie Europy) spowodowały całkowitą swobodę nawiązywania i utrzymywania kontaktów z zagranicą. Reaktywowane zostały umowy, co do których obie strony wyraĚźały wolę kontynuowania współpracy, a które w międzyczasie z róĚźnych przyczyn nie mogły być realizowane. Zawarte zostały nowe umowy:  z Uniwersytetem w Granadzie, Hanowerze, Kairze, El-Arish, Cottbus, Badawczym Instytutem Górnictwa i Metalurgii w Changsha, Instytutem Łąk, Pastwisk i Gospodarki Górskiej w Bańskiej Bystrzycy, Uniwersytetem Rolniczym w Kownie, Akademią Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, Uniwersytetem Biologii Stosowanej i Instytutem Wodnych Melioracji w Moskwie, Uniwersytetem Agronomicznym w Charkowie, Wydziałem Budownictwa Politechniki w Brnie, WyĚźszym Instytutem Medycznym w Yorktown i Uniwersytetem Purdue w West Lafayette.

Trudna sytuacja finansowa Uczelni w pierwszych latach 90. wymuszała konieczność poszukiwania pozauczelnianych środków na realizację kontaktów naukowych z zagranicą. Wnikliwie analizowane były wszystkie napływające do Uczelni propozycje z róĚźnych instytucji zagranicznych, organizacji międzynarodowych, środowisk polonijnych oferujących pomoc. Pewne moĚźliwości dofinansowania kontaktów zagranicznych pojawiły się wraz z powstaniem Komitetu Badań Naukowych. Ze środków KBN moĚźliwe stało się dofinansowanie kosztów podróĚźy osobom wyjeĚźdĚźającym na staĚźe z puli MEN, wymiany osobowej wynikającej  z realizacji badań prowadzonych w ramach umów międzyrządowych, pozyskiwanie grantów na badania prowadzone takĚźe przy współudziale partnerów zagranicznych.

MoĚźliwe stało się równieĚź korzystanie z funduszy pomocowych Unii Europejskiej.

W 1990 r. Uczelnia przystąpiła do programu edukacyjnego TEMPUS, który stanowił fazę przygotowawczą do podejmowania działań w ramach programów międzynarodowych od lat funkcjonujących w obrębie krajów Unii Europejskiej, a w 1996 r., na zaproszenie Południowo-Czeskiego Uniwersytetu w Czeskich Budziejowicach, partnera wieloletniej współpracy – do sieci Cz-5 tworzonej w ramach Środkowoeuropejskiego programu wymiany uniwersyteckiej CEEPUS. Aby sprostać stawianym wymogom oraz wciąż narastającym obowiązkom w zakresie współpracy z zagranicą, w strukturze organizacyjnej Uczelni dokonano zmian organizacyjnych. W 1996 r. utworzono stanowisko prorektora ds. współpracy z zagranicą i rozwoju uczelni, na które został powołany prof. Tadeusz Trziszka. Wówczas powstał równieĚź Dział Współpracy z Zagranicą.

Jesienią 1997 r. w Dziale utworzone zostało stanowisko koordynatora programów międzynarodowych, a w roku 2000 Biuro Programów Międzynarodowych z Lokalnym PunktemKontaktowym Programów Ramowych UE. Przeprowadzone zmiany organizacyjno-prawne usprawniły i przyspieszyły proces reagowania, przekazywania informacji i podejmowania decyzji w sprawach dotyczących współpracy z zagranicą, a takĚźe umoĚźliwiły zintensyfikowanie działań w zakresie włączania Uczelni w programy międzynarodowe udostępniane krajom kandydującym przez Unię Europejską; prowadzenie szerokiej wymiany osobowej z partnerami zagranicznymi, czynne uczestnictwo w licznych krajowych i zagranicznych szkoleniach, konferencjach, spotkaniach roboczych i informacyjnych dotyczących programów unijnych oraz podejmowanie licznych delegacji zagranicznych zainteresowanych współpracą z Uczelnią. Efektem wprowadzonych zmian było przystąpienie Uczelni do programu Sokrates/Erasmus juĚź w 1998 r., w gronie nielicznych uczelni w kraju, a w 1999 r. – do kolejnego programu edukacyjnego Unii Europejskiej – Leonardo da Vinci.

Od 1998 r. współpraca z zagranicą, zgodnie z proeuropejską polityką Uczelni – koncentrowała się głównie na działaniach zmierzających do włączania Uczelni w system Europejskiej Przestrzeni Badawczej i zgodnie z realizacją Procesu Bolońskiego – do Europejskiego Obszaru Szkolnictwa WyĚźszego. Realizowany był program edukacyjny CEEPUS, wspierający wymianę akademicką w zakresie kształcenia i doskonalenia zawodowego w obszarze Europy Środkowej i Austrii, który do 2009 r. umoĚźliwił studentom, doktorantom i nauczycielom akademickim odbycie staĚźy szkoleniowych w Austrii, Chorwacji, Czechach, Słowacji, Słowenii i na Węgrzech; program Leonardo da Vinci, dzięki któremu do 2008 r. studenci i doktoranci zrealizowali wyjazdy na praktyki i staĚźe zawodowe do Francji, Hiszpanii, Niemiec, Włoch i na Węgry; oraz program Erasmus, który umoĚźliwił wymianę studentów i doktorantów na studia, a takĚźe kadry naukowo-dydaktycznej w celu prowadzenia zajęć dydaktycznych z uczelniami partnerskimi z krajów Unii Europejskiej i od kilku lat równieĚź z Turcji, a od 2007 r., kiedy Erasmus stał się częścią nowego programu Unii Europejskiej „Uczenie się przez całe Ěźycie”, moĚźliwe stały się takĚźe wyjazdy studentów i doktorantów na praktyki oraz pracowników niebędących nauczycielami akademickimi – na staĚźe. Z roku na rok, coraz liczniej były podpisywane umowy bilateralne w ramach Programu Erasmus, które generowały coraz więcej miejsc na wymianę, zwłaszcza studentów. W ciągu dwunastu lat uczestnictwa w programie Erasmus Uczelnia podpisała ponad 70 umów partnerskich w 17 krajach europejskich (Austria, Belgia, Czechy, Dania, Niemcy, Hiszpania, Francja, Grecja, Węgry, Włochy, Litwa, ́otwa, Holandia, Portugalia, Finlandia, Norwegia, Słowacja) i Turcji, a liczba studentów biorących udział w wymianie w ciągu roku akademickiego osiągnęła poziom ponad 80 studentów wyjeĚźdĚźających na studia za granicę i ponad 60 studentów zagranicznych przyjeĚźdĚźających do naszej Uczelni. Inne działania podejmowane w ramach Erasmusa stworzyły studentom i pracownikom naukowo-dydaktycznym dodatkową moĚźliwość wyjazdów na kursy intensywne, organizowane przez uczelnie partnerskie, w róĚźnych dziedzinach nauki, między innymi do Belgii, Francji i Czech. Ponadto, udział w programie Erasmus umoĚźliwił przygotowanie i wdroĚźenie systemu punktów kredytowych (ECTS), za co w 2004 r. Uczelnia otrzymała od Komisji Europejskiej wyróĚźnienie – ECTS Label, a takĚźe uczestnictwo w sieciach tematycznych AFANet, HERMES, a następnie IROICA, ICA, zrzeszających uczelnie europejskie o profilu rolniczym. W 2007 r. Uczelnia otrzymała od Komisji Europejskiej Rozszerzoną Kartę Uczelni Erasmusa, która uprawnia do udziału w programie Erasmus LLP w latach 2007–2013.

Realizowane programy edukacyjne, które przede wszystkim miały znaczący wpływ na wzrost mobilności zarówno studentów oraz doktorantów, jak i pracowników stworzyły takĚźe moĚźliwość realizowania z partnerami zagranicznymi projektów wielostronnej współpracy dydaktycznej. W latach 1990–2009 pracownicy Uczelni brali udział w realizacji kilkunastu takich projektów w ramach programu TEMPUS, Leonardo da Vinci, Sokrates/Erasmus i Socrates/Lingua. Realizowane projekty umoĚźliwiły m.in. : zorganizowanie na Uczelni
studium podyplomowego w zakresie gospodarki wodnej i ochrony środowiska, opracowanie i wdroĚźenie programów nauczania dla zastosowania systemu studiów dwustopniowych  w zakresie inĚźynierii środowiska oraz nauk o środowisku, przygotowanie programu kształcenia studentów i szkolenia producentów w zakresie przemysłu fermentacyjnego, utworzenie modułów, stanowiących nowatorską metodę szkolenia kierownictwa średniego szczebla sektorów mięsnych w Europie Środkowej i Wschodniej, opracowanie programu studiów magisterskich oraz napisanie podręcznika na temat „Zasobów odnawialnych”, którego współautorami są pracownicy Uczelni, a takĚźe opracowanie materiałów dydaktycznych do nauczania języków obcych z wykorzystaniem Internetu, w tym podręcznika dla nauczycieli. Od 2006 r. na Uczelni  realizowane są dwa projekty promujące Proces Boloński w TadĚźykistanie, Kazachstanie  i Rosji, w ramach IV edycji programu TEMPUS, który obecnie wspomaga rozwój szkolnictwa wyĚźszego w krajach Europy Środkowo-Wschodniej i Azji Centralnej.

Do programów badawczych Unii Europejskiej, dostępnych dla Polski w okresie przedakcesyjnym, Uczelnia przystąpiła w roku 2000. W latach 2000–2006 realizowany był projekt badawczy w ramach programu COST – Akcja 625, a w latach 2000–2009, w ramach kolejnych Programów Ramowych Unii Europejskiej realizowane były następujące projekty: PRANET, MASTER w ramach 5.PR UE; METABRE, FLAVO, CHANNEL i FOOTPRINT w ramach 6.PR UE oraz grant reintegracyjny będący częścią składową 7. PR UE.

Poza działalnością w zakresie programów międzynarodowych, od 1994 r., zespoły naukowe Uczelni we współpracy z partnerami zagranicznymi realizowały kilkanaście projektów badawczych zatwierdzanych w programach wykonawczych do  umów międzyrządowych  o współpracy naukowej i naukowo-technicznej z następującymi krajami: z Włochami  (w latach 1994–1996) , Hiszpanią (w latach 1996–1998), Francją (w latach 1995–2001), Flandrią (w latach 1998–2001), ChRL (w latach 2000–2008), Czechami (w latach 2004–2007),  a od 2008 uczestniczą w realizacji pięciu projektów zatwierdzonych do współpracy w ramach umów międzyrządowych z Niemcami, Węgrami, Rosją, ChRL i RPA. Wymiana osobowa niezbędna do realizacji tych projektów wspierana jest  ze środków budĚźetu państwa przeznaczonych na naukę, będących w dyspozycji do 2005 roku – KBN,  a obecnie – MNiSZW.

W 2001 r., z inicjatywy ówczesnego rektora, Uchwałą Senatu zostało ustanowione stypendium im. Profesora Stanisława Tołpy. Stypendium ma charakter pomocowy i jest przyznawane od roku akademickiego 2002/2003 studentom pochodzenia polskiego, podejmującym studia dzienne i młodych pracownikom naukowym – w wieku do 35 lat – na realizację staĚźy badawczych na Uczelni, pochodzącym z krajów byłego ZSRR. Kandydaci na stypendium naukowe rekrutowani są w pierwszej kolejności z uczelni, z którymi wcześniej podpisane zostały umowy partnerskie o współpracy naukowej. Dotychczas, ze stypendium skorzystało 11 studentów z Białorusi, Ukrainy i Kazachstanu, z czego dwie osoby z Białorusi i jedna  z Ukrainy ukończyły juĚź pełne studia i 62 młodych pracowników naukowych będących obywatelami Litwy, Rosji i Ukrainy.

W latach 2001–2002 zawarte zostały umowy z nowymi partnerami na Ukrainie:  z Narodowym Uniwersytetem „Politechnika Lwowska” we Lwowie, Instytutem Zarządzania Zasobami Naturalnymi w Kołomyi; w Niemczech: z Uniwersytetem Hohenheim w Stut- tgarcie i Kliniką Weterynaryjną dla Koni w Lüsche; w USA: z Uniwersytetem Hawaii  w Manoa i Uniwersytetem Floryda w Gainesville oraz w ChRL z Uniwersytetem Rolniczym Hunan w Changsha.

W 2004 r. Uczelnia została członkiem Europejskiego Stowarzyszenia Uniwersytetów (EUA). Obserwowany po 2004 r. wzrost zainteresowania uczelni zagranicznych, zwłaszcza z krajów Europy Wschodniej i Azji, nawiązaniem bliĚźszych kontaktów naukowych z naszą Uczelnią zaowocował w latach 2006–2010 podpisaniem wielu nowych umów partnerskich, w tym z kilkoma ośrodkami naukowymi na Ukrainie: z Instytutem Zoologii im. I.I. Szmalhausena Ukraińskiej Akademii Nauk i Państwowym Uniwersytetem Rolniczym w Kijowie, Państwową Akademią Zooweterynaryjną w Charkowie i Narodowym Uniwersytetem Przykarpackim im. Wasyla Stefanyka w Iwano-Frankiwsku; z Uniwersytetem Minzu w Pekinie, Państwową Akademią Rolniczą w Belgorodzie, Instytutem Struktury i Mechaniki Górotworu Czeskiej Akademii Nauk w Pradze, Zachodniokazachskim Państwowym Uniwersytetem im. Utemisowa w Uralsku, WyĚźszą Szkołą Nauk Stosowanych w Weihenstephan-Triesdorf, Gruzińskim Instytutem Gospodarki Wodnej w Tbilisi, Uniwersytetem Canakkale Onsekiz Mart w Turcji, Państwowym Instytutem Chorób ZakaĹşnych w Sandringham, RPA i Uniwersytetem Wake Forest w USA. Ponadto, utrzymywane były kontakty pozaumowne z wieloma ośrodkami naukowymi na całym świecie, m.in. z uniwersytetami w Amsterdamie, Bari, Dublinie, Kilonii, Leuven, Ostrawie, Sienie, Stambule, Uppsali i Vancouver; z Instytutem Ěżywności w Aas, Instytutem Anestezjologii i Intensywnej Terapii Szpitala Uniwersyteckiego Karolinska w Sztokholmie, Instytutem Archeologii Słowackiej Akademii Nauk w Nitrze, Narodowym Muzeum Historii Naturalnej w ParyĚźu, Instytutem Technologicznym Chiba w Japonii oraz Centrum Studiów Entomologicznych w Ankarze.

O wzroście aktywności pracowników i studentów Uczelni w zakresie współpracy z zagranicą w ostatnim dziesięcioleciu, na co niewątpliwy wpływ miały działania podejmowane przez Biuro Programów Międzynarodowych, świadczy wzrastająca z roku na rok liczba realizowanych wyjazdów zagranicznych, która z 291 wyjazdów realizowanych w roku 1998, 365 wyjazdów zrealizowanych w roku 2000, wzrosła do 579 wyjazdów w roku 2009, oraz liczba umów zawieranych z partnerami zagranicznymi, których do 2000 r. Uczelnia miała 35 (łącznie z zawartymi w ramach Erasmusa) a obecnie ma podpisane 34 umowy międzyuczelniane o współpracy naukowej i 74 umowy w ramach programu Erasmus LLP.

Obecne działania, zgodnie z przyjętą na najbliĚźsze lata strategią, zmierzają w kierunku dalszego umiędzynaradawiania Uczelni poprzez: promowanie mobilności studentów i pracowników oraz zwiększanie moĚźliwości ich wymiany z partnerami zagranicznymi w ramach istniejących programów edukacyjnych i zawartych umów; szersze wykorzystanie moĚźliwości uczestniczenia w projektach międzynarodowych mających na celu utworzenie i rozwój nowych kierunków nauczania w międzynarodowym obszarze edukacyjnym; zintensyfikowanie działań wspomagających zespoły naukowe w aktywnym i skutecznym uczestnictwie w międzynarodowych programach/projektach badawczych; włączanie naukowców zagranicznych i polskich pracujących za granicą do procesu dydaktycznego – zapraszanie w charakterze „visiting professors” na wykłady.