W 1972 r. doszło do długo oczekiwanej i od lat postulowanej przez pracowników zmiany nazwy Uczelni, prowadzonej od 1969 r. przez prof. Ryszarda Badurę. Rozporządzenie Rady Ministrów z 28 września 1972 r. zmieniało nazwę WyĚźszej Szkoły Rolniczej na Akademię Rolniczą we Wrocławiu. Jednocześnie za tą zewnętrzną zmianą nazwy nastąpiło zwiększenie zakresu kierunków kształcenia. Otwarto cztery nowe specjalności: budownictwo rolnicze, ekonomika rolnictwa, pedagogika i technologia rolno-spoĚźywcza. W paĹşdzierniku 1973 r. wprowadzono takĚźe ostatecznie, narzuconą z góry, jednolitą strukturę instytutową. Powołano 24 instytuty, stanowiące podstawową jednostkę organizacyjną „odpowiedzialną za działalność dydaktyczno-wychowawczą, naukową, kształcenie kadry oraz współpracę  z gospodarką narodową”. W instytutach, w których występowała róĚźnorodność dyscyplin  i odpowiednio liczna kadra, powołano do Ěźycia zakłady (ogółem w 15 instytutach powstały 42 zakłady i 4 kliniki), jednak ten podział przetrwał zaledwie 3 lata47. Uzupełnieniem struktury organizacyjnej Akademii Rolniczej było powołanie w 1976 r. pięciu uczelnianych pracowni (Analiz Chromatologicznych i Spektralnych, Analizy Mikroelementów, Mikroskopii Elektronowej, Radiologicznej, Izotopowej) oraz Ośrodka Obliczeniowego48. Inną jakościową zmianą w organizacji Uczelni było przekształcenie Oddziału Technologii Ěżywności przy Wydziale Rolnictwa w samodzielny wydział w 1977 r. Pierwszym jego dziekanem został doc. dr hab. Gustaw Sobkowicz49.

   Lata 70. przyniosły zwiększenie liczby pracowników naukowych na Uczelni, z 445  w 1971 r. do 720 w 1979 r. Samodzielni pracownicy stanowili około 1/5 całej kadry naukowo-dydaktycznej50.

   W roku akademickim 1973/1974 wprowadzono system jednolitych stacjonarnych studiów magisterskich trwających 4,5 roku, a na weterynarii 5 lat. Główny akcent połoĚźono na przygotowanie ogólne studentów oraz umiejętność samodzielnej pracy, jednocześnie rezygnując z wąskiej specjalizacji51. Druga połowa lat 70. przyniosła duĚźe zainteresowanie młodzieĚźy studiami rolniczymi. Na przykład w latach 1976–1980 przeciętnie na jedno miejsce przypadało 2,5–3 kandydatów.

   Lata siedemdziesiąte przyniosły takĚźe ogromny wzrost zainteresowania studiami zaocznymi. Niewątpliwy wpływ na zwiększenie liczby kandydatów miało wprowadzenie przez Ministerstwo w 1975 r. nowego systemu rekrutacji, na podstawie staĚźu pracy i zajmowanego stanowiska, bez egzaminu wstępnego. Na przykład w 1976 r. na ogólną liczbę 500 miejsc we Wrocławiu, Toporowie i ́osiowie zgłosiło się 1 993 kandydatów. Niestety, eksperyment nie był do końca udany, bowiem około 30% kandydatów rezygnowało po I semestrze, nie mogąc sprostać wysokim wymogom programów nauczania52.

   Studia zaoczne do 1976 r. trwały 5 lat, od następnego roku akademickiego 4,5 roku, wraz z semestrem wstępnym dla kandydatów przyjmowanych bez egzaminów wstępnych. Po ukończeniu studiów osoby legitymujące się dobrymi wynikami nauczania kontynuowały naukę na Uzupełniających Studiach Magisterskich, które trwały 1,5–2 lata, w zaleĚźności od przerwy po ukończeniu ZSZ (a do 1976 r. – 2,5 roku)53. Od 1973 r. nastąpiło jednak pogorszenie warunków kształcenia na studiach dla pracujących, bowiem nauczanie odbywające się dotąd w Ośrodku Szkoleniowym WRN na Partynicach przejął Rolniczy Rejonowy Zakład Doświadczalny Wysoka. Pod koniec lat 70. zlikwidowano ten ośrodek, a studentów przeniesiono do Punktu Konsultacyjnego w ́osiowie w województwie opolskim, istniejącego od 1973 r.54

Od 1979 r. przywrócono egzamin wstępny i kurs przygotowawczy organizowany przez Uczelnię. Przeciętnie studia zaoczne kończyło 40% rozpoczynających. Na Wydziale Rolniczym  w latach 70. organizowano takĚźe co dwa lata studia doktoranckie. Przeznaczone one były wyłącznie dla pracujących. Na tym samym Wydziale w marcu 1975 r. utworzono 3-letnie inĚźynierskie i 4-letnie magisterskie studia stacjonarno-zaoczne, przy RRZD Wysoka, przeznaczone dla absolwentów techników rolniczych z przynajmniej pięcioletnim staĚźem  w produkcji rolnej. Przez cztery lata przyjęto 429 osób, a większość z nich podjęła póĹşniej studia magisterskie. Od roku akademickiego 1973/1974 działało takĚźe Międzywydziałowe Studium Pedagogiczne, kształcące studentów stacjonarnych ostatnich lat w przedmiotach pedagogicznych  i metodologii55.

   W pierwszej połowie lat 70. nastąpił teĚź rozwój studiów podyplomowych dla absolwentów Akademii Rolniczych w systemie zaocznym. Pod koniec dekady ich liczba uległa jednak zmniejszeniu. O ile w 1974 r. działało 12 specjalistycznych studiów, o tyle juĚź w 1977 r.  było ich 9, a pod koniec tej dekady tylko 7. Ta redukcja wiązała się z rezygnacją wielu osób w czasie trwania zajęć, przez co wskaĹşnik efektywności studiów na wszystkich wydziałach nie przekraczał 71%. Największym zainteresowaniem cieszyły się studia podyplomowe na Wydziale Weterynaryjnym56.

   Koniec lat 70. przyniósł pewną poprawę w bazie lokalowej Uczelni. Po sześciu latach od rozpoczęcia budowy, w 1978 r., oddano do uĚźytku pawilon dydaktyczny dla Instytutu Hodowli i Technologii Produkcji Zwierząt oraz budynki administracji i rozpoczęto budowę Kliniki Chirurgii. Nastąpiło takĚźe zwiększenie liczby miejsc w akademikach, bowiem AR otrzymała nowy Dom Studencki „Arka” na 600 miejsc, zaś inne budynki zostały częściowo zmodernizowane57.

   Warto takĚźe odnotować, Ěźe lata 70. przyniosły duĚźy wzrost nakładów na aparaturę służącą do celów naukowo-badawczych, co stanowiło wyraĹşny postęp w stosunku do lat 60. W 1976 r. powstał takĚźe Ośrodek Obliczeniowy, wyposaĚźony w nowoczesną na owe czasy maszynę cyfrową ODRA 120458.

   Wydanie przez ministerstwo rektorom pozwolenia na rozwijanie bezpośrednich kontaktów z uczelniami zagranicznymi w 1973 r. umoĚźliwiło rozwój międzynarodowej współpracy. JuĚź w połowie dekady Akademia Rolnicza współpracowała z sześcioma zagranicznymi szkołami wyĚźszymi, m.in. w Brnie, Debreczynie, Nowym Sadzie i Rostocku, a w latach następnych takĚźe w Pradze, z Uniwersytetem Górniczym w Leningradzie i Państwowym Instytutem Politechnicznym w Tuluzie59.

   W 1973 r. Uczelnia przejęła od Zjednoczenia PGR we Wrocławiu pięć gospodarstw rolnych (Kamień, ́osice, Piecowice, Śliwice i Szczodre), z których stworzono Rolnicze Zakłady Doświadczalne Szczodre o powierzchni około 2 000 ha. W lipcu 1974 r., z dwóch odrębnych zakładów Pawłowice i Pruszowice powstał RZD Pruszowice.  W połowie lat 70. Uczelnia posiadała sześć RZD (11 gospodarstw rolnych, zajmujących powierzchnię 3 682 ha).  Niewątpliwie, ta dekada przyniosła pewną poprawę  w sytuacji majątków. Dużą rolę przywiązywano do wzrostu produkcji roślinnej i zwierzęcej oraz specjalizacji produkcji. Znacznie poprawiło się teĚź wyposaĚźenie zakładów w sprzęt rolniczy i środki transportu60.

   Od lat 60. organizacja partyjna, mimo Ěźe liczba jej członków zazwyczaj nie przekraczała kilkunastu procent zatrudnionych, podejmowała najwaĚźniejsze decyzje kadrowe, decydując o moĚźliwościach awansu czy wyjazdu na zagraniczne stypendium, zwłaszcza gdy osoba kandydata wzbudzała zastrzeĚźenia „ideologiczne”. ChociaĚź w latach 70. nie było to nagminne, to np. za przykład takiego nacisku PZPR moĚźna np. uznać próby niedopuszczenia do mianowania na stanowisko docenta W. Leszczyńskiego pomimo uzyskania przez niego habilitacji61.