Zaoczne studia rolnicze powołano początkowo przy Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w 1951 r., a organizacja studiów zaocznych na innych uczelniach rolniczych była podporządkowana SGGW. Pierwszych studentów na studia zaoczne przyjęto w 1952 r. Były to osoby wytypowane przez instytucje i przedsiębiorstwa rolnicze. Kandydaci musieli mieć maturę i staĚź produkcyjny związany z rolnictwem. Studia poprzedzone były kursem wprowadzającym i trwały 4,5 roku.

Po rozwiązaniu centralnego studium przy SGGW uczelnie organizowały i prowadziły te studia samodzielnie. Wraz ze wzrostem liczby kandydatów na ten rodzaj kształcenia pojawiły się we Wrocławiu trudności lokalowe. Z inicjatywą przyszły władze województwa zielonogórskiego, udostępniając bazę lokalową w Toporowie koło Zielonej Góry. Ten punkt konsultacyjny został otwarty w 1962 r. i istniał do roku 1985. W 1960 r. studia zaoczne zostały rozszerzone o studia magisterskie uzupełniające dla absolwentów inĚźynierskich zaocznych studiów zawodowych.

Zainteresowanie studiami zaocznymi wciąż rosło i w la tach 60., a takĚźe w połowie 70. liczba studentów wynosiła 1 339 osób i przewyĚźszała liczbę studentów stacjonarnych. Ze względu na trudności lokalowe w 1970 r. przeniesiono studia zaoczne z uczelni do Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Partynicach. W końcu lat 70. zdecydowano o przeniesieniu punktu konsultacyjnego z Partynic do ́osiowa w woj. opolskim, a organizacji i finansowania podjęła się Wojewódzka Rada Narodowa w Opolu.

W 1975 r. z inicjatywy Ministra Rolnictwa utworzono eksperymentalne studium stacjonarno-zaoczne przy Wojewódzkim Ośrodku Doradztwa Rolniczego (WODR) w Partynicach, przeznaczone przede wszystkim dla absolwentów techników rolniczych legitymujących się co najmniej 5-letnią praktyką rolniczą. Realizowano je następująco: w semestrze zimowym odbywały się 3 zjazdy po 3 tygodnie kaĚźdy, a w letnim 5-dniowe zjazdy raz w miesiącu. Kurs inĚźynierski trwał 3 lata, a magisterski – 4. Po kilku latach stwierdzono, Ěźe takie studia naleĚźy rozwiązać z powodu obniĚźenia poziomu kształcenia. Od połowy lat 70. malało zainteresowanie studiami zaocznymi. Poszukiwano więc sposobów uatrakcyjnienia tej formy studiowania. Zmieniono na przykład system rekrutacji, przyjmując kandydatów bez egzaminu na semestr wprowadzający. W 1976 r. skrócono studia zaoczne o 1 semestr. Wyniki tych poczynań nie przyniosły dobrych efektów. Wielu studentów przerywało studia juĚź po pierwszym zjeĹşdzie. W roku 1979 zrezygnowano z semestru wprowadzającego i przywrócono egzamin wstępny oraz kurs przygotowawczy. W związku ze zmniejszaniem się zainteresowania studiami zaocznymi w latach 80. wstrzymano nabór kandydatów w punkcie konsultacyjnym w Toporowie.

W 1991 r. zlikwidowano równieĚź punkt konsultacyjny w ́osiowie.

W latach 90. mimo wprowadzenia opłat za studia zaoczne, zainteresowanie tą formą nauki wzrosło. W związku z tym, w ostatnim dziesięcioleciu oprócz nauczania studentów we Wrocławiu Wydział kształcił studentów w pięciu punktach zamiejscowych: w Lututowie, Chróstniku, BoĚźkowie, Szprotawie, Grabonogu i Głubczycach.

Pierwszy zamiejscowy punkt kształcenia powstał w 1995 r. przy Zespole Szkół Rolniczych w Chróstniku, gdzie uruchomiono stacjonarne studia na kierunku ochrona środowiska. Studenci tego kierunku kształcili się tam 2 semestry, a następnie kontynuowali naukę we Wrocławiu. Studia w tym systemie trwały 11 lat, a o ich zamknięciu w 2006 r. zdecydowało coraz mniejsze zainteresowanie kandydatów, wysokie koszty kształcenia oraz konkurencyjne oferty ze strony innych uczelni. W latach 1998–2008 funkcjonował równieĚź zamiejscowy punkt kształcenia przy Zespole Szkół Rolniczych w Lututowie, gdzie prowadzone były studia w systemie niestacjonarnym na kierunkach zarządzanie i marketing oraz rolnictwo. Po dwóch latach studiów w ośrodku zamiejscowym tamtejsi studenci kontynuowali naukę we Wrocławiu. Przez cały okres funkcjonowania punktu zamiejscowego w Lututowie pełnomocnikiem dziekana Wydziału była dr inĚź. BoĚźena Rabikowska.

W latach 1999–2007 Wydział prowadził równieĚź kształcenie w systemie studiów niestacjonarnych na kierunku zarządzanie i marketing w zamiejscowym punkcie przy Zespole Szkół Rolniczych w BoĚźkowie, gdzie podobnie jak w Lututowie studenci po dwóch latach studiów przechodzili na ten sam kierunek studiów we Wrocławiu.

W latach 2000–2003 prowadzono w Szprotawie studia zaoczne na ierunku rolnictwo i zootechnika.

RównieĚź w 2002 r. powstał zamiejscowy punkt kształcenia przy Zespole Szkół Rolniczych w Grabonogu, gdzie w systemie niestacjonarnym przez 5 lat (do 2007 r.) pierwsze dwa lata studiów realizowali studenci kierunku rolnictwo.

W latach 2001–2003 Wydział prowadził teĚź kształcenie niestacjonarne na kierunku technika rolnicza i leśna w zamiejscowym punkcie w Głubczycach.