W pierwszym, powojennym okresie nosiła ona nazwę Katedry Patologii Szczegółowej Chorób Wewnętrznych. Powstała w 1945 r., a jej organizatorem i pierwszym kierownikiem był prof. Zygmunt Markowski, były kierownik Katedry o tej samej nazwie na uczelni lwowskiej, pierwszy dziekan powstałego we Wrocławiu Wydziału Medycyny Weterynaryjnej. Był on jednocześnie organizatorem i kierownikiem dwóch innych katedr: Propedeutyki Klinicznej i Diagnostyki Chorób Wewnętrznych (włączona w 1952 r. do Katedry Chorób Wewnętrznych) oraz Epizoocjologii. Po śmierci prof. Z. Markowskiego w 1951 r. przez dwa kolejne lata Katedrą kierował prof. Stanisław Runge (1951–1953),  a póĹşniej prof. Bronisław Gancarz (1953–1983). Następnie prof. Tadeusz Janiak (1983–1986)  i aktualnie od 1986 r. prof. Józef Nicpoń. Przy Klinice działa poliklinika wyjazdowa, która przysposabia studentów do praktyki w pracy terenowej. Badania niedokrwistości zakaĹşnej koni, prowadzone przez pracowników Katedry od 1945 r., pozwoliły na likwidację tej choroby w Polsce. Drugim waĚźnym problemem, który został rozwiązany, były badania nad leptospirozą. Główne kierunki badań obejmują: zaburzenia metaboliczne ze szczególnym uwzględnieniem kwasicy, zasadowicy i ketozy krów oraz ich wpływ na stan zdrowia noworodków i jakość produkowanego mleka, schorzenia przewodu pokarmowego cieląt, ocena sprawności wysiłkowej koni, schorzenia przewodu pokarmowego koni, ze szczególnym uwzględnieniem Colitis X, ostopatie świń  i krów, schorzenia przewodu pokarmowego i oddechowego psów oraz kotów, ze szczególnym uwzględnieniem badań endoskopowych, choroby układu krążenia psów, ocena przydatnoś ci premiksów dla świń i psów oraz diet leczniczych w leczeniu chorób narządowych psów i kotów.

Rozwój Katedry zapoczątkował prof. Zygmunt Markowski, osobistość o uznanym autorytecie. Niestety, na okres wrocławski przypada tylko sześć ostatnich lat jego Ěźycia. Stąd po jego śmierci nastąpiła kadrowa luka, którą uzupełnił na propozycję Rady Wydziału poznański uczony, lekarz weterynaryjny związany z lwowską weterynarią, doskonały praktyk, klinicysta, były rektor Uniwersytetu w Poznaniu, profesor Stanisław Runge. Jego trzyletnia obecność we Wrocławiu pozwoliła na dalszy, jak się wkrótce okazało, znaczący rozwój. I tak Katedrę mógł po tym czasie przejąć docent, a póĹşniej profesor Bronisław Gancarz, dobrze wykształcony internista, historyk i humanista. On teĚź rozpoczął budowę Kliniki Chorób Wewnętrznych. Stworzył równieĚź moĚźliwości dalszego rozwoju naukowego. Wzmocniła się kadra profesorska reprezentująca róĚźne, a waĚźne współcześnie dyscypliny interny. Tytuły profesora uzyskali: Tadeusz Janiak, Zbigniew Hejłasz, Tadeusz Kwiatkowski, Józef Nicpoń, który jest aktualnym kierownikiem Katedry i Kliniki, przyczyniając się do ich znacznych modernizacji i rozbudowy.

W latach 80. ubiegłego wieku w związku z burzliwym rozwojem medycyny weterynaryjnej, a przede wszystkim medycyny zwierząt towarzyszących, zrodziła się potrzeba specjalizacji w obrębie chorób wewnętrznych. W roku 2009, po gruntownej przebudowie powołano następujące, w pełni wyposaĚźone w nowoczesną aparaturę, specjalistyczne pracownie: gastro- enterologiczną, dermatologiczną, onkologiczną, stomatologiczną, neurologiczną, nefrologiczną, dietetyczną i rehabilitacyjną. Wcześniej, bo w 2006 r., powstała pracownia kardiologiczna. Od tego czasu prowadzone są równolegle wielokierunkowe badania naukowe, zgodne z kierunkami specjalizacji poszczególnych pracowni.

W ostatnim okresie, głównie we współpracy z Akademią Medyczną we Wrocławiu i Śląską Akademią Medyczną w Katowicach, prowadzone są badania nad niewydolnością serca i miaĚźdĚźycą naczyń u świń, będących modelem badań u człowieka. Badania te prowadzone są w ramach dwóch grantów europejskiego programu Innowacyjna Gospodarka (WROVASC i OVOCURA).

Od kilku lat, pod kierownictwem prof. dr. hab. dr. h.c. Józefa Nicponia, który jest twórcą i Pełnomocnikiem Rektora ds. Ośrodka Badań Środowiska Leśnego i Hodowli Zwierząt ́ownych Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, prowadzone są badania nad zwierzętami nieudomowionymi, np. „Ochrona ginącego gatunku w Polsce na przykładzie zająca szaraka (Lepus europeaus)”.

Od 1998 r. w Katedrze prowadzone są takĚźe 6-semestralne specjalizacyjne studia podyplomowe z zakresu chorób psów i kotów, którymi kieruje prof. Józef Nicpoń.

Zakład parazytologii 

W 1945 r. została utworzona we Wrocławiu Katedra Zoologii i Parazytologii, będąc spadkobierczynią Zakładu Zoologii i Parazytologii Akademii Lwowskiej. Pierwszym kierownikiem był prof. Gustaw Poluszyński, uprzednio kierownik lwowskiego Zakładu Zoologii i Parazytologii. Do liczących się pracowników Katedry od czasów pionierskich naleĚźy długoletni pracownik naukowo-dydaktyczny doc. Tadeusz Martynowicz, a takĚźe doc. Stanisław Patyk, który w okresie póĹşniejszym przeniósł się na Wydział Zootechniczny i tam prowadził wykłady. Do roku 1959 kształcono z zakresu biologii, zoologii, parazytologii i genetyki studentów wydziałów weterynaryjnego, rolniczego, lekarskiego, farmaceutycznego i przyrodniczego.

Badania naukowe dotyczyły w tym okresie przede wszystkim parazytofauny zwierząt uĚźytkowych na Ziemiach Zachodnich. Pod koniec 1959 r. kierownictwo objął prof. Zbigniew Kozar. Tematy badawcze zostały zintegrowane i dotyczyły głównie dwu zoonoz, włośnicy i toksoplazmozy. Dzięki funduszom uzyskanym z USA badania nad trichinellozą mogły być prowadzone na szeroką skalę, obejmując obszar całego kraju. W tym czasie ośrodek wrocławski stał się wiodącym w badaniach nad włośnicą w skali międzynarodowej. W latach 1960–1970 w Katedrze mieściła się siedziba Międzynarodowej Komisji Włośnicowej. Staraniem pracowników Katedry zorganizowano I Międzynarodową Konferencję Włośnicową w Warszawie w 1960 r., następnie krajową w 1966 i ponownie międzynarodową w 1969 r. we Wrocławiu. Badania nad toksoplazmozą rozwijały się na mniejszą skalę. W 1972 r. po śmierci prof. Z. Kozara kierownictwo objął prof. Leszek Grzywiński. Oprócz kontynuowania badań nad zoonozami – głównie toksoplazmozą zwierząt (badania wiodące w kraju) – rozpoczęto badania nad nowymi preparatami przeciwpasoĚźytniczymi, które były niejednokrotnie podstawą do wprowadzania ich w Polsce do zapobiegania chorobom inwazyjnym zwierząt uĚźytkowych, przeciwdziałania stratom ekonomicznym powodowanym inwazjami pasoĚźytów.

W roku akademickim 1996/1997 kierownikiem był dr hab. Marek Houszka, a w okresie od 1997 do 2002 r. funkcję tę pełnił dr Andrzej Połozowski. Od 2002 do paĹşdziernika 2003 r. obowiązki kierownika sprawował prof. dr hab. Alojzy Ramisz, natomiast od paĹşdziernika 2003 r.  – dr hab. Zenon Sołtysiak. W Zakładzie pod jego kierownictwem prowadzone są badania: parazytofauny zwierząt gospodarskich i dzikich pochodzących z terenu Dolnego Śląska, problemy związane  z kokcydiozą zwierząt uĚźytkowych (króliki, przeĚźuwacze, trzoda chlewna), badania nad występowaniem kleszcza Ixodes ricinus na terenie miasta Wrocławia i Dolnego Śląska, badania immunologiczne włośnicy (Trichinellosis), Badania nad występowaniem tasiemca Echinococcus multilocularis  u lisów rudych, testowanie nowych preparatów przeciwpasoĚźytniczych w zwalczaniu inwazji pasoĚźytniczych zwierząt i propagowanie oraz wdraĚźanie profilaktyki w chorobach inwazyjnych zwierząt domowych.