Po utworzeniu WyĚźszej Szkoły Rolniczej kontynuowano model kształcenia studentów realizowany na Wydziale Rolnictwa Uniwersytetu Wrocławskiego od 1949 r. Był to system dwustopniowy – inĚźynierski i magisterski. Mimo niekorzystnych warunków materialnych Uczelni pracownicy wkładali wiele wysiłku, by utrzymać odpowiedni poziom nauczania. Ministerstwo nakładało jednak coraz większe obowiązki, wprowadzając obligatoryjnie nowe przedmioty. W pierwszej połowie lat 50. doszło do ponad 40-godzinnego obciążenia tygodniowego studentów. Taka sytuacja nie mobilizowała młodzieĚźy do poszerzenia wiedzy. TakĚźe sytuacja polityczna i ekonomiczna w kraju nie zachęcała do lepszej nauki w szkołach średnich, co powodowało, Ěźe kandydaci na studia byli słabiej przygotowani, a ich liczba malała.

Wydział postulował konieczność zmian w dydaktyce, a szczególnie domagał się zmniejszenia obciążenia studentów. Ministerstwo zareagowało na to przedłuĚźeniem studiów inĚźynierskich z 3,5 roku do 4 lat.

Wydarzenia polityczne w 1956 r. wniosły wiele zmian w pracach i organizacji Wydziału. Zniesiono wówczas katedry o zabarwieniu ideologicznym i politycznym. Władze Wydziału nie były juĚź mianowane, ale wybierane przez samodzielnych pracowników nauki. Katedrę uznano za podstawową komórkę organizacyjną.

Liczba kandydatów na Wydział Rolniczy w drugiej połowie lat 50. utrzymywała się wciąż na niskim poziomie. Z powodu coraz słabszej rekrutacji młodzieĚźy na studia rolnicze zawieszono w 1958 r. przyjęcia na Wydział Zootechniczny. W związku z tym obowiązki organizacji studiów przejął Wydział Rolniczy. Rada Wydziału Rolniczego z przedstawicielami Wydziału Zootechnicznego ustaliła, Ěźe prowadzone będą 4 kierunki specjalizacji magisterskich:

• produkcja roślinna,

• produkcja zwierzęca,

• ochrona roślin,

• ekonomika rolnictwa.

 Ministerstwo poleciło uczelniom rolniczym opracowanie i wprowadzenie do dydaktyki nowego planu studiów, który dałby moĚźliwość dobrego przygotowania wysoko kwalifikowanej kadry na kierownicze stanowiska w Państwowych Gospodarstwach Rolnych, Rolniczych Spółdzielniach Produkcyjnych, w słuĚźbie doradczej itp. Celem tego było, aby absolwenci opanowali wiedzę dotyczącą całokształtu produkcji rolniczej, opartą na znajomości przyrodniczych podstaw. Od 1958 r. w nowym planie studiów rolniczych procentowy udział poszczególnych grup przedmiotów kształtował się następująco:

• ogólnokształcące i poznawcze – 7,8%,

• podstawowe i ogólnokierunkowe – 45,4%,

• zawodowe i specjalizacyjne – 46,8%.

W stosunku do poprzedniego planu zwiększono udział przedmiotów dających solidną wiedzę przyrodniczą, kosztem przedmiotów zawodowych. Główną troską w dy daktyce było poprawienie sprawności nauczania, bowiem w latach 1956–1961 studia kończyło w terminie tylko 36–49% studentów. Przyczyny takiego stanu rzeczy upatrywano w niskim poziomie nauczania w szkołach średnich.

W 1965 r. decyzją Ministerstwa na wydziałach rolniczych zostały wprowadzone studia dwustopniowe: inĚźynierskie – 4-letnie i magisterskie 5-letnie. ZróĚźnicowanie programów nauczania zwane bifurkacją rozpoczynało się od III lub IV roku. Studia inĚźynierskie kończyły się egzaminem, którego nie zdawali magistranci rozpoczynający przygotowanie pracy magisterskiej. Zainteresowanie studiami rolniczymi wzrosło w latach 60., zwłaszcza w drugiej ich połowie. W 1961 r. studiowało na Wydziale Rolniczym 397 osób, a w roku 1966 – 637 osób. Wynikało to ze zwiększonego zainteresowania produkcją rolniczą; ponadto na studia zgłaszała się młodzieĚź z wyĚźu demograficznego.

Uruchomiono zatem na Wydziale Rolniczym dwa nowe kierunki:

• mechanizacja rolnictwa (1967),

• technologia Ěźywności (1973)

 oraz 1 specjalizację:

• ekonomikę rolnictwa (1972)

W latach 70. szybko wzrastał limit przyjęć na wszystkie kierunki Wydziału Rolniczego (np. z 210 w 1970 r. do 410 w 1977 r.). Chętnych na te studia było 3–4 razy więcej.

W 1970 r. zniesiono praktykę semestralną na rzecz poszerzenia niektórych przedmiotów (dydaktyka zwiększyła się o 100 godz.), ale efekt tego był mierny, bowiem skrócono czas trwania letnich semestrów do 14 tygodni.

W procesie kształcenia poszukiwano stale skutecznych sposobów dobrego przygotowania inĚźynierów i magistrów rolnictwa do pełnienia kierowniczych funkcji w przedsiębiorstwach i róĚźnych instytucjach obsługujących tę dziedzinę gospodarki. W 1973 r. przywrócono znowu jednolite studia magisterskie, ale czas ich trwania skrócono o 1 semestr, czyli do 4,5 roku.

W latach 80. zainteresowanie studiami rolniczymi malało. Wzrosło zaś bardzo wyraĹşnie w roku 1991, gdy zaczęto przyjmować na kierunek rolniczy bez egzaminu, a na podstawie konkursu świadectw maturalnych. Ponadto uruchomiano sukcesywnie nowe kierunki studiów: w 1994 r. – ochronę środowiska, w 1999 r. – zarządzanie i marketing, w 2001 r. – ogrodnictwo, w 2005 r. – ekonomię, a w roku 2010 – zarządzanie i inĚźynierię produkcji.

W roku 2002 zgodnie z przyjętym kształceniem w systemie bolońskim na Wydziale wdroĚźono nauczanie w systemie dwustopniowym: 7-semestralne studia I stopnia oraz 3-semestralne studia II stopnia. Na studiach niestacjonarnych czas kształcenia wynosi odpowiednio 8 semestrów w odniesieniu do studiów I stopnia i 3 semestry w przypadku studiów II stopnia.

Na kierunku ekonomia, na którym absolwenci studiów I stopnia uzyskują tytuł zawodowy licencjata – okres kształcenia trwa 6 semestrów, a II stopnia, po którym uzyskują tytuł zawodowy magistra – 4 semestry. Okres kształcenia na tym kierunku jest jednakowy dla studiów stacjonarnych i niestacjonarnych.

W 2009 r. Wydział wystąpił z inicjatywą powołania szóstego kierunku – zarządzanie i inĚźynieria produkcji. Finansowanie nowego kierunku odbywa się ze środków UE.

W 2010 r. na Wydziale kształciło się prawie 3 000 studentów (łącznie na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych) na 6 kierunkach:

• rolnictwo – studia I i II stopnia ze specjalnościami agronomia i agroturystyka,
• ochrona środowiska – studia I i II stopnia ze specjalnościami ochrona gleb i rekultywacja terenów zdegradowanych, ekologia i ochrona wód,
• technika rolnicza i leśna – studia I i II stopnia ze specjalnościami technika rolnicza  i inĚźynieria rolno-spoĚźywcza,
• ogrodnictwo – studia I i II stopnia ze specjalnościami produkcja ogrodnicza i kształtowanie terenów zieleni,
• ekonomia – studia I i II stopnia ze specjalnością ekonomika gospodarki Ěźywnościowej,
• zarządzanie i inĚźynieria produkcji – studia I stopnia ze specjalnościami inzynieria produkcji rolniczej oraz zarządzanie i organizacja produkcji.

Zgodnie z Procesem Bolońskim Wydział realizuje równieĚź III poziom kształcenia – studia doktoranckie.

Ten stopień kształcenia kadry naukowej rozpoczął się na Wydziale Rolniczym juĚź w 1956 r. Był to początkowo system kształcenia narzucony odgórnie przez Ministerstwo jako aspirantura przygotowująca do uzyskania stopnia kandydata nauk. Formę tę przyjęto w polskich warunkach niechętnie. Ustawa z 5 listopada 1958 r. przywróciła stopień doktora. To spowodowało, Ěźe pojawiły się propozycje tworzenia studiów doktoranckich jako alternatywnego sposobu uzupełnienia kadry naukowej na uczel niach i w instytutach resortowych. Na Wydziale Rolniczym prowadzone były studia doktoranckie z zakresu polowej produkcji roślinnej, w których brały udział katedry: Ogólnej Uprawy Roli i Roślin, Szczegółowej Uprawy Roślin i Chemii Rolniczej.

W 1994 r. Rada Wydziału powołała stacjonarne i niestacjonarne zaoczne studia doktoranckie, na których w 2000 r. kształciło się 58 doktorantów.

Od roku 2001 na Wydziale funkcjonują wyłącznie stacjonarne studia doktoranckie, na które do 2010 r. przyjęto 127 osób, przy czym z zakresu agronomii 98 osób, a inĚźynierii rolniczej 24 osoby. W roku 2008 Rada Wydziału uzyskała zgodę na nadawanie stopnia naukowego doktora w zakresie ogrodnictwa i od tej pory w tym zakresie kształci się 5 osób.