Równocześnie z Wydziałem Rolniczym w ramach Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu powstał Wydział Medycyny Weterynaryjnej. Niewątpliwie, do jego utworzenia walnie przyczynił się fakt, Ěźe władze centralne nie zgodziły się na powstanie Studium Medycyny Weterynaryjnej przy Wydziale Rolnym na Uniwersytecie Jagiellońskim. Profesorowie lwowskiej Akademii Medycyny Weterynaryjnej zwrócili się zatem do Stanisława Kulczyńskiego z propozycją utworzenia Wydziału we Wrocławiu. Nie było to łatwe, bowiem niemiecka uczelnia w Breslau nie miała takiej jednostki organizacyjnej, a tylko Katedrę w przedwojennym Instytucie Rolniczym. Nie zraĚźając się jednak przeszkodami natury administracyjnej, latem 1945 r. rozpoczęto organizację Wydziału. Pod koniec czerwca do Wrocławia zawitało trzech asystentów z lwowskiej Akademii – Karol Buluk, Zbigniew Jara i Alfred Senze, którzy nawiązali kontakt z prof. Konopińskim28. Dzięki zaangaĚźowaniu tej trójki, a takĚźe kolejnej grupy, pod kierownictwem prof. Andrzeja Klisieckiego, na początku listopada władze centralne wyraziły ostatecznie zgodę na utworzenie Wydziału Medycyny Weterynaryjnej. Jego pierwszym dziekanem został były rektor lwowskiej uczelni weterynaryjnej, sędziwy Zygmunt Markowski29.

   Dzięki przybyciu kolejnej grupy naukowców ze Lwowa pod koniec roku Wydział stał się szybko najliczniejszym fakultetem Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Pracowało na nim aĚź 8 samodzielnych pracowników (Antoni Bant, Bronisław Janowski, Andrzej Klisiecki, Zygmunt Markowski, Tadeusz Olbrycht, Gustaw Poluszyński, Kazimierz Szczudłowski i Aleksander Zakrzewski) i 29 pomocniczych. O sile naukowej Wydziału świadczy m.in. fakt, Ěźe juĚź w 1946 r. przeprowadzono osiem przewodów doktorskich i dwa habilitacyjne. W większości kadra przetrwała pierwsze trudne lata i pozostała aĚź do momentu utworzenia WSR. Pod koniec roku akademickiego 1945/1946 Wydział liczył 18 katedr30, chociaĚź część z nich pozostawała nie w pełni obsadzona.

   JuĚź w listopadzie 1945 r. na Wydziale studiowały 141 lub 152 osoby. Warto teĚź podkreślić, Ěźe kandydatów przyjmowano od razu na wszystkie cztery lata, chociaĚź początkowo wykłady objęły tylko studentów pierwszych i drugich lat. Pierwsze wykłady rozpoczęły się 26 listopada31.

   Profesor Zbigniew Samborski tak wspominał pierwsze zajęcia: Pomimo ciężkiej zimy na przełomie 1945/1946 roku wykłady i ćwiczenia na Wydziale Lekarskim i Medycyny Weterynaryjnej odbywały się nieprzerwanie. Nie zwaĚźano na to, Ěźe większość sal wykładowych była nie opalana, nie oświetlona i pozbawiona szyb w oknach, Ěźe temperatura wewnątrz pomieszczeń wahała się w pobliĚźu zera. Wykładów słuchano, siedząc na prowizorycznych ławkach i krzesłach zwiezionych z róĚźnych dzielnic Wrocławia do jednej zdatnej do uĚźytku sali wykładowej przy ulicy C.K. Norwida, do której zresztą często nawiewał śnieg32. JuĚź pół roku póĹşniej uczyło się 308 osób.

   W roku akademickim 1946/1947 r. na pierwszy rok Weterynarii zapisało się 276 osób i podobnie jak na Wydziale Rolniczym konieczne były egzaminy konkursowe, bowiem limit przyjęć wyznaczony przez ministerstwo wynosił 200 osób. Na II roku znalazło się 198 studentów, na III 60, a na IV 4033. W roku akademickim 1947/1948 Ministerstwo Oświaty zmniejszyło limit przyjęć na I rok do 100 osób, chociaĚź chęć studiowania zgłosiła 10 razy więcej osób34. W następnych latach, pomimo wprowadzenia egzaminów konkursowych (równieĚź z udziałem „czynnika społecznego”), liczba studentów stale wzrastała, osiągając w roku akademickim 1948/1949 liczbę 66235.

   Władze miejskie i wojewódzkie były jednak zainteresowane rozwojem medycyny weterynaryjnej, toteĚź juĚź we wrześniu 1946 r. przekazały folwark rolny wraz z zabudowaniami na Biskupinie, gdzie ulokowano niektóre zakłady Wydziału. W lutym 1947 r. objęto w posiadanie majątek ziemski Bukowiec o powierzchni 165 ha, połoĚźony w powiecie jeleniogórskim. Był to dość cenny nabytek, bowiem mieściła się tam niezniszczona ferma hodowlana, w której moĚźna było odbywać ćwiczenia praktyczne. W tym samym czasie Wydział, jako pierwszy w Polsce, zorganizował lecznicę dla zwierząt, będącą jednocześnie ośrodkiem praktycznego szkolenia weterynarzy rejonowych i kierowników lecznic powiatowych36.