Page 25 - DZIEJE UNIWERSYTETU PRZYRODNICZEGO WE WROCŁAWIU

24 DZIEJE UNIWERSYTETU PRZYRODNICZEGO WE WROCŁAWIU

prosektoryjnymi, naukę o produkcji zwierząt oraz teorię kucia kopyt i racic z ćwiczeniami
w kuźni, półrocze drugie – anatomię z uwzględnieniem topografii i chirurgii, chemię orga-
niczną z uwzględnieniem chemii fizjologicznej i patologicznej, produkcję zwierząt, botanikę
i ćwiczenia w kuźni oraz w prosektorium, półrocze trzecie – ćwiczenia anatomiczne, fizjolo-
gię z ćwiczeniami histologicznymi, farmakognozję, farmakologię i katagrafologię, patologię
ogólną i anatomię patologiczną, ćwiczenia w kuźni oraz obowiązek codziennego uczęszczania
studentów na sekcje patologiczne i kliniki, półrocze czwarte – anatomię patologiczną, fizjolo-
gię z ćwiczeniami histologicznymi, akuszerię zwierzęcą, naukę o narzędziach i opatrunkach
Studencka książeczka frekwencyjna
(index) z czasów C.K. Akademii chirurgicznych, ćwiczenia w pracowni chemicznej i w kuźni oraz obowiązek uczęszczania stu-
Weterynarii (1898–1922) dentów na sekcje patologiczne i kliniki, półrocze piąte – patologię
i terapię szczegółową, chirurgię weterynaryjną, naukę o operacjach,
naukę o chorobach zaraźliwych, naukę o oględzinach bydła i mięsa,
ćwiczenia w kuźni oraz klinikę wewnętrzną i klinikę chirurgiczną,
półrocze szóste i ostatnie – patologię i terapię szczegółową, chirur-
gię weterynaryjną, naukę o operacjach, weterynarię sądową, his torię
i literaturę weterynarii, ćwiczenia w kuźni oraz klinikę wewnętrz-
ną i klinikę chirurgiczną. Ponadto studenci II i III roku studiów
mieli obowiązek uczęszczać na wizyty popołudniowe w klinikach,
a studenci III roku odbywać także kuratorstwa.
Przedstawiony program studiów, obejmujący obok przed-
miotów zawodowych także niezbędne dla akademickiego wy-
kształcenia przedmioty ogólnoprzyrodnicze, świadczy dobitnie
o tym, że uczelnię lwowską od zarania jej działalności postawiono
na poziomie studiów wyższych. Przy układaniu tego programu
wykorzystano bowiem pełne doświadczenie w tej dziedzinie szkół:
wileńskiej z lat 1823–1842 i warszawskiej z lat 1840–1873, a także
starano się w pełni dostosować poziom nauczania zawodu w szkole
lwowskiej do przeciętnego poziomu nauczania weterynaryjnego
w szkołach innych państw europejskich. Swoim absolwentom
szkoła wydawała dyplomy w języku polskim i łacińskim z tytułem
lekarza weterynaryjnego – medicus veterinarius. Kandydaci do za-
wodu, którym przyznano tytuł lekarza weterynaryjnego, składali
przyrzeczenie lekarskie według następującej formuły: Przyrzekasz
Pan, że w wykonywaniu obowiązków swego powołania postępować
będziesz sumiennie i gorliwie, przestrzegać będziesz czci swego sta-
nu i wpływać w miarę sił na postęp wiadomości weterynaryjnych
i że wszystkie obowiązki, które prawo i rozporządzenia przepisują
odnośnie do wykonywania powinności powołania Pańskiego, ściśle
i sumiennie spełniać będziesz [8–10, 13].
Mimo charakteru Uczelni szkoła lwowska pozostająca do
1908 r. w symbiozie ze Szkołą Kucia Koni nie posiadała jeszcze
w owych czasach praw szkół wyższych i z tego powodu nie zado-
walała ani personelu nauczającego, ani stanu weterynaryjnego, które
zdecydowanie dążyły do podniesienia studiów weterynaryjnych do
pełnego poziomu szkół wyższych i do uzyskania przez nie pełnych
upraw nień szkół akademickich. Cel ten w części osiągnięto do-
piero 31 grudnia 1896 r., kiedy to po długich staraniach, którym
przewodzili Józef Szpilman – ówczesny dyrektor szkoły i profe-
sor szczegółowej patologii i terapii zwierząt oraz Henryk Kadyi

Księga1 DZIEJE UP.indb 24 2012-02-01 13:22:10