Page 26 - DZIEJE UNIWERSYTETU PRZYRODNICZEGO WE WROCŁAWIU

Nasze korzenie 25

– profesor anatomii zwierząt, ukazało się odpowiednie postanowienie cesarza Franciszka
Józefa wprowadzające w Szkole od roku 1897/1898 reformę studiów weterynaryjnych. Mocą
tego rozporządzenia, a zgodnie z życzeniem profesorów szkoły wyrażonym przez H. Kadyiego
w rozprawie O potrzebie zasadniczej reformy studyów weterynaryi (1890), od wyżej wymienionego
roku akademickiego wprowadzono zasadę wymagania od wstępujących do szkoły świadectwa
dojrzałości gimnazjum lub szkoły realnej, przedłużono czas trwania studiów z trzech do czte-
rech lat, jednocześnie rozszerzając program nauczania. Zrównano prawa i obowiązki słuchaczy
lwowskiej Szkoły Weterynarii z takimi prawami i obowiązkami innych uczelni akademickich.
W 1897 r. nadano też szkole status akademii – Akademia Weterynaryi we Lwowie,
a urząd mianowanego dyrektora zamieniono na mianowanego rektora Uczelni. Jednocześnie
w 1901 r. zatrzymano w dyplomach tylko tekst łaciński [4].
W roku 1902 zatwierdzono statut Akademii, w 1908 r. zaś Uczelnia uzyskała prawo
nadawania stopnia naukowego doktora medycyny weterynaryjnej – doctor medicinae vete-
rinariae. Rozporządzenie cesarskie z dnia 23 czerwca 1909 r. przyznało szkole całkowite
uprawnienia uniwersyteckie wyrażające się między innymi prawem obieralności rektora
przez grono profesorów oraz nadaniem mu tytułu magnificencji – rector magnificus. Zatem
ten rok można uznać za datę przełomową w dziejach polskiego wyższego szkolnictwa we-
terynaryjnego. Karta tytułowa
Przeglądu Weterynarskiego,
Od tego momentu programy nauczania lwowskiej Akademii Weterynarii podlegały
pisma powstałego w 1886 r. we Lwowie
dalszym zmianom i doskonaleniom w miarę ewolucji nauki i rozwoju poszczególnych jej z inicjatywy profesorów lwowskiej
dziedzin. Już w 1912 r. rozszerzono dyscypliny dotyczące hi- Szkoły Weterynaryjnej
gieny środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego, a także
wprowadzono do programu nauczania biologię i patologię ryb
oraz rozdzielono inne, dotychczas kompleksowo ujmowane
przedmioty, w celu pogłębienia ich zakresu w węższych dys-
cyplinach. Zmieniono też wówczas przepisy egzaminacyjne.
I w tym stanie rzeczy lwowska Akademia przetrwała do pierwszej
wojny światowej [4].
Lwowska Uczelnia Weterynaryjna w latach 1881–1915
wyszkoliła 466 lekarzy weterynaryjnych, w tym 331 narodo-
wości polskiej. Ponadto, jako jedna z trzech uczelni weteryna-
ryjnych monarchii austro-węgierskiej i przy braku takich szkół
w słowiańskich państwach południowych, przyciągała ona rów-
nież licznych słuchaczy z tych krajów, pragnących poświęcić się
medycynie weterynaryjnej. I tak, w wymienionym okresie, we
lwowskiej uczelni weterynaryjnej na 1 055 studentów ogółem,
studiowało 103 Czechów i Morawian, 46 Jugosłowian, 22 Buł-
garów, 4 Ukraińców oraz Słowak i Rosjanin – razem 177 ob-
cokrajowców pochodzenia słowiańskiego czyli 16,8 % ogółu. Ta
promieniująca nauką rola Uczelni polskiej wśród pobratymców
nabiera szczególnego znaczenia, zwłaszcza że miała ona miejsce
w okresie politycznego niebytu Polski. Studiujący na lwowskiej
Uczelni Weterynaryjnej obcokrajowcy byli zatem w tym czasie
nie tylko jej studentami lub absolwentami mile wspominającymi
swą uczelnię, ale także – co można zakładać – byli najlepszymi, bo
autentycznymi propagatorami polskości w Europie, a zwłaszcza
w swoich krajach. I o tym również przy omawianiu osiągnięć
polskiej Uczelni Weterynaryjnej we Lwowie w czasach niewoli
nie można zapominać [8].

Księga1 DZIEJE UP.indb 25 2012-02-01 13:22:10