Page 16 - DZIEJE UNIWERSYTETU PRZYRODNICZEGO WE WROCŁAWIU

Nasze korzenie 15

nawozowych – prof. W. Lubomęskiego, działalność stacji oceny nasion opisaną przez prof. Emila
Godlewskiego oraz prace Z. Kagana i P. Manasterskiego. Tom II z 1889 r. prezentował pięć prac
o badaniach rolniczych oraz projekt zmeliorowania pól i łąk w Dublanach, który w przyszłości
został zrealizowany, tom III z 1894 r. – dziesięć artykułów, między innymi prof. K. Szulca
o badaniach klimatycznych oraz kompletny wykaz prac opublikowanych od 1890 r. w in-
nych wydawnictwach. Tom czwarty – wydany już przez Akademię Rolniczą w 1904 r.
– przedstawiał kronikę szkoły z lat 1896–1904 i pogłębioną analizę wykorzystania uczel-
nianego gospodarstwa. Opracował ją prof. Juliusz Frommel – dyrektor od 1892 r. po prof.
W. Lubomęskim, odwołanym wskutek wykrycia działalności pro socjalistycznej uczniów.
Prowadzone od 1872 r. wykłady z technologii rolnej prof. Romana Wawnikiewicza
były podstawą zorganizowania od 1881 r. trzymiesięcznych, a od 1891 r. sześciomiesięcznych
kursów gorzelniczych. Przekształcono je w Krajową Przyuczelnianą Szkołę Gorzelniczą, po
wybudowaniu w 1892 r. budynku gorzelni ze stacją doświadczalną przemysłu fermentacyj-
nego. Również w tym samym roku prowadzono w Dublanach kurs kształcący kontrolerów
skarbowych. Zapoczątkowane wraz z utworzeniem Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego zbiory
biblioteczne w latach1894/1895 liczyły 3 534 pozycji – od starodruków pisanych w języku
łacińskim do ówczesnej, najnowszej literatury europejskiej.
Z tego krótkiego przeglądu widać wyraźnie, że istniały wszelkie przesłanki do ubie-
gania się Krajowej Wyższej Szkoły Rolniczej o awans.

AKADEMIA ROLNICZA

W czerwcu 1901 r. Sejm Galicyjski podjął starania o nadanie dublańskiej Uczelni
rangi Akademii Rolniczej. W lipcu uchwalono jej statut i skierowano petycję do Wiednia –
do ministra rolnictwa, który decyzją z dnia 20 listopada 1901 r. wyraził na to zgodę. Jednak
absolwenci uzyskiwali tylko tytuł agronoma albo leśnika, zaś stopień doktora – wyłącznie
w zagranicznych uczelniach. Zadaniem Akademii według tego statutu było oprócz kształ-
cenia przyszłych właścicieli, dzierżawców, administratorów majątków i drobnych posiadaczy
ziemskich przygotowanie absolwentów do pracy naukowej. Trzyletni plan studiów zawierał
przedmioty podstawowe, specjalistyczne i pomocnicze. Wykłady uzupełniał materiał demon-
stracyjny, ćwiczenia laboratoryjne, zajęcia praktyczne w uczelnianym folwarku oraz wyjazdy
do wzorowych gospodarstw rolnych, młynów, mleczarni, piekarni, niektórych fabryk, na
targi i wystawy.
Początkowo podjęcie studiów zależało od wyniku egzaminów wstępnych, a od roku
1919 – wzorem uniwersytetów – podstawą było świadectwo maturalne. Liczba przyjmowa-
nych studentów, wynosząca w Wyższej Szkole Rolniczej około dwudziestu rocznie, wzrosła
na Akademii do 40–50.
W Akademii działało dziesięć katedr kierowanych przez wybitnych profesorów.
Byli to: Seweryn Krzemieniewski (Botanika Ogólna z Fizjologią Roślin), Kazimierz Kling
(Chemia Ogólna), Kazimierz Miczyński (Uprawa Roli i Roślin oraz Hodowla Roślin),
zarazem dyrektor Akademii Rolniczej, zmarły w 1918 r., Bronisław Niklewski (Chemia
Rolna i Gleboznawstwo), Karol Malsburg i Karol Różycki (Hodowla Zwierząt), Adolf
Joszt (Technologia Rolna), Kazimierz Ajdukiewicz (Inżynieria Wiejska), Zbigniew Pazdro
(Ekonomia Społeczna) oraz Stefan Pawlik (Administracja i Organizacja Gospodarstw Rol-
nych), dyrektor Akademii w 1919 r. Oprócz zajęć prowadzonych przez katedry działały przy
nich „docentury” miernictwa, meteorologii i klimatologii, melioracji, geometrii wykreślnej,
ogrodnictwa, pszczelnictwa, rybactwa, weterynarii. Wykładowcami byli również pracownicy
innych lwowskich uczelni – m.in. prof. Stanisław Królikowski z Akademii Medycyny Wete-

Księga1 DZIEJE UP.indb 15 2012-02-01 13:22:08