- Rektorzy -
Alfred
Senze
Rektor w latach 1959 - 1965
- Prorektorzy -
Urodził się 15 lipca 1911 r. w Tarnopolu. We Lwowie uczęszczał do XI Gimnazjum i otrzymał świadectwo dojrzałości w 1932 r. Po ukończeniu służby wojskowej we Lwowskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty podjął studia w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, uzyskując w 1939 r. dyplom lekarza medycyny weterynaryjnej. Krótkotrwałą praktykę podyplomową na stanowisku sejmikowego lekarza weterynarii w Działoszycach w woj. kieleckim przerwał wybuch drugiej wojny światowej.
W latach 1939–1941 pracował jako laborant i dalej jako asystent 1941–1944 w Katedrze Chirurgii i Ortopedii wraz z Kliniką Położniczą. Do Wrocławia przybył w 1945 r. w celu organizowania Wydziału Medycyny Weterynaryjnej. Był jednym ze współtwórców Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu oraz Politechniki Wrocławskiej. Stopień naukowy doktora medycyny weterynaryjnej uzyskał w 1945 r. na podstawie rozprawy pt. „Samodzielność hormonu barwnikowego w świetle badań eksperymentalnych”. Swoją aktywność naukowo-badawczą i działalność dydaktyczną z dziedziny położnic twa zapoczątkowaną we Lwowie rozwijał we Wrocławiu. W 1948 r. został mianowany zastępcą profesora i objął kierownictwo nowej Katedry Położnictwa i Patologii Rozrodu Zwierząt. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1950 r., a profesora zwyczajnego w roku 1960. W latach 1951–1954 pełnił funkcję prorektora ds. nauczania w ówczesnej Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu oraz rektora (przez trzy kadencje). W roku 1981 przeszedł na emeryturę.
Przez szereg lat prowadził wykłady dla studentów i lekarzy weterynarii w ramach studiów podyplomowych. Całokształt jego dorobku obejmuje 160 pozycji naukowych z zakresu położnictwa, patologii rozrodu, rozrodu zwierząt, fizjopatologii gruczołu mlekowego, andrologii weterynaryjnej publikowanych w kraju i za granicą. Z tych dziedzin wiedzy na uwagę zasługują prace poświęcone rozpoznawaniu niepłodności u bydła i klaczy wskutek zaburzeń czynności jajników i pozapalnych zmian patomorfologicznych błony śluzowej macicy i jajowodów. Opracował oryginalną metodę określania choroby rzęsistkowej u krów w okresie wczesnej ciąży za pomocą syntetycznych estrogenów, różnicowania ropomacicza i ciąży, stosując tzw. metodę stilboestrolową oraz leczenia narządu płciowego buhajów zakażonych rzęsistkiem bydlęcym. Wiele nowatorskich publikacji z zakresu chirurgii położniczej dotyczy przede wszystkim operacyjnego ustalenia wypadłej pochwy u krów po jej repozycji i modyfikacji zamykania powłok brzusznych przy cięciu cesarskim. Był autorem receptury ośmiu nowoczesnych i bardzo skutecznych leków dla praktyki weterynaryjnej, które znalazły zastosowanie w leczeniu zakaźnych schorzeń gruczołu mlekowego krów i różnych poporodowych przypadłości w zakresie układu rozrodczego bydła, koni, trzody chlewnej i owiec.
Był świetnym wykładowcą i erudytą przekazującym studentom i lekarzom medycyny weterynaryjnej fachową wiedzę w ujęciu monograficznym, wzbogaconą o audiowizualne środki nauczania, w tym niektóre własnego pomysłu, jak chociażby fantom do nauki odkładania łożyska u krów. Sprawował promotorstwo nad 45 przewodami doktorskimi, a 4 jego uczniów habilitowało się i otrzymało tytuły naukowe profesora. Prowadził wykłady i zajęcia praktyczne na ponad 50 specjalistycznych kursach dokształcających lekarzy medycyny weterynaryjnej. Za tę działalność otrzymał honorowe członkostwo Dolnośląskiego Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynaryjnych oraz Dolnośląskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej.
Był między innymi członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Fizjologicznego, International Society for Moor.
Działalność naukowa, dydaktyczna i organizacyjna została oceniona wysoko i wyróżniona nagrodą Rektorów Wyższych Uczelni Wrocławia (1981 r.), wieloma nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i odznaczeniami państwowymi.
Zmarł 17 sierpnia 1993 r. w Wuppertalu (Niemcy). Pogrzeb odbył się 29 sierpnia 1993 r. na wrocławskim cmentarzu Św. Wawrzyńca przy ul. O. Bujwida.