Strona główna
MUZEUM

- Prorektorzy -

Marian
Stangenberg

Urodził się 12 marca 1910 r. w Podwołoczyskach w woj. tarnopolskim. Szkołę powszechną i gimnazjum ogólnokształcące ukończył w Krasnymstawie (woj. lubelskie). Studia wyższe odbywał w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

Na podstawie rozprawy pt. „Szkic limnologiczny jezior Suwalszczyzny – Suchary i Jeziorak jako ostatnie stadium starzenia się jezior” w 1936 r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych. Habilitował się w 1947 r. na Uniwersytecie i Politechnice we Wrocławiu po przedlożeniu rozprawy pt. „Zmienność ekologiczna płoci”. Profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu został mianowany w tym samym roku. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1957 r. w Wyższej Szkole Rolniczej.

Pracę zawodową rozpoczął w 1933 r. jako inżynier taksator w Drużynie Taksacyjnej Jezior Państwowych w Augustowie. W 1935 r. objął kierownictwo Działu Rybactwa w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Warszawie. W latach 1936–1944 był kierownikiem Oddziału Limnologicznego Działu Wodnego Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie. Po zakończeniu działań wojennych przyjechał do Wrocławia i wraz z grupą pionierów podjął się organizacji nauki polskiej. Był twórcą i długoletnim kierownikiem Katedry Limnologii i Rybactwa (1945–1970), prorektorem Wyższej Szkoły Rolniczej (1959–1962), kierownikiem Katedry Biologii Sanitarnej

Politechniki Wrocławskiej (1951–1960), kierownikiem Zakładu Ochrony Wód Instytutu Gospodarki Wodnej we Wrocławiu (1960–1961).

Ogłosił drukiem 105 prac naukowych i popularnonaukowych z dziedziny limnologii, rybactwa oraz ochrony wód przed zanieczyszczeniem. Większość swoich badań poświęcił wpływowi chemizmu środowiska wodnego na odbywające się w nim procesy biologiczne. Opracował, opartą na zasadach składu chemicznego i morfometrii, typologię jezior Suwalszczyzny. Zbadał 270 jezior, 220 rzek i 150 stawów, wprowadzając do metodyki analiz chemicznych wody szereg nowych oznaczeń. Opracował skład chemiczny osadów 252 jezior Polski i podał ich nową dla limnologii klasyfikację. Scharakteryzował skład chemiczny wód i gleb stawów karpiowych w Polsce. Opracował chemizm wód jezior tatrzańskich i wielkiego jeziora alpejskiego (Como we Włoszech). Na podstawie badań składu chemicznego wód rzecznych Polski ustalił najczęstszy typ tych wód. Zbadał skład chemiczny wód rzeki Parany i jej zalewów w Argentynie. Scharakteryzował stan zanieczyszczenia rzek polskich i wytyczył kierunki zmierzające do poprawy jakości wód. Opracował systematykę wewnątrzgatunkową płoci (Rutilus rutilus L.) w Polsce, tempo wzrostu ważniejszych gatunków ryb w jeziorach Charzykowo i Gopło oraz zasady urządzania gospodarstwa jeziorowego.

Przez 25 lat był przedstawicielem Polski w Societas Internationalis Limnologorum. W latach 1962–1965 i 1969–1971 przewodniczył Komitetowi Hydrobiologicznemu PAN. Był członkiem rad naukowych (Instytut Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego PAN, Zakład Biologii PAN, Zakład Ekologii PAN, Państwowa Rada Ochrony Przyrody, Komitet Gospodarki Wodnej PAN), a także licznych towarzystw naukowych, krajowych i zagranicznych. Był również organizatorem i przewodniczącym XVI Międzynarodowego Kongresu Limnologicznego w Polsce w 1965 r. oraz I i III Krajowego Zjazdu Hydrobiologów.

Został odznaczony i wyróżniony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, członkostwem honorowym Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego i Złotą Odznaką Miasta Mediolanu.

Do szczególnych dokonań zaliczyć należy wychowanie trzech pokoleń limnologów polskich. Był promotorem 16 prac doktorskich, patronował 60 pracom magisterskim oraz 8 rozprawom habilitacyjnym.

Zmarł 24 marca 1986 r. Pochowany na cmentarzu Św. Wawrzyńca przy ul. O. Bujwida we Wrocławiu.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec