Strona główna
MUZEUM

- Prorektorzy -

Marian
Kocór

Urodził się 10 lutego 1922 r. we Wrocane niedaleko Krosna. Ukończył w maju 1939 r. liceum ogólnokształcące w Rzeszowie.

W roku 1941 rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Federalnej w Zürychu (Eidg. Technische Hochschule-ETH), które ukończył w 1945 r. z wyróżnieniem. Doktorat prof. Kocóra wykonany pod kierunkiem prof. W. Preloga w grupie profesora L. Ružički dotyczył dziedziny chemii organicznej w zakresie związków naturalnych.

W latach 1948–1952 był adiunktem w Katedrze Podstaw Chemii Ogólnej kierowanej przez prof. Henryka Kuczyńskiego na ówczesnym Uniwersytecie i Politechnice we Wrocławiu. Pracował tu nad diacyloamidami, a następnie steroidami. W roku 1952 został kierownikiem Katedry Chemii Ogólnej w nowo utworzonej Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu. Na stanowisku tym pozostawał do 1965 r. Pod jego kierownictwem prowadzono badania z dziedziny syntezy steroidów, izolowano z materiału roślinnego i mikrobiologicznego związki biologicznie czynne (tomatydyna i werukarol).

Pełnił obowiązki prodziekana Wydziału Rolniczego w latach 50., a potem prorektora do spraw dydaktycznych (1960–1965). W roku 1954 został mianowany docentem, a w 1962 profesorem nadzwyczajnym. Pełnił również obowiązki dziekana na Wydziale Chemicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej WSI we Wrocławiu (1952–1956). Był współautorem patentu otrzymywania tlenku glinu do chromatografii.

W roku 1956 prof. M. Kocór przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko zastępcy dyrektora do spraw naukowych w Instytucie Chemii Organicznej Polskiej Akademii Nauk. Był równolegle kierownikiem Zakładu Związków Biologicznie Czynnych w Instytucie Chemii Polskiej Akademii Nauk. W 1967 r. został powołany na stanowisko dyrektora naczelnego w tymże Instytucie. Obowiązki te pełnił do 1972 r. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał w 1971 r.

Okres jego pracy w Warszawie należał do najbardziej twórczych. Tutaj prowadził badania nad chemią i stereochemią steroidów, badania nad strukturą produktów naturalnych pochodzenia roślinnego i mikrobiologicznego. Szczególną uwagę poświęcił opracowaniu metody syntezy hormonów oraz leków steroidowych. Pod jego kierunkiem opracowana została technologia otrzymywania testosteronu i analogu tego związku metanabolu. Badania mleczaja rudego (Lactarius rufus) doprowadziły do izolowania z tego organizmu grupy seskwiterpenowych laktonów.

Opublikował około 100 prac. Odbył wiele staży naukowych na uniwersytetach, m.in. w Szwajcarii, Anglii, Szwecji, Indiach i Stanach Zjednoczonych. Zapoczątkował organizację międzynarodowych konferencji izoprenoidowych, które odbywają się regularnie do dzisiaj.

Był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany odznaczeniami państwowymi, między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był wybitnym i cenionym pracownikiem nauki oraz nauczycielem akademickim.

Zmarł 24 marca 1980 r. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec