Page 428 - DZIEJE UNIWERSYTETU PRZYRODNICZEGO WE WROCŁAWIU

Profesorowie, docenci i doktorzy habilitowani 427

-badawczego, z jednoczesnym kierowaniem pracownią a potem w Tiarecie (Algieria). Na uczelniach tych prowa-
maszyn i urządzeń dołowych. dził wykłady oraz ćwiczenia z toksykologii i farmakologii.
Od 1971 r. pracował w Instytucie Mechanizacji Rol- Dla studentów tamtejszych uczelni wydał skrypt pt. „Phar-
nictwa Akademii Rolniczej we Wrocławiu na stanowisku macie Vétérinarie”. Jako ekspert pomagał w organizacji od
starszego wykładowcy. W 1973 r. mianowany został na podstaw Wyższej Szkoły Weterynarii w Tiarecie.
stanowisko docenta, na którym pracował do 30 września Był stażystą w Zakładzie Toksykologii Wyższej
1982 r., do momentu przejścia na wcześniejszą emeryturę. Szkoły Weterynaryjnej w Lyonie (Francja).
W pracy naukowej zajmował się tarciem i zużyciem Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Wete-
części maszyn, będąc uznawanym w kraju tribologiem. Jego rynaryjnych, Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego
zainteresowania naukowe dotyczyły między innymi zużycia i Polskiego Towarzystwa Toksykologicznego.
łożysk ślizgowych i trwałości elementów maszyn rolniczych Od początku swojej pracy zawodowej zajmował
pracujących w glebie. Zajmował się także projektowaniem się zarówno teoretyczną, jak i praktyczną toksykologią
siewników zbożowych i opryskiwaczy ciągnikowych. weterynaryjną, prowadząc m.in. diagnostyczne badania
Był autorem kilku patentów i wzorów użytkowych. Był toksykologiczne i ekspertyzy na potrzeby terenowej służby
promotorem ponad 50 prac magisterskich oraz 2 prac weterynaryjnej. Jego dorobek naukowy zamyka się liczbą
doktorskich. 108 publikacji (w tym 25 komunikatów ogłoszonych
Zmarł 5 lutego 1991 r. i pochowany został na cmen- drukiem i przedstawionych na zjazdach naukowych).
tarzu Osobowickim we Wrocławiu. Większość opublikowanych prac mieści się w ramach
podstawowego kierunku jego naukowych zainteresowań,
którym jest toksykologia pestycydów. Jest jednym z pionie-
rów polskiej toksykologii weterynaryjnej. Był promotorem
3 prac doktorskich we Wrocławiu oraz 9 prac doktorskich
w Algierii. Profesor Z. Bubień jest współautorem podręcz-
nika dla studentów i lekarzy weterynarii pt. „Receptura
Zenon weterynaryjna” oraz skryptu pt. „Ćwiczenia z toksykologii
Bubień weterynaryjnej”.
Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi
oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Jako żołnierz Wojska Polskiego został odznaczony meda-
lem „Za Udział w Walkach o Berlin” oraz innymi odzna-
czeniami wojennymi.
Urodził się 20 grudnia 1926 r. w Darewie, woj. W latach 1976–1979 był zastępcą dyrektora Insty-
nowogródzkie. Szkoły podstawową i średnią ukończył tutu Nauk Fizjologicznych AR we Wrocławiu. Przeszedł
w Baranowiczach, woj. nowogródzkie. W roku 1945 na emeryturę w roku 1992.
rozpoczął studia na Wydziale Weterynarii Uniwersytetu
i Politechniki we Wrocławiu, gdzie w roku 1951 otrzymał
dyplom lekarza medycyny weterynaryjnej. W roku 1948,
będąc jeszcze studentem, podjął pracę jako wolontariusz
w Katedrze Farmakologii i Toksykologii Wyższej Szkoły
Rolniczej we Wrocławiu. W roku 1950 otrzymał etat
Eleonora
zastępcy asystenta, rok później został asystentem, potem
adiunktem (1955 r.). Buczak
Stopień doktora medycyny weterynaryjnej uzyskał
w 1952 r., a docenta w 1966 r. po habilitacji z zakresu
toksykologii weterynaryjnej. W roku 1976 otrzymał tytuł
profesora nauk weterynaryjnych i etat profesora w Za-
kładzie Farmakologii i Toksykologii AR we Wrocławiu,
gdzie pracował do roku 1981, kiedy to został mianowany Urodziła się 1 lutego 1923 r. w Krakowie. Edukację
profesorem Wyższej Szkoły Weterynarii w Konstantynie, w zakresie szkoły średniej dokończyła na tajnych kom-

Księga1 DZIEJE UP.indb 427 2012-02-01 13:28:06