- Doktoraty Honoris Causa nadane przez Uczelnię -

Absolwent Wydziału Weterynaryjnego Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu (rocznik 1966-1972), gdzie jego nauczycielami byli m.in. prof. Ryszard Badura, Tadeusz Garbuliński czy Alfred Senze. Stopień doktora nauk wet. (1977) uzyskał w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, doktora hab. (1985) w Instytucie Weterynarii w Puławach, a w 1990 r. tytuł profesora. Mając 50 lat (1998), został członkiem korespondentem PAN, a następnie członkiem rzeczywistym PAN.

Na kierunek badań prof. Pejsaka oraz jego silne związki z lekarzami wet. miały wpływ pierwsze lata pracy pod okiem znanych w kraju specjalistów chorób zakaźnych, kolejnych wybitnych nauczycieli, jak: dr Kazimierz Łosieczka, profesorowie Stefan Wierzbowski, Stanisław Tereszczuk, Kazimierz Rosłanowski, a przede wszystkim prof. Marian Truszczyński.

Profesor Pejsak już jako lekarz terenowy bronił pracy doktorskiej, po czym wyjechał do USA, gdzie m.in. przez 8 miesięcy pracował u prof. Wiliama Switzera, odkrywcy czynników etiologicznych dyzenterii świń i zakaźnego zanikowego zapalenia nosa. Kolejne staże naukowe zrealizował, będąc pracownikiem Państwowego Instytutu Weterynaryjnego w Puławach od 1980 r., gdzie od 33 lat kieruje Zakładem Chorób Świń. Ściśle współpracuje z najlepszymi ośrodkami naukowymi w USA oraz Europie Zachodniej m.in. dzięki realizacji polsko-amerykańskich programów badawczych, w tym programów Marii Skłodowskiej-Curie, British Council oraz Unii Europejskiej. Prof. Pejsak i jego współpracownicy są od wielu lat krajowymi, a w niektórych dziedzinach światowymi liderami w zakresie szeroko pojętej hyopatologii.

Stworzył znaną w rozwiniętych rolniczo krajach świata szkołę polskich pracowników nauki związanych z ochroną zdrowia świń. Wypromował 10 doktorów nauk wet., był opiekunem 5 habilitacji. Na polskim i zagranicznych rynkach dostępne są szczepionki i leki opracowane przez niego w PIW, w tym najnowsze: Suibicol, KARNO-pig czy Aptovac.

Za prace naukowe, których realizacja zakończona została wdrożeniem do produkcji konkretnego leku lub szczepionek, otrzymał wiele nagród Ministra Rolnictwa i ministrów innych resortów oraz nagrodę Prezesa Rady Ministrów. Profesor został wyróżniony nagrodami Wydziału Nauk Rolniczych, Leśnych i Weterynaryjnych PAN. Jest autorem lub współautorem ponad 700 publikacji oraz 8 podręczników, członkiem wielu komitetów redakcyjnych czasopism naukowych, organizatorem 20 międzynarodowych konferencji z zakresu Patologii Świń.

Cieszy się autorytetem wśród lekarzy weterynarii w Polsce, ale także w Słowacji, Ukrainie, Białorusi, Litwie, Łotwie i Estonii. Jako ekspert FAO służył pomocą w wielu krajach, m.in. w Korei Płn., gdzie kierował projektem związanym z modernizacją Instytutu Weterynarii.

Jest Krajowym Kierownikiem Specjalizacji Chorób Świń. Za pracę na rzecz społeczności lekarzy wet. otrzymał medal honorowy „Bene de Veterinaria Meritum” Krajowej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. Od 1997 r. jest członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych, był wiceprezesem i prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, jest członkiem Rad Naukowych instytutów PAN oraz przewodniczącym Rady Naukowej Państwowego Instytutu Weterynaryjnego. Był członkiem Rady Nauki przy MNiSW. Od 2013 r. jest przewodniczącym zespołu Ewaluacji KEJN do spraw nauk rolniczych, członkiem zespołu specjalistycznego do oceny czasopism naukowych przy MNiSW. Od 2012 r. jest członkiem Konwentu Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, a od 2014 r. – przewodniczącym Rady Sanitarno-Epizootycznej przy głównym lekarzu weterynarii. W 2003 r. odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2004 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Rolniczej w Lublinie.