- Doktoraty Honoris Causa nadane przez Uczelnię -

Jest emerytowanym profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, wybitnym specjalistą z zakresu chemii rolnej oraz przyrodniczych podstaw melioracji, twórcą olsztyńskiej szkoły chemii rolnej, byłym prorektorem i rektorem Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie, doktorem honoris causa Akademii Rolniczych w Szczecinie i w Lublinie oraz Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

Urodził się 27 grudnia 1927 roku w Chlinie w gminie Żarnowiec nad Pilicą. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Zawierciu rozpoczął studia w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie, które od 1950 roku kontynuował w Olsztynie po przeniesieniu tam cieszyńskiej uczelni. W 1954 roku skończył studia i rozpoczął pracę jako młodszy asystent, a następnie asystent, początkowo w Katedrze Chemii Ogólnej, a później Chemii Rolnej na Wydziale Rolniczym WSR w Olsztynie. Na wydziale tym doktoryzował się (1960) i uzyskał stopień doktora habilitowanego (1965). Tytuł profesora nadzwyczajnego nadano mu w 1972 roku, a w roku 1979 uzyskał tytuł i stanowisko profesora zwyczajnego.

Profesor Teofil Mazur zorganizował od podstaw Katedrę Przyrodniczych Podstaw Melioracji, utworzoną w 1967 roku na Wydziale Geodezji i Urządzeń Rolnych, którego był prodziekanem w latach 1968–1969. Od roku 1972 pracował na Wydziale Rolniczym olsztyńskiej ART. Jako kierownik Katedry Chemii Rolnej (od 1997 roku nosi nazwę Katedry Chemii Środowiska).

Po przejściu na emeryturę w 1997 roku jest profesorem we Wszechnicy Mazurskiej w Olecku.

Główne kierunki badawcze profesora Mazura to:

– opracowania metodyki oznaczania aminokwasów w glebach oraz frakcji azotu,

– rozkład i przemiany związków organicznych; wyniki tych badań miały duże znaczenie dla oceny wartości rolniczej nawozów zielonych,

– badania naturalnych nawozów organicznych dotyczące przechowywania obornika i określenia składu chemicznego oraz wartości nawozowej gnojowicy.

– badanie wpływu nawożenia na jakość pozyskiwanych plonów: bulw ziemniaka, korzeni buraka cukrowego i roślin uprawianych w zmianowaniu, a także skutków ekologicznych nawożenia oraz opracowanie nawożenia w rolnictwie zintegrowanym; udowodniono, że systematyczne nawożenie obornikiem stwarza większe potencjalne zagrożenie zanieczyszczeniem wód glebowych niż nawożenie mineralne zrównoważone oraz stwierdzono znaczne zanieczyszczenie wód gruntowych w wyniku stosowania dużych dawek gnojowicy,

– badania nad zrównoważonym nawożeniem, znaczeniem nawożenia organicznego w rolnictwie zintegrowanym, wartości próchnicotwórczej nawozów organicznych i przetwarzania odpadów organicznych na komposty.

Prace naukowe profesora Mazura odznaczają się oryginalnymi osiągnięciami metodyczno-badawczymi i wniosły znaczący postęp do nauki o nawożeniu roślin i gleby oraz do opracowania zrównoważonego nawożenia obowiązującego w rolnictwie zintegrowanym.

Prof. Teofil Mazur jest autorem lub współautorem 355 prac naukowych, w tym 154 oryginalnych prac twórczych i 12 podręczników akademickich. Wypromował ponad 200 magistrów, 26 doktorów, był recenzentem ponad 50 rozpraw doktorskich i 60 habilitacyjnych oraz opiniodawcą licznych wniosków do tytułu i na stanowisko profesora.

Jest członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego, członkiem Prezydium Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego oraz Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Agrotechnicznego, członkiem Rady Naukowej Polskiego Klubu Ekologicznego i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej, a także członkiem Komitetu Narodowego ds. Międzynarodowego Stowarzyszenia Nauk Gleboznawczych i Olsztyńskiego Forum Naukowego. Działa aktywnie w komitetach Wydziału V Nauk Rolniczych i Leśnych PAN: Komitecie Gleboznawstwa i Chemii Rolnej, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego oraz Komitecie ds. Podnoszenia Żyzności i Zagospodarowania Gleb Lekkich.