Page 403 - DZIEJE UNIWERSYTETU PRZYRODNICZEGO WE WROCŁAWIU

402 DZIEJE UNIWERSYTETU PRZYRODNICZEGO WE WROCŁAWIU

„Za Zasługi w Rozwoju Województwa Zielonogórskiego”, akcji Profesora budynek ten ocalał. Od władz PKWN
w 1973 r. Złoty Krzyż Zasługi, a w 1989 r. Krzyż Kawalerski w Lublinie otrzymał nominację na wicedyrektora Instytutu,
Orderu Odrodzenia Polski. Za swoje osiągnięcia naukowe, a od dowództwa I Frontu Ukraińskiego zezwolenie na po-
dydaktyczne i organizacyjne uzyskał 9 nagród Rektora byt w strefie frontowej. W wyludnionych Puławach chronił
Akademii Rolniczej we Wrocławiu. przez szereg miesięcy bibliotekę i zbiory naukowe Instytutu
Zmarł 25 marca 2002 r. w wieku 76 lat. Został przed zniszczeniem, a w czasie forsowania Wisły przez
pochowany na cmentarzu pw. Św. Rodziny we Wrocławiu I Armię WP brał udział w ratowaniu rannych żołnierzy.
przy ul. Smętnej. Z chwilą utworzenia Wydziału Rolniczego Uni-
wersytetu w Lublinie został mianowany profesorem
zwyczajnym i kierownikiem Katedry Melioracji i Meteoro-
logii Rolniczej. W 1946 r. przeniósł się do Wrocławia,
obejmując Katedrę Melioracji i Inżynierii Rolnej Uniwer-
sytetu i Politechniki. Po wyodrębnieniu Wyższej Szkoły
Rolniczej zorganizował Wydział Melioracji Wodnych
Stanisław i został pierwszym dziekanem, zachowując kierownictwo
Bac Katedry Melioracji Rolnych i Leśnych.
Prekursorskie badania prowadzone w zakresie melio-
racji i uprawy torfowisk, drenowania, meteorologii rolniczej,
agrohydrologii wyznaczyły nowe kierunki w nauce i prak-
tyce. Wykazał istotne znaczenie technik melioracyjnych
w kształtowaniu środowiska i regulowaniu obiegu wody
Urodził się 30 marca 1887 r. w Kazimierzy Wielkiej w glebie i w zlewni.
w woj. kieleckim. Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie Uznawany jest za ojca polskiej szkoły erozyjnej.
wstąpił na Wydział Inżynierii Wodnej Politechniki Lwow- Jego obserwacje ruchów gleb wskutek przemarzania do-
skiej. Uzyskując absolutorium, rozpoczął pracę w Katedrze prowadziły do skonstruowania przyrządu pomiarowego,
Inżynierii Wiejskiej Akademii Rolniczej w Dublanach, stosowanego później w badaniach polarnych.
studiując równocześnie rolnictwo. Organizował i dowodził W ostatnich latach życia największą jego pasją
niepodległościowymi organizacjami zbrojnymi „Drużyny były zagadnienia dotyczące relacji las–woda. Działalność
Bartoszowe”. W latach 1918–1920 walczył w szeregach w tej dziedzinie rozpoczął w połowie lat pięćdziesiątych,
Wojska Polskiego w stopniu kapitana i został odznaczony wprowadzając wykłady z melioracji leśnych (od 1955 r.)
Krzyżem Walecznych oraz Medalem Niepodległości. i tworząc w ramach Katedry Zakład Melioracji Leśnych
W niepodległej Polsce organizował średnie szkolnictwo oraz obejmując, w 1957 r., kierownictwo nowo utworzonego
zawodowe, prowadząc równocześnie pracę dydaktyczną. Zakładu Gospodarki Wodnej Instytutu Badawczego Le-
W 1926 r. przeniósł się z Dublan na Politechnikę śnictwa. Położył nacisk na podstawowe badania wpływu lasu
Lwowską, gdzie oprócz zajęć dydaktycznych kierował Dzia- na poszczególne elementy bilansu wodnego, środowisko
łem Hydrotechnicznym Zakładu Doświadczalnego Upra- geograficzne i gospodarkę rolną. Określał rolę zadrzewień
wy Torfowisk pod Sarnami oraz brał udział w pracach Biura w rolnictwie ograniczających parowanie oraz erozję gleb.
Melioracji Polesia. W 1929 r. uzyskał stopień doktora nauk Zasługą jego jest inicjatywa i twórcza inspiracja
technicznych na Wydziale Inżynierii Wodnej Politechniki w zapoczątkowaniu działalności naukowej oraz dydaktycz-
Warszawskiej, a w 1933 r. habilitował się na Wydziale nej z zakresu melioracji leśnych w naszym kraju. Wydał
Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego pierwszy polski podręcznik melioracji leśnych.
w zakresie melioracji wodnych. Do Państwowego Insty- Profesor był członkiem rzeczywistym PAN oraz
tutu Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach przeniósł się m.in. członkiem Komitetu Nauk Leśnych PAN, Rady
w 1937 r. Zorganizował tam Dział Gospodarki Wodnej, Naukowej IBL, Rady Naukowo-Technicznej przy Mi-
następnie otrzymał nominację na wicedyrektora i na tym nistrze Leśnictwa, Państwowej Rady Ochrony Przyrody
stanowisku zastała go wojna. Zagrożony aresztowaniem i Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Przyrody we Wro-
za współdziałanie z konspiracją wyjechał z Puław na kilka cławiu, przewodniczącym Rady Naukowej Karkonoskiego
miesięcy. Gdy w lipcu 1944 r. wycofujący się hitlerowcy Parku Narodowego. Należał do wielu towarzystw nauko-
podpalili gmach Instytutu – dzięki natychmiastowej wych. W 1962 r. Wyższa Szkoła Rolnicza we Wrocławiu

Księga1 DZIEJE UP.indb 402 2012-02-01 13:28:02