- Doktoraty Honoris Causa nadane pracownikom przez inne uczelnie -

Akademia Rolnicza w Poznaniu, 1990 r.

Urodził się 7 lutego 1914 r. w Wilnie. Studia ukończył na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie w 1939 r. Pracę zawodową jako inżynier rolnik rozpoczął w lutym 1939 r. w majątku Sawicze koło Baranowicz. Po rocznej przerwie, z powodu wywiezienia przez okupanta na roboty do Niemiec, podjął pracę w gospodarstwie rolnym, pracując w latach 1944–1945 w Bielanach w pow. grójeckim i w Podzisinie w woj. wileńskim. Działał w ruchu oporu, będąc porucznikiem w Zgrupowaniu Wileńskim AK. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął pracę jako starszy asystent w Katedrze Ogólnej Hodowli Zwierząt na Wydziale Rolniczym UMCS w Lublinie pod kierownictwem prof. dr. Romana Prawocheńskiego. Po roku przeniósł się do Zakładu Doświadczalnego PINGW w Pawłowicach w woj. poznańskim, gdzie został kierownikiem naukowym. W 1951 r. został przeniesiony do Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki w Czechnicy, gdzie pracował jako kierownik naukowy zakładu.

Stopień doktora uzyskał w roku 1949 na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Wpływ ciąży wielopłodowej na użytkowość krów mlecznych”, którą wykonał pod kierunkiem prof. dr. Tadeusza Konopińskiego, natomiast tytuł docenta został mu nadany uchwałą Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej – za znaczący dorobek naukowy – w 1954 r. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1961 r., a profesora zwyczajnego w roku 1969. Specjalność naukowa: żywienie zwierząt i paszoznawstwo.

W 1964 r. został powołany przez FAO jako ekspert do Syrii, gdzie przez 4 lata brał udział w organizowaniu Instytutu Rolniczego w Damaszku i inicjował prace badawcze z zakresu żywienia zwierząt i paszoznawstwa.

W latach 1951–1979 był kierownikiem nowo utworzonej Katedry Żywienia Zwierząt WSR we Wrocławiu, a w latach 1959–1962 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Zootechnicznego AR we Wrocławiu oraz był członkiem komisji senackich. Brał udział w pracach Komitetu Nauk Zootechnicznych PAN, Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa, był Przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Zootechniki.

Promotor 14 doktoratów oraz opiekun ponad 70 prac magisterskich.

Jest autorem 3 podręczników: „Metodyka doświadczeń zootechnicznych”, „Żywienie zwierząt i paszoznawstwo”, „Zasady żywienia zwierząt” oraz skryptu „Zasady żywienia zwierząt”, 111 publikacji naukowych. Prowadził wykłady za granicą, zwłaszcza podczas pobytu w Syrii.

Był wybitnym specjalistą z zakresu żywienia zwierząt, paszoznawstwa i doświadczalnictwa zootechnicznego. Specjalizował się w żywieniu świń. Był pionierem zarówno w kraju, jak i w Europie stosowania dodatków paszowych poprawiających efekty produkcyjne i ogromnym autorytetem w tej dziedzinie. Przez wiele lat był członkiem rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa i ekspertem z zakresu żywienia zwierząt i gospodarki paszowej. Szeroko znany i ceniony był jako autor pierwszego, obszernego 6-krotnie wznawianego i uzupełnianego podręcznika z zakresu żywienia zwierząt, z którego korzystali studenci z całej Polski przez ponad 30 lat. Był pionierem wiedzy dotyczącej doświadczalnictwa zootechnicznego, autorem pierwszego podręcznika z metod badań na zwierzętach.

Za działalność naukową i dydaktyczną został wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim OOP (1970); Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974); odznaką „Zasłużony dla AR Wrocław” (1975); odznaką „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1977); Krzyżem Komandorskim OOP (1981); medalem „Za Zasługi dla AR Wrocław” (1980); Medalem 40-lecia PRL (1985); odznaką „Zasłużony dla Województwa Leszczyńskiego” (1985). W 1990 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa AR w Poznaniu.

Zmarł 27 września 1996 r., spoczywa na cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.