Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Elżbieta
Małysa

Urodziła się 14 lipca 1916 r. w Krakowie. Studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł magistra inżyniera rolnictwa w 1946 r.

Stopień doktora nauk rolniczych otrzymała w 1952 r. na Wydziale Rolniczym WSR we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt. „Wpływ nawożenia – a w szczególności fosforowego i borowego na plon i skład chemiczny soi”, natomiast stopień doktora habilitowanego również na Wydziale Rolniczym WSR we Wrocławiu, po przedłożeniu rozprawy halilitacyjnej pt. „Zagadnienie skażeń promieniotwórczych gleb i badania nad skażeniem strontem 90 gleb uprawnych Dolnego Śląska”.

Pracę w Katedrze Chemii Rolniczej rozpoczęła w 1946 r. Należy do grona pracowników, którzy organizowali w pierwszych miesiącach po wyzwoleniu zajęcia dydaktyczne na Wydziale Rolnym Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu i aktywnie uczestniczyli w odbudowie oraz uruchamianiu pracowni i laboratoriów. Udzielała się również szczególnie w odbudowie hali wegetacyjnej Katedry, a także Wojewódzkiej Stacji Chemiczno-Rolniczej we Wrocławiu.

W czasie swojej 40-letniej pracy na Uczelni wniosła znaczący udział w rozwój naukowy dyscypliny chemii rolniczej. W początkowym okresie swojej pracy zajęła się oceną wartości nawozowej wody amoniakalnej, mocznika, nitrofosfatu, precypitatu i tomasyny granulowanej, tuf filipowieckich oraz rogolitu i laktelitu. Jej osiągnięcia w tej dziedzinie przyczyniły się do ustalenia asortymentu produkowanych nawozów.

Doświadczenie zdobyte w trakcie stażu naukowego odbytego w Moskiewskiej Akademii Timiriazewa (1960 r.) pozwoliło jej na uruchomienie pierwszej na Uczelni pracowni izotopowej i rozpoczęcie prac nad zastosowaniem tej techniki w badaniach chemiczno-rolniczych. Kolejnym kierunkiem badań były zanieczyszczenia gleb uprawnych przez metale ciężkie i żywienie uprawianych w tych warunkach roślin. Prowadziła również badania nad oceną wartości nawozowej gnojowicy z przemysłowych ferm bydlęcych i wpływem tego nawozu na wartość produkcyjną gleb uprawnych.

W latach 1970–1976 zastępca dyrektora Instytutu Chemii Rolniczej, Gleboznawstwa i Mikrobiologii, a po reorganizacji Uczelni kierownik Katedry Chemii Rolniczej (1976–1986). Promotor 2 prac doktorskich oraz 27 prac magisterskich, recenzent 11 prac doktorskich. Jest autorką lub współautorką 32 oryginalnych prac twórczych oraz ponad 30 prac popularnonaukowych.

Przez wiele lat prowadziła szkolenia i dokształcanie kadry rolników praktyków zarówno w Państwowych Gospodarstwach Rolnych, Spółdzielniach Produkcyjnych, jak również rolników indywidualnych. Za tę działalność wyróżniona została odznakami: „Za zasługi w rozwoju Województwa Zielonogórskiego”, „Za zasługi dla Województwa Legnickiego”, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia” oraz Odznaką Budowniczego Wrocławia.

Otrzymała 2 nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz 15 nagród Rektora. Odznaczona została również Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarła 11 grudnia 2003 r. i pochowana została na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec