Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Zygmunt
Markowski

Urodził się 28 kwietnia 1872 r. we Lwowie – wykładowca propedeutyki klinicznej, diagnostyki, patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych oraz epizootiologii. Studia weterynaryjne ukończył z dyplomem lekarza weterynaryjnego w 1895 r. we Lwowskiej Szkole Weterynarii, a studia medyczne ze stopniem doktora wszech nauk lekarskich w 1908 r. na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego.

Pracę na Lwowskiej Uczelni Weterynaryjnej w Zakładzie Anatomii Opisowej rozpoczął w 1895 r. W 1910 r. po odbyciu stażu zawodowego w terenie i uzyskaniu docentury w zakresie weterynarii państwowej mianowany został profesorem nadzwyczajnym patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych zwierząt, a potem także chorób zakaźnych i kierownikiem uczelnianej Kliniki Chorób Wewnętrznych i Zakaźnych.

W czasie I wojny światowej pracował jako lekarz w klinikach w Wiedniu i Krakowie. W 1919 r. mianowany został profesorem zwyczajnym, a następnie wybrany na Rektora Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w latach 1920–1923 i 1927–1930. Odbudował Uczelnię i dokonał jej reorganizacji po zniszczeniach i stratach wojennych.

W latach 1920–1930 był redaktorem naczelnym „Przeglądu Weterynaryjnego”, a w roku 1923 założył we Lwowie kolejne pismo naukowe „Rozprawy Biologiczne” drukujące prace z zakresu medycyny weterynaryjnej, rolnictwa i hodowli. Redaktorem naczelnym był do 1939 r. W latach 1930–1933 pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych na stanowisku dyrektora Departamentu Weterynarii, a w 1932 r. współorganizował Unię Słowiańskich Lekarzy Weterynaryjnych.

W 1941 r., po wkroczeniu Niemców do Lwowa, przerwał swoją działalność akademicką. Powrócił do niej w 1945 r. w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie we Wrocławiu, gdzie pracę zaproponował mu prof. Stanisław Kulczyński – przyszły rektor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Prof. Markowski z dniem 1 listopada 1945 r. przystąpił do organizacji od podstaw wrocławskiego Wydziału Weterynaryjnego i został jego pierwszym dziekanem (1945–1947) oraz kierownikiem 3 katedr: Diagnostyki Chorób Wewnętrznych, Patologii i Terapii Szczegółowej Chorób Wewnętrznych oraz Epizootiologii.

Profesor jest autorem kilkudziesięciu publikacji z zakresu medycyny weterynaryjnej.

Został uhonorowany wieloma odznaczeniami krajowymi i zagranicznymi, między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, jugosłowiańskim Orderem Komandorskim św. Sawy, belgijskim Orderem Wielkiej Gwiazdy Leopolda II, a także w 1931 r. przez Akademię Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie godnością doktora honoris causa tej Uczelni.

Zmarł 13 września 1951 r. Pochowany został na cmentarzu Św. Wawrzyńca przy ul. O. Bujwida we Wrocławiu.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec