- Doktoraty Honoris Causa nadane pracownikom przez inne uczelnie -

Akademia Medyczna we Wrocławiu, 1970 r.

Urodził się 14 pażdziernika 1895 w Krośnie. Po ukończeniu w roku 1913 gimnazjum w Drohobyczu rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale ukończył je na Uniwersytecie Lwowskim w roku 1921, otrzymując tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej, potem jako żołnierz Wojska Polskiego wziął udział w wojnie polsko-sowieckiej.

W roku 1922 został asystentem w Zakładzie Fizjologii Wydziału Lekarskiego UJK u Adolfa Becka, gdzie w 1928 r. uzyskał także veniam legendi z zakresu fizjologii. W następnym roku, jako profesor nadzwyczajny, objął kierownictwo Katedry i Zakładu Fizjologii Akademii Medycyny Weterynaryjnej, od roku 1937 jako profesor zwyczajny. Fizjologię wykładał także podczas wojny w zorganizowanym w miejsce Akademii – Instytucie Weterynaryjnym (otrzymał wówczas tytułu zasłużonego profesora ZSRR) i potem na fachowych kursach weterynaryjnych.

Po wojnie w roku 1945 przejechał do Wrocławia, gdzie był współorganizatorem Wydziału Medycyny Weterynaryjnej i pierwszym kierownikiem jego Katedry Fizjologii (od roku 1953) oraz Katedry Chemii Fizjologicznej (do roku 1948). Równocześnie współorganizował Wydział Lekarski oraz kierował jego Katedrą i Zakładem Fizjologii do końca 1945 r., aż do przejścia na emeryturę; w roku 1966 zorganizował przy Wydziale Lekarskim kurs wychowania fizycznego, z którego powstało Studium Wychowania Fizycznego, przekształcone następnie w Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego, której był pierwszym rektorem.

Główne zainteresowania naukowe w zakresie fizjologii dotyczyły zagadnień układu krążenia krwi i fizjologii nerek, m.in. przebadał cały obszar tętniczy u różnych zwierząt i określił szybkość przepływu krwi nie tylko w aorcie, ale także w tętniczkach o średnicy 0,2 mm, stosując zmodyfikowany przez siebie w roku 1925 fotohemotachometr Cybulskiego. Badał też istotę wstrząsu histaminowego; jest twórcą teorii powstania wstrząsu na skutek osłabienia przez histaminę mięśnia lewej komory serca. Badania fizjologii nerek dotyczyły amoniaku, jego pochodzenia i zachowania we krwi zwierząt domowych, ilości mocznika we krwi kobiet i mężczyzn oraz mechanizmów tworzenia się moczu. Był twórcą teorii metabolicznej funkcji nerek, według której funkcja wydalnicza tego narządu zależy od przemian zachodzących w samym narządzie. Trzecią jego dziedziną zainteresowań, rozwijaną zwłaszcza po wojnie, były aspekty fizjologiczne wychowania fizycznego i sportu. Badając wpływ wysiłku fizycznego na narządy krążenia i oddechowe oraz klimatu na odporność organizmu, sformułował teorię „chorób z przeziębienia” jako następstwa odruchów anamizacyjnych, czyli reakcji określonych narządów na chłodzenie odpowiednich partii niezahartowanej skóry.

W roku 1945 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności, należał też do Polskiego Towarzystwa Fizjologicznego i Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Był doktorem honoris causa Wyższej Szkoły Rolniczej (1966) i Akademii Medycznej (1970) we Wrocławiu; odznaczony został Krzyżami Oficerskimi i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 31 marca 1975 r.