Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Marcin
Świtała

Urodził się 11 listopada 1951 r. w Ostrowie Wlkp. Studia wyższe na Wydziale Weterynaryjnym AR we Wrocławiu ukończył w 1975 r., uzyskując dyplom lekarza weterynarii. W 1975 r. rozpoczął pracę w Katedrze Farmakologii i Toksykologii, w której nieprzerwanie pracuje do dzisiaj, zajmując obecnie stanowisko profesora nadzwyczajnego.

Stopień doktora nauk weterynaryjnych uzyskał w 1980 r. po przedłożeniu rozprawy pt. „Zależność poziomu katecholamin osoczowych od 11-hydroksykortykosteroidów uwalnianych podczas hipertensji farmakologicznej”. W 1992 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych z zakresu farmakologii na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „Porównanie immunostymulujących właściwości małych dawek mechloretaminy z lewamizolem w badaniach laboratoryjnych i klinicznych”.

Dorobek naukowy obejmuje 161 pozycji, w tym 46 oryginalnych i 3 przeglądowe prace naukowe oraz 115 doniesień na kongresy, sympozja i konferencje naukowe. Jest także autorem 17 raportów eksperta będących efektem współpracy z kilkoma zakładami farmaceutycznymi produkującymi leki weterynaryjne.

Główne kierunki badawcze, które podejmował, to: farmakologia doświadczalna układu wegetatywnego i hormonów kory nadnercza, immunofarmakologia doświadczalna leków przeciwzapalnych oraz immunomodulatorów syntetycznych i naturalnych, weterynaryjna immunofarmakologia kliniczna oraz immunotoksykologia antybiotyków.

Do najważniejszych osiągnięć z dziedziny farmakologii układu wegetatywnego i hormonów kory nadnerczy należy wykrycie mechanizmów regulujących wzajemne relacje pomiędzy układem adrenergicznym a hormonami kory nadnerczy w ich wpływie na regulację ciśnienia krwi. Badania z zakresu immunofarmakologii doświadczalnej i klinicznej dotyczą dwóch grup leków: niesterydowych leków przeciwzapalnych oraz syntetycznych i naturalnych immunomodulatorów. Badał także immunotoksyczne właściwości kilkunastu antybiotyków przeciwbakteryjnych używanych w lecznictwie weterynaryjnym. Obecnie zajmuje się farmakokinetyką leków weterynaryjnych, głównie chemioterapeutyków przeciwbakteryjnych, kierując swą uwagę na czynniki istotnie zmieniające kinetykę tych leków. W ramach tych badań dwukrotnie kierował grantami KBN – własnym i promotorskim.

Wypromował 4 doktorów medycyny weterynaryjnej z zakresu farmakologii i toksykologii leków, a obecnie jest promotorem jednego otwartego przewodu doktorskiego. Był recenzentem 2 wniosków profesorskich, 2 habilitacji oraz 11 doktoratów.

Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego, w którym pełnił funkcje sekretarza (1983–1986), a następnie przewodniczącego Oddziału Wrocławskiego (1989–1995). Należy do Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych. Od 1996 r. jest członkiem Europejskiego Towarzystwa Farmakologii i Toksykologii Weterynaryjnej (EAVPT). Brał czynny udział w sześciu kongresach tego towarzystwa w Edynburgu (1994), Madrycie (1997), Jerozolimie (2000), Lizbonie (2003), Turynie (2006) i Lipsku (2009), a także w pięciu międzynarodowych konferencjach dotyczących środków przeciwbakteryjnych stosowanych w medycynie weterynaryjnej (AAVM) – Helsinki (2002), Ottawa (2004), Orlando (2006), Praga (2008), Tel Aviv (2010) oraz w czterech workshopach ECVPT i EAVPT organizowanych dla młodych farmakologów całego świata dotyczących farmakokinetyki leków weterynaryjnych w Edynburgu i Moredun (2003), Lizbonie (2003), we Wrocławiu (2004) i jako organizator i w Londynie (2005).

Prowadzi na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej zajęcia dydaktyczne z pięciu przedmiotów: farmakologii weterynaryjnej (III rok), farmakologii klinicznej psów i kotów (Y i VI rok – przedmiot fakultatywny), farmacji weterynaryjnej (III rok) , toksykologii weterynaryjnej (IV rok) i ochrony środowiska (I rok) – w tym dwa ostatnie także w języku angielskim. Wszystkie przedmioty realizuje z wykorzystaniem systemu e-learningu. Wykłada na studiach podyplomowych na specjalizacji choroby psów i kotów część poświęconą zatruciom tych zwierząt oraz na specjalizacji choroby drobiu i ptaków ozdobnych zagadnienia związane z racjonalną antybiotykoterapią.

Do osiągnięć organizacyjnych na macierzystym Wydziale należą: przewodniczenie komisji odpowiedzialnej za budowę i organizację Wydziałowego Wiwarium, którym kierował przez 7 lat oraz zorganizowanie pracowni Chromatografii Cieczowej. Do osiągnięć w wymiarze uczelnianym zaliczyć można współorganizowanie struktury i zaplecza studenckiego Zespołu Pieśni i Tańca Jedliniok w drugiej połowie lat 70. w ramach pełnionej funkcji pełnomocnika Rektora AR ds. Zespołu.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec