- Profesorowie -

Urodził się 8 października 1951 r. w Witkowie w po- wiecie gnieźnieńskim. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1969 r. po ukończeniu I Liceum Ogólnokształcącego nr 16 im. Bolesława Chrobrego.

Studia pierwszego stopnia odbył w Wyższej Szkole Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu w latach 1969–1973 (ukończone z wyróżnieniem); mianowany na stopień podporucznika oraz uzyskał tytuł inżyniera w specjalności inżynieria wojskowa.

Po studiach przez pięć lat pracował na wspomnianej Uczelni na stanowiskach dowódczych i w 1979 r. podjął studia drugiego stopnia w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (ASG WP) w Warszawie. Akademię ukończył jako prymus w 1981 r., po czym został skierowany do WSOWInż. we Wrocławiu na stanowisko dowódcy batalionu. W tym czasie ukończył kurs organizacji i zarządzania pracami inżynieryjnymi w WAT w Warszawie oraz specjalizację pedagogiczno-dydaktyczną w ASG WP.

W roku akademickim 1984/1985 rozpoczął studia doktoranckie systemem przemiennym w ASG WP. Po zdaniu wymaganych egzaminów i pozytywnym przebiegu obrony rozprawy doktorskiej pt. „Doskonalenie systemu zapór inżynieryjnych w pasie obrony”, na podstawie uchwały Rady Naukowej Wydziału Wojsk Lądowych ASG WP z dnia 28 maja 1987 r., otrzymał stopień naukowy doktora nauk wojskowych (promotor – prof. dr hab. inż. Jerzy Procak).

Od 1987 do 1989 r. pełnił obowiązki adiunkta–kierownika Zakładu Zabezpieczenia Bojowego i Logistycznego w WSOWInż. W tym czasie odbył też kurs operacyjno-inżynieryjny w Akademii Inżynieryjnej im. Kujbyszewa w Moskwie. W 1989 r. objął stanowisko Kierownika Katedry Taktyki Wojsk Inżynieryjnych w Wyższej Szkole Oficerskiej Inżynierii Wojskowej. Pracował na tym stanowisku do 1994 r.

W 1999 r. Senat Uniwersytetu Żilinskiego w Żilinie (Słowacja) w 1999 r. mu stopień naukowy docenta w zakresie budownictwa i transportu specjalnego. Podstawą uchwały były rozprawa habilitacyjna pt. „Możnosti poużivania geotextili vo vojenskom dopravnpm stavitelstvie”, która uzyskała pozytywne recenzje dwóch recenzetów ze Słowacji i jednego z Polski, pozytywna ocena dorobku naukowego oraz przebieg kolokwium habilitacyjnego.

Uzyskany stopień naukowy docenta został nostryfikowany przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu Rzeczypospolitej Polskiej z dniem 16 maja 2003 r. i uznano go za równoważny ze stopniem naukowym w Rzeczypospolitej Polskiej doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie transportu i budownictwa.

Po restrukturyzacji wyższego szkolnictwa wojskowego od 1994 r. przez trzy kadencje był dziekanem Wydziału Inżynierii Wojskowej Wyższej Szkoły Oficerskiej im. T. Kościuszki we Wrocławiu i w latach 2001–2003 dodatkowo pełnił obowiązki prorektora ds. dydaktyczno-naukowych tej Uczelni.

W roku 2007 odbył staż naukowy na Uniwersytecie Żilinskim w Żilinie na Słowacji.

Do 30 września 2009 r. był również pracownikiem Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego w Kielcach i pełnił obowiązki Dyrektora Instytutu Zarządzania.

Obecnie jest zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych oraz od 2009 r. na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu.

Zainteresowania naukowo-badawcze koncentrują się wokół kwestii związanych z bezpieczeństwem i zarządzaniem przedsięwzięciami inżynieryjnymi, w tym specjalnymi (kryzysowymi), w warunkach niepewności i ryzyka; szeroko rozumianymi zagadnieniami zabezpieczenia logistycznego, głównie infrastruktury transportowej i transportu oraz realizacji różnorodnych operacji technicznych i technologicznych. W pierwszej dziedzinie główna uwaga skupia się wokół uwarunkowań organizacji i zarządzania realizacją przedsięwzięć inżynieryjnych w różnego rodzaju sytuacjach kryzysowych militarnych i pozamilitarnych, z kolei w drugim obszarze – to teoria i praktyka infrastruktury transportu drogowego i transportu, w tym specjalnego.

Dorobek naukowy obejmuje ponad 140 publikacji, w tym 40 zagranicznych i 6 monografii.

Należy do Polskiej Grupy Inżynierii Sejsmicznej i Parasejsmicznej PAN. Prowadzi seminaria doktoranckie na Wydziale Inżynierii Specjalnej Uniwersytetu w Żilinie (Słowacja).

Był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany, m.in. 2-krotnym wpisem honorowym do kroniki Uczelni, nagrodami rektorskimi oraz odznaczeniami państwowymi i medalami resortowymi – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżami Zasługi. Za współautorstwo podręcznika dla Sił Zbrojnych RP otrzymał nagrodę MON II stopnia.

W 2003 r. Senat Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych na wniosek Komendy Uczelni przyznał mu za zasługi w wychowaniu i kształceniu wielu pokoleń oficerów honorowy tytuł „Legendarny Dowódca i Wychowawca”.