Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Włodzimierz
Parzonka

Urodził się 13 września 1930 r. w Kępnie, gdzie ukończył szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące. Studia wyższe odbył w latach 1951–1956 na Wydziale Melioracji Wodnych. Stopień doktora nauk technicznych nadała mu Rada Wydziału Melioracji Wodnych w 1962 r. na podstawie rozprawy pt. „Wyniki badań laboratoryjnych nad stratami ciśnienia przy hydraulicznym transporcie rozwodnionego namułu stawowego w poziomych rurociągach stalowych”, natomiast stopień doktora habilitowanego nauk technicznych uzyskał w roku 1968 na Politechnice Wrocławskiej po przedłożeniu rozprawy pt. „Reologiczne zachowanie się jednorodnych mieszanin gruntowo-wodnych”. W roku 1976 nadano mu tytuł profesora.

Rozpoczął pracę w 1956 r. w Katedrze Budownictwa Wodnego na Wydziale Melioracji Wodnych, dziś Instytut Inżynierii Środowiska. Kolejno zajmował stanowiska asystenta (1956–1959), starszego asystenta (1959–1962), adiunkta (1963–1969), docenta (1969–1976), profesora nadzwyczajnego (1976–1992) i profesora zwyczajnego (od 1992 r.).

Jego zainteresowania naukowe obejmują zagadnienia: zamulania i odmulania stawów rybnych i jezior, hydrotransportu mieszanin ciecz – ciało stałe w rurociągach, hydrotransportu i utylizacji gnojowicy z ferm tuczu i chowu zwierząt, reologii mieszanin jednorodnych, a zwłaszcza namułów i gnojowicy, transportu rumowiska wleczonego i zawieszonego w rzekach, sedymentacji, zagęszczania i erozji namułów w zbiornikach wodnych, modelowania budowli wodno-melioracyjnych, hydrauliki i hydrologii rzek i systemów wodnych, składowania odpadów na mokro (rolniczych i przemysłowych).

Dorobek obejmuje ogółem 275 publikacji, w tym 80 w językach obcych (francuskim, angielskim, niemieckim, rosyjskim). Do dorobku zaliczyć należy przeszło 90 niepublikowanych opracowań badawczych na potrzeby gospodarki.

W latach 1983–1988 był kierownikiem Studium Podyplomowego budownictwo wodno-melioracyjne na Uniwersytecie w Oranie. Prowadził wykłady na uczelniach zagranicznych: w Państwowym Instytucie Politechniczym w Tuluzie, na Wydziale Melioracji Uniwersytetu w Rostocku, w latach 1980–1988 pracował jako wykładowca na Uniwersytecie Nauk i Technologii w Oranie.

Był promotorem 14 doktoratów oraz 7 rozpraw „Post Graduation” na Uniwersytecie w Oranie. Pod jego kierunkiem 140 studentów ukończyło swoje prace dyplomowe, w tym 115 we Wrocławiu i 25 w Oranie.

Pełnił liczne funkcje organizacyjne, m.in. zastępcy dyrektora (1970–1979) i dyrektora Instytutu Budownictwa Wodnego i Ziemnego (1979–1980), pełnomocnika rektora ds. współpracy z zagranicą (1969–1971), przez trzy kadencje funkcję dziekana (1975–1979, 1990–1993, 1993–1996).

Działał aktywnie w towarzystwach naukowych, m.in. Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Od 1991 do 1999 r. pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Fizyki Wód Śródlądowych Komitetu Gospodarki Wodnej PAN. W okresie 1981–2000 był członkiem Międzynarodowej Asocjacji Badań Hydraulicznych. W latach 1990–1993 wchodził w skład Rady Naukowej Instytutu Budownictwa Wodnego PAN.

Został wyróżniony: Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, francuskim Orderem „Palmes Acadēmiques”, Złotą Odznaką Budowniczego LGOM i Złotą Odznaką „Zasłużony dla miasta Wrocławia i województwa wrocławskiego”.

Uzyskał sześciokrotnie nagrodę Ministra oraz 18 nagród Rektora.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec