- Profesorowie -

Urodził się 3 listopada 1923 r. Studia weterynaryjne ukończył w 1950 r. na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Po przyjeździe do Wrocławia w lipcu 1945 r. był członkiem Straży Akademickiej, której zadaniem było przygotowanie obiektów uniwersyteckich do zajęć i ich ochrona. Pracę naukowo-dydaktyczną rozpoczął bezpośrednio po studiach w Katedrze i Klinice Chirurgii, kierowanej przez Profesora Kazimierza Szczudłowskiego, wybitnego lwowskiego specjalistę w chirurgii i ortopedii weterynaryjnej. Pod jego kierunkiem uzyskał stopień doktora medycyny weterynaryjnej w 1952 r. i habilitował się w 1960 r. W 1960 r. objął kierownictwo Katedry, pełniąc tę funkcję do roku 1994. Uzyskał dwa tytuły naukowe profesora nadzwyczajnego w 1964 r. i zwyczajnego w 1974 r. Stworzył nowoczesne podstawy do prowadzenia badań naukowych, nauczania studentów i podyplomowego specjalizowania lekarzy weterynaryjnych. W wyniku jego starań powstał nowy obiekt kliniczny wyposażony w niezbędną aparaturę. Zainicjował nowoczesne techniki operacyjne i specjalizacje, porównywalne z postępowaniami w medycynie człowieka. Utworzył anestezjologię, radiologię, okulistykę, a później ultrasonografię, diagnostykę i chirurgię endoskopową. Stworzył unikalne pracownie eksperymentalne badań chirurgicznych wspólnie z katedrami chirurgii ogólnej, ortopedii, traumatologii, torakochirurgii Akademii Medycznej we Wrocławiu. Nawiązał ścisłą współpracę badawczą z medycyną, szczególnie wrocławską i niemiecką.

Wypromował 24 doktorów nauk. Habilitacje z zakresu chirurgii, anestezjologii i radiologii uzyskało 5 osób z jego zespołu. Opracował ponad 60 recenzji prac doktorskich, habilitacyjnych i na tytuł profesora nadzwyczajnego, zwyczajnego i doktora honorowego. Przygotował także ponad 500 opinii dla różnych redakcji czasopism naukowych, podręczników, monografii, KBN. Główne kierunki badawcze dotyczą ważnych zagadnień chirurgii. Wprowadził w polskiej medycynie weterynaryjnej śródszpikowe zespolenie i unieruchomienie płytą, określane jako zespolenie polskie ,,Zespol’’. Stworzył podstawy polskiej anestezjologii weterynaryjnej na podstawie opracowanego schematu znieczulenia złożonego.

Prowadził badania nad zastosowaniem bioceramiki w chirurgii. Do szczególnie oryginalnych osiągnięć należy opracowanie wszczepów korundowych, wszczepów do rekonstrukcji stawów i możliwości odtwarzania szklistej chrząstki stawowej, protez korundowych przewodów żółciowych.

Ogłosił ponad 130 prac w czasopismach krajowych i zagranicznych jako autor i współautor. Jest współautorem podręcznika pt. „Choroby przeżuwaczy”. Przedstawiał swoje prace na kongresach Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, Polskiego Towarzystwa Chirurgicznego, Polskiego Towarzystwa Ortopedów i Traumatologów, Polskiego Towarzystwa Enterogastrologów, Zrzeszenia Lekarzy Weterynaryjnych, sympozjach, studiach podyplomowych i specjalizacyjnych oraz za granicą, między innymi w Monachium, Hanowerze, Berlinie, Baden Baden i Brnie. Demonstrował nowe techniki operacyjne w zajęciach praktycznych w dokształcaniu lekarzy weterynaryjnych w wielu województwach Polski. Kierował czterema projektami badawczymi KBN. Prowadził ważną współpracę z wydziałami weterynaryjnymi uniwersytetów w Monachium, Hanowerze, Berlinie, Gissen, Wiedniu, Brnie i Budapeszcie. Zapraszano go na wykłady gościnne. Prowadził je w Monachium, Hanowerze, Berlinie, Brnie, Lipsku, Debreczynie i Lwowie. Kontakty zagraniczne pozwoliły mu wraz z Radą Naukową ukształtować Kongres „Pro Animali”, organizowany od wielu lat we Wrocławskiej Hali Ludowej. Było to wielkie wydarzenie naukowo-aplikacyjne, uznawane także za granicą.

Był kolejno prodziekanem, dziekanem Wydziału Medycyny Weterynaryjnej, prorektorem i rektorem Akademii Rolniczej we Wrocławiu (przez 4 kadencje). W środowisku naukowym Wrocławia przewodniczył kolegium prorektorów, a później rektorów szkół wyższych Wrocławia. Był członkiem Rady Głównej Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów, przewodniczącym rady programowej ds. planów i programów studiów przy Ministrze Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Należał do Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, którego był członkiem honorowym, pełnił w nim przez dwie kadencje funkcje prezesa i wiceprezesa; Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, w którym był zastępcą sekretarza generalnego; Europejskiego Towarzystwa Chirurgów Weterynaryjnych; Światowego Towarzystwa Bujatrycznego. Był członkiem komitetu redakcyjnego i do dnia dzisiejszego wchodzi w skład rady programowej „Medycyny Weterynaryjnej”.

Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, medalem „Za Zasługi dla Akademii Rolniczej”, Medalem Honorowym Uniwersytetu Ludwiga Maximiliana w Monachium, Medalem PTNW Pro Scientia Veterinaria Polona. Za działalność naukową otrzymał 3 nagrody 1 stopnia Ministra Edukacji Narodowej i 5 nagród Rektora Akademii Rolniczej, a także za działalność dydaktyczną szereg nagród Ministra Edukacji Narodowej. Kolegium rektorów wyższych uczelni Wrocławia przyznało mu prestiżową nagrodę Kolegium za integrację środowiska naukowego Wrocławia. Był krajowym specjalistą w zakresie chirurgii i prowadził  specjalizację w tej dyscyplinie.

Senat Akademii Rolniczej i Senat Akademii Medycznej we Wrocławiu uhonorowały go tytułem doktora honoris causa. W 2010 r. został uhonorowany tytułem doktora honoris causa przez Uniwersytet Ludwiga Maximiliana w Monachium.

Pan Profesor Ryszard Badura zmarł 13.01.2019 Roku i został pochowany na cmentarzu Św. Wawrzyńca  przy ulicy Bujwida we Wrocławiu