Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Julian
Wołoszyn

Urodził się 29 kwietnia 1925 r. w Tywoni, gmina Jarosław. Uczęszczał do szkoły podstawowej, gimnazjum i Liceum Drogowo-Wodnego w Jarosławiu. Dyplom technika drogowo-wodnego otrzymał w maju 1944 r. W latach wojny był wywieziony do Niemiec, gdzie pracował przy budowie dróg i mostów w firmie Schneid-Limburg. W latach 1942–1944 uczestniczył w Związku Walki Zbrojnej – AK. Po wyzwoleniu wschodniej części kraju podjął pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie, skąd z grupą operacyjną został skierowany na Ziemie Odzyskane. Od lipca 1945 r. do ostatnich dni swego życia przebywał we Wrocławiu. Przez 5 lat pracował w Państwowym Zarządzie Wodnym i równocześnie studiował na Politechnice Wrocławskiej (Oddział Inżynierii Wodnej), uzyskując dyplom magistra inżyniera we wrześniu 1950 r. Wielokierunkowa praktyka zawodowa i twórcze uzdolnienia pozwoliły mu na podjęcie pracy naukowo-dydaktycznej: od 15 stycznia 1950 r. na Politechnice Wrocławskiej, a od 1 września 1952 r w Akademii Rolniczej we Wrocławiu w Katedrze Budownictwa Wodnego.

W 1959 r. na podstawie dysertacji pt. „Zmienność rocznych opadów i odpływów na przykładzie zlewni rzeki Bóbr” nadano mu stopień doktora nauk technicznych. Habilitował się na podstawie rozprawy pt. „Opady burzowe i przewlekłe we Wrocławiu”. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1971 r., a profesora zwyczajnego w 1983 r. Od roku 1970 do końca swoich dni pełnił funkcję dyrektora Instytutu Budownictwa Wodnego i Ziemnego, a do 1989 r. również funkcję kierownika Zakładu Hydrologii i Hydrotechniki.

Ponad 140 absolwentów wykonało pod jego kierownictwem dyplomowe prace magisterskie. Promował 12 doktorów nauk technicznych.

Bezpośrednio po przejściu do pracy w Akademii Rolniczej zainicjował budowę pierwszego laboratorium wodnego, które stwarzało możliwości prowadzenia w nim zajęć dydaktycznych z hydrauliki oraz realizacji modelowych badań naukowych. W latach 60., jako senior budowy gmachu Wydziału Melioracji Wodnych, zaprojektował i nadzorował z wielkim zaangażowaniem budowę nowego laboratorium wodnego.

Do ważniejszych trwałych osiągnięć naukowych można zaliczyć: mapę izolinii współczynnika zmienności odpływu rocznego rzeki Bóbr; opracowanie wzoru na obliczenie przepływu powodziowego o określonym prawdopodobieństwie pojawiania się i jego transponowania na teren Dolnego Śląska; ustalenie wzoru na obliczenie natężenia deszczów burzowych krótkotrwałych i przewlekłych w funkcji czasu ich trwania i prawdopodobieństwa; opracowanie metody konstruowania miarodajnych fal hipotetycznych.

Wyniki swych prac opublikował w 60 opracowaniach naukowych oraz w 5 podręcznikach na temat hydrologii, hydrauliki oraz regulacji rzek i potoków.

Był członkiem Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich PAN, Polskiego Komitetu Naukowo-Technicznego NOT ds. Gospodarki Wodnej.

Za wyróżniającą się działalność i zasługi otrzymał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, tytuł „Zasłużony Nauczyciel RP”, Medal Rodła, Odznakę Pioniera Wrocławia, medal „Zasłużony dla Akademii Rolniczej we Wrocławiu”, Złotą Odznakę Honorową SITWM NOT, Złotą Odznakę Budowniczego LGOM.

Zmarł 24 września 1990 r. Spoczywa na Polu Żołnierzy AK na cmentarzu Św. Rodziny we Wrocławiu.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec