- Profesorowie -

Urodził się 18 listopada 1913 r. w Zalesiu koło Rzeszowa. Po zdaniu w 1933 r. egzaminu dojrzałości rozpoczął studia przyrodnicze na Uniwersytecie Poznańskim (1933–1934), które kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Dyplom magistra filozofii z zakresu biologii uzyskał w 1939 r. W latach 1942–1945 walczył w szeregach Armii Krajowej. Pracę naukowo-dydaktyczną jako asystent podjął w 1944 r. na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, później pracował na Uniwersytecie Poznańskim (1945–1948) i Uniwersytecie Wrocławskim (1948–1951). Doktoryzował się w 1946 r. na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego, opracowując dysertację pt. „Stymulujące i trujące działanie kwasu humusowego na organizmy wyższe”. W roku 1951 habilitował się na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego na podstawie pracy pt. „Badania nad warunkami i mechanizmem działania próchnicy na organizm roślinny”. W tym samym roku organizował Katedrę Fizjologii Roślin w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, którą kierował początkowo jako zastępca profesora, a od 1955 r. jako docent etatowy.

W 1956 roku objął Katedrę Fizjologii Roślin na Uniwersytecie Wrocławskim, pełniąc funkcje kierownika obu katedr (na Uniwersytecie i Wyższej Szkole Rolniczej), od 1964 r. – tylko uniwersyteckiej. Nominację na profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1975 r. Przez kilka lat był dyrektorem Instytutu Botanicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1979 r. przeszedł na emeryturę.

Dorobek naukowy obejmuje kilkadziesiąt oryginalnych prac naukowych oraz liczne artykuły przeglądowe z zakresu fizjologii roślin. Światowy rozgłos przyniosły mu prowadzone badania nad strukturą i fizjologiczną funkcją oraz właściwościami fizykochemicznymi związków humusowych. Wyniki przeprowadzonych doświadczeń ujawniły, w jakich warunkach występuje, a w jakich zanika wpływ próchnicy na rośliny. Wykorzystując rezultaty swoich badań, wyjaśnił mechanizm działania związków próchnicznych. Jest autorem opracowań monograficznych pt. „Oddychanie roślin”, „Fizjologia glonów i sinic” oraz „Próchnicowa uprawa hydroponiczna roślin”.

Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Botanicznego (PTB) od 1945 r. Przez szereg lat był członkiem Zarządu Głównego PTB, a w latach 1952–1954 i 1962–1963 przewodniczącym Oddziału Wrocławskiego. Aktywnie uczestniczy w pracach Sekcji Fizjologii i Biochemii Roślin. W jej ramach zorganizował bliską współpracę z analogiczną sekcją Czechosłowackiego Towarzystwa Botanicznego, którego jest członkiem honorowym. Jest również członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz Polskiego Towarzystwa Biochemicznego.

W toku swej pracy dydaktycznej wykładał fizjologię roślin dla studentów Wyższej Szkoły Rolniczej i Uniwersytetu Wrocławskiego. Prowadził wykłady na tematy mineralnego żywienia roślin, wtórnej przemiany materii i fizjologii glonów. Opracował podręcznik pt. „Ogólna fizjologia roślin”. Wykształcił pokaźne grono fizjologów roślin. Promował 17 doktorów i opiekował się 2 habilitantami.

Zmarł 22 maja 2005 r., pochowany we Wrocławiu na cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. O. Bujwida.