Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Tadeusz
Garbuliński

Urodził się 25 sierpnia 1920 r. w Strzemieszycach, w Zagłębiu Dąbrowskim. Tam ukończył szkołę podstawową, a następnie w Olkuszu gimnazjum i Liceum Humanistyczne w 1939 r. Studia odbył na Wydziale Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu, uzyskując w roku 1953 dyplom lekarza weterynarii.

Stopień doktora nauk weterynaryjnych otrzymał w 1958 r. we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt. „Farmakodynamika azotynów i azotanów w narządzie krążenia w nowym oświetleniu” (promotor – prof. dr Andrzej Klisiecki). Stopień docenta (doktora habilitowanego) z zakresu fizjologii i farmakodynamiki uzyskał na tymże Wydziale w 1960 r., przedkładając pracę habilitacyjną pt. „O istocie efektu poskurczowego, nerwach relaksacyjnych i odruchach krążenia w mięśniach szkieletowych”. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1965 r., a profesora zwyczajnego w 1973 r. Odbył kilkumiesięczny staż naukowy przed habilitacją w Instytucie Fizjologii Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim.

Asystent, adiunkt w Katedrze Chemii Fizjologicznej WSR we Wrocławiu (1952–1960), a także w Katedrze Fizjologii Akademii Medycznej we Wrocławiu (1953–1960). Kierownik Katedry Farmakologii i Toksykologii WSR we Wrocławiu (1961–1985), a następnie do 1990 r. kierownik Zakładu Farmakologii w tej Katedrze. Dyrektor Instytutu Nauk Fizjologicznych (1970–1982), prorektor (1962–1964), rektor WSR we Wrocławiu (1965–1969).

Członek korespondent PAN (1983), członek rzeczywisty PAN (1994), wiceprzewodniczący i sekretarz naukowy Wrocławskiego Oddziału PAN (1988–1992); członek założyciel Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego (1965) i przewodniczący Zarządu Głównego (1969–1971), członek 6 innych towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych, przewodniczący Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN (1978–1989) i przewodniczący honorowy (1997); członek honorowy Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynaryjnych (1988); członek Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych (1968–1990), Komisji Leków przy Ministrze Zdrowia (1971–1990), przewodniczący Komisji Leków Weterynaryjnych przy Ministrze Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (1991–1992).

Promotor 10 doktoratów. Opracował 242 recenzje na stopnie i tytuły naukowe.

Autor 169 publikacji, w tym 114 prac doświadczalnych wydrukowanych w kraju i za granicą oraz 2 podręcznikówakademickich: „Farmakologia Weterynaryjna” (trzy wydania, 1984) i „Receptura Weterynaryjna” (współautor, dwa wydania, 1984).

Główny kierunek jego badań to fizjologiczna i farmakologiczna regulacja krążenia krwi oraz przemiany węglowodanów i związków wysokoenergetycznych w sercu i mięśniach szkieletowych, m.in. praca odkrywcza o anabolicznej roli alfa-receptora adrenergicznego. W 1955 r. opublikował oryginalną w skali światowej hipotezę i pionierskie badania przypisujące tlenkowi azotu lecznicze właściwości nitratów. Prawdziwość tej hipotezy udowodniono 22 lata później w USA, co doprowadziło do odkrycia endogennego tlenku azotu (EDRF/No) – za co przyznano Nagrodę Nobla. W latach 70. zainicjował i następnie rozwinął wraz z zespołem badania immunofarmakologiczne w naukach weterynaryjnych. Wyniki badań prezentował na kongresach międzynarodowych, m.in. w Bazylei, San Francisco, Cambridge, Helsinkach, Baku i Sofii. Zaproszony był na wykłady do Wiednia, Fryburga Bryzgowijskiego, Berlina, Lipska, Starej Zagory i Tbilisi.

Doktor honoris causa Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Za osiągnięcia naukowe otrzymał nagrodę specjalną na II Kongresie Nauki Polskiej (1973) oraz liczne nagrody ministerialne. Pionier Wrocławia. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderem Odrodzenia Polski, Medalem Edukacji Narodowej, Medalem Rodła, odznaką „Zasłużonego Nauczyciela PRL” oraz licznymi odznaczeniami regionalnymi i innymi. W 1991 r. przeszedł na emeryturę.

Zmarł 22 lutego 2011 r., pochowany został na nowym cmentarzu parafialnym w Jeleniej Górze.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec