- Profesorowie -

Urodził się 15 września 1887 r. w Szeszorach. Po ukończeniu gimnazjum realnego w Kołomyi studiował w latach 1906–1911 nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Lwowskim, specjalizując się z zoologii u Józefa Nusbauma-Hilarowicza w latach 1909–1910 przebywał jako stypendysta w Stacji Morskiej w Treście. Po studiach uczył w gimnazjum w Kałuszu ( 1911–1912) i seminarium nauczycielskim w Jarosławiu (1912–1914). Wziął udział w I wojnie światowej, walcząc jako podoficer armii austriackiej na froncie wschodnim, gdzie w roku 1915 dostał się do niewoli; internowany do roku 1920 w obozie jenieckim nad Irtyszem koło Omska uczył przyrody w tamtejszej szkole. Po powrocie do kraju ponownie był nauczycielem (1920–1922) i po uzyskaniu w roku 1922 na Uniwersytecie Lwowskim stopnia doktora filozofii z zakresu zoologii na podstawie pracy o aparacie Golgiego u skorupiaków był w latach 1922–1928 adiunktem Katedry Zoologii u Jana Hirszlera i równocześnie nauczycielem w gimnazjum żeńskim im. Zofii Strzałkowskiej. Habilitował się w roku 1928 z zakresu zoologii i anatomii porównawczej zwierząt i był docentem Uniwersytetu Lwowskiego do roku 1930. W tym roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym i objął kierownictwo Katedry oraz Zakładu Zoologii i Parazytologii Akademii Medycyny Weterynaryjnej. W latach 1930 i 1931 specjalizował się przez rok z parazytologii jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej, w Tieraetzliche Hochschule w Berlinie i przez kilka tygodni w Stacji Morskiej w Roscoff (Bretania) we Francji.

Był ostatnim prorektorem Akademii w latach 1936–1939. Podczas wojny pracował nadal w Akademii mianowanej przez Rosjan na Lwiwskij Weterynaryjnyj Institut, potem przez Niemców na Staatliche Tieraerztliche Fachkurse Lemberg. W latach 1944–1945 przebywał w Krakowie, gdzie bezskutecznie wraz z Zygmuntem Markowskim zabiegał o utworzenie Studium Weterynaryjnego przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Przeniósł się do Wrocławia w roku 1945, gdzie był współorganizatorem Wydziału Medycyny Weterynaryjnej, jego prodziekanem w latach 1945–1947 i dziekanem w latach 1947–1948 oraz kierownikiem Katedry Zoologii i Parazytologii (od roku 1946 jako profesor zwyczajny). Po przeniesieniu Wydziału do wyodrębnionej z Uniwersytetu w roku 1951 Wyższej Szkoły Rolniczej kierował aż do śmierci zespołem katedr Chorób Zakaźnych i Inwazyjnych. W latach 1957–1959 był prorektorem ds. nauki WSR. Równocześnie na uniwersytecie wykładając biologię ogólną, zoologię i parazytologię na Wydziale Lekarskim i Oddziale Farmaceutycznym, prowadził seminarium z ewolucjonizmu na Wydziale Nauk Przyrodniczych (1953–1955).

Na początku kariery naukowej interesował się cytologią i rozwojem wachlarzoskrzydłych (wcześniej mało znanego działu embriologii owadów) i genetyką. W roku 1927 wziął czynny udział w Międzynarodowym Kongresie Genetycznym w Berlinie i do końca życia publikował artykuły na temat dziedziczności, zmienności genów i chromosomów. W latach 30. skoncentrował się na badaniach parazytologicznych i już praca z 1930 r. o larwach nicieni konia, opublikowana w „ Tieraerztliche Rundschau”, przyniosła mu europejski rozgłos. We Wrocławiu zainicjował prace nad pełnym zestawieniem wiadomości o pasożytach zwierząt domowych, występujących na terenie kraju oraz podobne badania u ryb i niektórych bezkręgowców; pod jego kierunkiem zbierano materiały pasożytów avifauny jeziornej i prowadzono badania zespołowe ekologiczno-parazytologiczne na jeziorze Ptasi Raj koło Gdańska (1952) oraz parazytologiczne ptactwa wodnego jezior Charzykowo, Sominy i Kruszyn (1953–1957). Ostatnie jego badania dotyczyły wpływu wody ściekowej na florę bakteryjną i wirusową oraz na parazytofaunę bytującą na nawadnianych nią terenach.

Członek Komisji Fizjograficznej PAU, Komitetu Parazytologicznego PAN, Lwowskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Zoologicznego (redaktor jego pisma „Zoologica Poloniae” w latach 1939, 1945–1950), Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika (jego sekretarz generalny w latach 1925–1926, prezes w latach 1947–1952 i redaktor serii A pisma „Kosmos” w latach 1945–1949), Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego i prezes jego oddziału wrocławskiego w latach 1953–1959.

Odznaczony był m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. Jego imieniem nazwano salę wykładową na Wydziale Weterynaryjnym WSR we Wrocławiu (1968), w której odsłonięto jego płaskorzeźbę (1979), a także lecznice weterynaryjne w Prudniku i Zgorzelcu, w tym ostatnim – również jedną z ulic.