- Profesorowie -

Urodził się 23 maja 1891 r. w Sanoku. Gimnazjum ukończył w 1909 r. w Wadowicach. Studiował weterynarię we Lwowie do 1912 r. Studia te kontynuował w Dreźnie i Wiedniu. Dyplom lekarza weterynarii uzyskał w roku 1914 w Akademii Weterynaryjnej w Wiedniu. Dyplom inżyniera rolnika otrzymał na Uniwersytecie w Poznaniu. Stopień naukowy doktora nauk weterynaryjnych nadano mu w Akademii Weterynaryjnej we Lwowie w 1921 r.; wykonał także doktorat z genetyki na Uniwersytecie w Londynie w 1944 r. Habilitował się w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w roku 1924. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w roku 1926, a profesora zwyczajnego w roku 1938.

Był specjalistą w dziedzinie genetyki, hodowli zwierząt, biologii rozrodu zwierząt gospodarskich i żywienia zwierząt. Zaliczany jest do pionierów w zakresie sztucznego unasienniania zwierząt gospodarskich. Staż naukowy, a następnie etat asystenta uzyskał w USA u prof. T.H. Morgana – laureata naukowej Nagrody Nobla – na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Pracował jako lekarz weterynarii w stadninie koni w Kentucky.

Był pierwszym dziekanem Wydziału Zootechnicznego (1950–1953). Kierował Katedrą Ogólnej Hodowli Zwierząt Uniwersytetu, a później WSR we Wrocławiu w latach 1946–1961. Podczas II wojny światowej pełnił funkcję prodziekana Wydziału Weterynaryjnego w Edynburgu.

Pod kierunkiem Profesora Olbrychta 8 magistrów wykonało prace doktorskie, a 115 absolwentów prace magisterskie.

Recenzował 10 rozpraw habilitacyjnych i 15 doktorskich. Opracował i opublikował 3 skrypty: „Zootechnika”, „Ogólna hodowla zwierząt” i „Przewodnik do ćwiczeń z ogólnej hodowli zwierząt”.

Opublikował łącznie 129 prac oryginalnych i artykułów naukowych. 

Uczestniczył w Kongresie Genetycznym w Edynburgu i Oxfordzie oraz Kongresie Biologii Rozrodu w Mediolanie i Kongresie Weterynaryjnym w Zurychu w 1938 r.

Wykładał genetykę i hodowlę zwierząt oraz żywienie zwierząt w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie do 1939 r., a następnie w Edynburgu w latach 1940–1943 i od 1946 r. na Uniwersytecie i Politechnice we Wrocławiu, a od 1951 r. w WSR we Wrocławiu na Wydziałach: Zootechnicznym, Rolniczym i Medycyny Weterynaryjnej.

Zaaklimatyzował w Polsce kukurydzę pastewną – koński ząb i wyhodował 4 odmiany. Opracował nowoczesny sprzęt do unasienniania zwierząt gospodarskich i dokonywania pomiarów, udowodnił eksperymentalnie, że rzęsistek bydlęcy powoduje ronienia u krów.

Był człowiekiem prawym, odważnym – w roku 1955 publicznie poddał krytyce poglądy T. Łysenki, a w Moskwie wyraził niezadowolenie, że wyróżniającemu się młodemu naukowcowi zabroniono pracy nad liofilizacją nasienia. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 2 czerwca 1963 r. w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim.