- Profesorowie -

Urodził się 27 sierpnia 1901 r. w Kętach, województwo krakowskie, w rodzinie inteligenckiej. Wykształcenie średnie zdobył w gimnazjum klasycznym w Krakowie, a studia politechniczne z inżynierii wodnej ukończył na Politechnice Lwowskiej w latach 1919–1928. W okresie studiów przebył kampanię frontową lat dwudziestych. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera hydrotechnika podjął pracę w 1929 r. w Biurze Projektów Melioracji Polesia. W latach 1929–1932 pracował w Zarządzie Miejskim – Budowlanym w Krakowie, a w latach 1933–1939 był kierownikiem Wytwórni Maszyn Chłodniczych w Warszawie.

W okresie okupacji, w latach 1939–1941, był biegłym w Sądzie Grodzkim w Warszawie, a następnie – poszukiwany przez Gestapo – ukrywał się, pracując w PCK w Warszawie i Krakowie.

Od 1945 r. prof. Dziewoński brał udział w organizacji administracji polskiej na Ziemiach Odzyskanych. Do Wrocławia przybył 10 maja 1945 r. jako jeden z pionierów, gdzie na krótko objął stanowisko dyrektora Zakładów Kanalizacji m. Wrocławia. Już od września 1945 r. powrócił do wyuczonego zawodu hydrotechnika, obejmując stanowisko naczelnika Wydziału w Dyrekcji Dróg Wodnych we Wrocławiu.

W latach 1949–1952, podczas organizacji służb państwowych, był kierownikiem Biura Studiów Kanału Odra – Dunaj, „Hydroprojektu”, Biura Projektów Budownictwa Morskiego Oddział we Wrocławiu.

W tym samym okresie podjął również pracę jako adiunkt na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej, gdzie prowadził zajęcia z przedmiotów drogi wodne i porty śródlądowe dla pierwszych studentów Politechniki. Tamże w roku 1952 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych za pracę pt. „Kryterium stateczności gruntu w strefie filtracji pod budowlami piętrzącymi”. Z chwilą likwidacji studiów hydrotechnicznych na Politechnice Wrocławskiej i utworzeniu Wydziału Melioracji Wodnych przy Wyższej Szkole Rolniczej prof. Dziewoński przeniósł się na tę Uczelnię na stałe, prowadząc wykłady z regulacji rzek,gospodarki wodnej, budownictwa wodnego i zbiorników wodnych. W czerwcu 1954 r. został docentem, w styczniu 1957 r. profesorem nadzwyczajnym, a w październiku 1968 r. profesorem zwyczajnym. Od roku 1971 pozostawał na zasłużonej emeryturze.

W 1946 r. był ekspertem delegacji polskiej na Międzynarodową Konferencję Pokojową, w 1947 r. ekspertem Biura Prac Kongresowych Ministerstwa Spraw Zagranicznych i członkiem Komitetu Polsko-Czechosłowackiego ds. Drogi Wodnej Odra – Dunaj i członkiem Komisji Gospodarki Wodnej w Centralnym Urzędzie Planowania.

W latach 1954–1956 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Melioracji Wodnych, od 1955 do 1959 r. prorektora Uczelni, w latach 1968–1970 kierownika Katedry Budownictwa Wodnego. W latach 1960–1962 był profesorem na Uniwersytecie Bagdadzkim w Iraku.

Był członkiem Stronnictwa Pracy, radnym m. Wrocławia; brał czynny udział w pracach Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych NOT oraz kilku towarzystw naukowych.

Był dobrym organizatorem. Posiadał znaczący i trwały dorobek naukowy, który prezentował w licznych publikacjach, ekspertyzach, projektach oraz wielu referatach i odczytach. Z jego inicjatywy i przy jego udziale rozwinięto w Polsce problem tzw. małej retencji.

Opracował pierwszy i jedyny dotychczas podręcznik akademicki pt. „Rolnicze zbiorniki retencyjne”.

Zmarł 19 stycznia 1983 r. Spoczywa na cmentarzu Św. Rodziny na Sępolnie.