Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Jan
Wierzbicki

Urodził się dnia 7 lipca 1896 r. we wsi Lipa w woj. lubelskim. Szkołę średnią ukończył w Gimnazjum im. Vetterów w Lublinie. Powołany do wojska, walczył w I wojnie światowej. Po wyjściu z niewoli wstąpił na nowo otwartą Politechnikę Warszawską, na której w roku 1923 ukończył Wydział Inżynierii Wodnej. Podczas studiów pracował w Biurze Projektów prof. K. Pomianowskiego.

Po ukończeniu studiów pracował w Biurze Robót Hydrotechnicznych inż. Rudnickiego i Załuskiego, by następnie się usamodzielnić. Zaprojektował m.in. 6 jazów żelbetowych; drenowania gruntów w 6 wsiach; regulacje czterech rzek oraz stawy rybne w województwach lubelskim, lwowskim i poleskim. W roku 1928 zorganizował koncesjonowane przedsiębiorstwo projektów oraz budowy wodociągów i kanalizacji w Lublinie.

Po okupacji przybył do Wrocławia, gdzie rozpoczął w 1946 roku pracę w Miejskim Biurze Wodociągowo-Kanalizacyjnym i równocześnie został adiunktem, pierwszym pracownikiem Katedry Melioracji i Inżynierii Wiejskiej na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu i Politechniki. Wspólna praca z prof. S. Bacem przyczyniła się do powstania pracowni melioracyjnej, odtworzenia z gruzów muzeum melioracyjnego i objęcia oraz urządzenia doświadczalnictwa melioracyjnego na polach nawadnianych ściekami miejskimi w Rędzinie, Osobowicach i Psim Polu. Ta ostatnia dziedzina prac stała się początkiem jego głównych prac naukowych.

W roku 1947 za pracę pt. „Sposoby i korzyści meliorowania gruntów za pomocą nawadniania ściekami” uzyskał na Wydziale Inżynierii Politechniki Wrocławskiej stopień doktora nauk technicznych. W roku 1950 otrzymał stopień docenta na podstawie przedłożonej pracy pt. „Działanie wód ściekowych na glebę”.

Po zorganizowaniu Wydziału Melioracji Wodnych objął kierownictwo Katedry Budownictwa Wodnego w 1951 r. W trzy lata później został mianowany przez Radę Państwa profesorem nadzwyczajnym, a w 1960 r. profesorem zwyczajnym. Był twórcą wrocławskiej szkoły nawodnień ściekami użytków rolnych i leśnych. Pod jego kierunkiem zapoczątkowano doświadczenia nawadniające w lizymetrach i na polach irygacyjnych w Rędzinie. Z ramienia V Wydziału PAN był koordynatorem do spraw rolniczego wykorzystania ścieków w krajach demokracji ludowej.

Był członkiem zwyczajnym Wrocławskiego Towa-rzystwa Naukowego, członkiem Komitetu Melioracji, Łąkarstwa i Torfoznawstwa PAN, członkiem Komitetu Gospodarki Wodnej PAN. Działał czynnie w SITWM, był radnym miasta Wrocławia i przewodniczącym Komisji Gospodarki Wodnej i Żeglugi MRN m. Wrocławia.

Pod jego kierownictwem naukowym liczne grono wychowanków uzyskało stopnie naukowe. W latach 1958–1962 pełnił funkcję dziekana Wydziału. Prowadził wykłady na wydziałach: Melioracji WSR, Budownictwa Politechniki oraz Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego.

Dorobek naukowy stanowi około 200 prac i artykułów ogłoszonych drukiem, zarówno w języku polskim jak i niemieckim, rumuńskim, angielskim, rosyjskim oraz węgierskim.

Został odznaczony medalami: X, XV i XX-lecia Polski Ludowej, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką XXV-lecia Stronnictwa Demokratycznego, Odznaką Tysiąclecia, złotą odznaką „Zasłużony dla Dolnego Śląska”, Odznaką Budowniczy Wrocławia oraz Złotą Odznaką NOT.

Zmarł 6 października 1977 r. we Wrocławiu. Spoczywa w rodzinnym grobowcu we wsi Zaniemyśl k. Lublina.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec