Strona główna   Strona główna
MUZEUM

- Profesorowie -

Henryk
Słowiński

Urodził się 8 maja 1926 roku w Lipnikach na Wołyniu 1928. Liceum ogólnokształcące ukończył w Kwidzynie, a studia rolnicze  w SGGW w Warszawie i na Uniwersytecie Wrocławskim uzyskując kolejno tytuł inżyniera i stopień magistra rolnictwa. Stopień doktora nauk rolniczych uzyskał na podstawie rozprawy „Zmienność rozwoju i plonów trzech odmian ziemniaka w zależności od sposobów uprawy” (promotor – prof. dr hab. Antoni Wojtysiak), a doktora habilitowanego po przedłożeniu rozprawy „Wpływ odległości roślin w rzędzie na rozwój i plony trzech odmian buraka cukrowego” na Wydziale Rolniczym AR we Wrocławiu. Tytuł profesora nauk rolniczych uzyskał w 1992 r.

Pracował w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin AR we Wrocławiu na stanowiskach: zastępcy asystenta (1951), asystenta (1952), st. asystenta (1953–1955), adiunkta (1956–1977), docenta (1978–1991) i profesora nadzwyczajnego (1992–1998). W latach 1978–1981 był prodziekanem Wydziału Rolniczego.

Prowadził badania z zakresu uprawy roślin polowych. W tym celu odbył szereg wyjazdów do pokrewnych ośrodków naukowych w Czechosłowacji, Związku Radzieckim, na Węgrzech oraz w Jugosławii i Bułgarii.  Opublikował 98 prac, w tym 44 oryginalne twórcze. Jest współautorem podręcznika i skryptu o uprawie roślin oraz słownika Agro-Bio- Technicznego. Prowadził liczne zawodowe szkolenia i popularyzował uprawę roślin okopowych. Wypromował 3 doktoratów, 115 magistrów, recenzent 2 rozpraw doktorskich i 3 habilitacyjnych

Profesor Henryk Słowiński był świadkiem historii i zarazem autorytetem dla środowisk kresowych – jako nastolatek przeżył nie tylko napad banderowców z UPA na swoją rodzinną wieś, ale także kolejny, na Hutę Stepańską, gdzie schronili się uciekinierzy z okolicznych miejscowości. Był dwukrotnie ranny w czasie walk, pod Moczulanką, w czasie działań w ramach akcji „Burza” stracił ojca, razem z którym wstąpił do 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Przez lata upominał się o prawdę historyczną i upamiętnienie ofiar rzezi wołyńskiej, która w dramatyczny sposób odcisnęła swoje piętno na losach Polaków mieszkających na kresach wschodnich II Rzeczypospolitej, ale też i na ich relacjach z Ukraińcami.   Był autorem          licznych publikacji o historii Wołynia, inicjatorem budowy  wielu pomników  poświęconych czynowi Dywizji, samoobronie na Wołyniu i losom Polaków na Wołyniu. Zasłużył         się również, upamiętniając pomnikami m.in. żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, ofiary  ludobójstwa na Kresach Wschodnich, nauczycieli na Kresach Wschodnich. Był inicjatorem uczczenia na Dolnym Śląsku 27 Dywizji oraz jej żołnierzy poprzez nadanie imion ulicom oraz wmurowanie tablic pamiątkowych. Zasłużony dla pojednania polsko - ukraińskiego, polsko - czeskiego i polsko -niemieckiego.

Między innymi z jego inicjatywy upamiętniono ofiary pomordowane na Wołyniu. Pomniki i krzyże stanęły w dziesiątkach wsi i miejsc, gdzie ginęli Polacy. Wielokrotnie apelował o pamięć o ofiarach ludobójstwa na Kresach Wschodnich, występując wspólnie z wrocławskim oddziałem Instytutu Pamięci Narodowej. Był wzorem dla młodych ludzi. Wiele sztandarów szkolnych otrzymało z jego rąk Krzyż Honorowy 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia  Polski. Był też wyróżniony  nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz 10 nagrodami Rektora. Posiadał też wiele innych odznaczeń państwowych i wojskowych.

Zmarł 22 sierpnia 2018 roku. Pogrzeb na cmentarzu Świętej Rodziny przy ul Smętnej we Wrocławiu miał oprawę wojskową z Orkiestrą Reprezentacyjną Wojsk Lądowych we Wrocławiu.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec