Strona główna
MUZEUM

- Prorektorzy -

Henryk
Balbierz

Urodził się 6 lutego 1924 r. w Poznaniu. W latach 1946–1951 studiował na Wydziale Weterynaryjnym Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Od 1951 do 1958 r. pracował w Katedrze Patologii i Terapii Szczegółowej Chorób Wewnętrznych, a następnie do 1963 – w Katedrze Fizjopatologii tegoż Wydziału. W roku 1952 uzyskał tytuł doktora medycyny weterynaryjnej (promotor – prof. Dr Stanisław Runge), a po przeprowadzonym przewodzie habilitacyjnym tytuł docenta w roku 1963. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nadano mu w roku 1971, a profesora zwyczajnego w roku 1978.

W roku 1962 odbywał czterotygodniowy staż naukowy w Zakładzie Hematologii i Grup Krwi Instytutu Pasteura w Paryżu, a w roku 1963 ośmiomiesięczny staż w Zakładzie Biochemii tegoż Instytutu. Po powrocie do kraju podjął pracę w Katedrze Rozrodu i Klinice Położniczej, gdzie zorganizował Pracownię Immunologii Rozmnażania, przekształconą później w Pracownię Immunologii, Immunogenetyki i Prewencji Neonatalnej, a w roku 1989 – w Zakład Prewencji i Immunologii Weterynaryjnej. W 1976 r. powrócił do Katedry Fizjopatologii, którą kierował do 1987 r. W roku 1977 zorganizował zespół do realizacji nowo wprowadzonego na studia weterynaryjne przedmiotu higiena i profilaktyka w produkcji zwierzęcej. Jest autorem lub współautorem 125 publikacji naukowych i podręcznika pt. „Patofizjologia zwierząt” (PWRiL, 1991). Był promotorem 10 przewodów doktorskich, opracował wiele wniosków na tytuł profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego, kilkanaście recenzji prac doktorskich i wiele recenzji redakcyjnych. W latach 1951–1954 był sekretarzem wydziałowej komisji ds. zatrudnienia absolwentów, 1951–1955 – sekretarzem Rady Zakładowej ZNP, 1955–1956 członkiem komisji rewizyjnej ZOZ, 1966–1972 prodziekanem do spraw nauczania Wydziału Weterynaryjnego, 1972–1975 dziekanem tegoż Wydziału, 1975–1980 prorektorem AR ds. nauczania, 1982–1984 rektorem AR, 1978–1982 przewodniczącym kolegium prorektorów uczelni wrocławskich; w latach 1961–1981 był kierownikiem i redaktorem naczelnym Działu Wydawnictw WSR/AR.

W roku 1975 był przewodniczącym Sekcji Chorób Niezakaźnych w Komitecie Weterynaryjnym PAN, od 1978 członek Rady Głównej, przewodniczący Sekcji Nauk Rolniczych (przez dwie kadencje). Należał i pełnił funkcje w towarzystwach naukowych: 1969–1971 członek I Zarządu Wrocławskiego Oddziału Towarzystwa Immunologów, od 1975 członek Międzynarodowego Komitetu Organizacyjnego Immunologii Rozrodu (Warna, Bułgaria), członek PTNW. Inicjator badań nad hemofilozą bydła, które doprowadziły do wykrycia w Polsce drobnoustroju Haemophilus somnus oraz do rejestracji surowicy odpornościowej Somnubovin® i szczepionki Somnuvac®, opracowanych przez zespół Katedry Prewencji i Immunologii Weterynaryjnej.

Wyróżniony licznymi nagrodami Rektora za pracę dydaktyczną, wychowawczą i naukową oraz nagrodami Ministra – w roku 1970 zespołową II stopnia za pracę wychowawczą i dydaktyczną oraz (1973) takąż nagrodą za prace naukowe, a w 1975 r. nagrodą zespołową V Wydziału PAN. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i regionalnymi: 1966 r. – Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, 1970 r. – Srebrnym Krzyżem Zasługi, 1973 r. – Krzyżem Kawalerskim OOP, 1973 r. brązowym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, 1974 – Medalem XXX-lecia Polski Ludowej, 1975 r. – medalem „Za Zasługi dla AZS”, 1976 r. – złotą odznaką „Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia”, 1975 r. – złotą odznaką „Zasłużony Opolszczyźnie”, 1977 r. – złotą odznaką „Zasłużony dla Ziemi Lubuskiej”, 1976 r. – „Zasłużony Nauczyciel PRL”, 1981 r. – srebrnym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, 1984 r. – Medalem 40-lecia PRL, 1985 r. – Krzyżem Oficerskim OOP.

Zmarł w listopadzie 1987 r. Jego mogiła znajduje się na cmentarzu przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec