Strona główna
MUZEUM

- Prorektorzy -

Eligiusz
Roszyk

Urodził się 3 sierpnia 1924 r. w Krotoszynie. Po ukończeniu szkoły podstawowej oraz gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Wrocławskiego, które ukończył w 1950 r. Stopień doktora nauk rolniczych otrzymał w 1961 r. na Wydziale Rolniczym WSR Wrocław na podstawie rozprawy pt. „Badania nad oznaczeniem procentowej zawartości węgla w substancji organicznej gleby” (promotor – prof. dr hab. Kazimierz Boratyński). Stopień doktora habilitowanego uzyskał również na Wydziale Rolniczym WSR Wrocław po przedłożeniu rozprawy pt. „Zawartość form ogólnych i rozpuszczalnych wanadu, chromu, manganu, kobaltu, niklu i miedzi w niektórych glebach glebach Dolnego Śląska wytworzonych z glin pylastych i utworów pyłowych”.

Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1977 r., a zwyczajnego w roku 1987.

Pracę w Katedrze Chemii Rolniczej rozpoczął w 1949 r. W czasie swojej 45-letniej pracy na Uczelni przyczynił się do znacznego rozwoju dyscypliny chemii rolniczej. W swoich pracach szczególnie dużo uwagi poświęcił badaniom metodycznym nad oznaczaniem zawartości mikroelementów zarówno w glebach, jak i roślinach. W latach 1969–1974 był członkiem sekcji Rady Naukowej IUNG ds. Centralnego Ośrodka Metodyczno-Naukowego, ponadto w latach

1971–1974 pełnił funkcję przewodniczącego Zespołu Mikroelementów w Polskim Towarzystwie Gleboznawczym.

Kolejnym kierunkiem badań były zagadnienia związane z zanieczyszczeniem gleb i roślin metalami ciężkimi. Jego osiągnięcia w tej dziedzinie znalazły wyraz w powołaniu go do Zespołu Wrocławskiego Komitetu Ochrony Środowiska Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (1972–1973) oraz Zespołu ds. Ochrony Gleb i Zieleni Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego KGHM – gdzie w latach 1974–1977 pełnił funkcję przewodniczącego. Za pracę tę wyróżniony został Złotą Odznaką Budowniczego LGOM (1977), odznaką „Zasłużony dla Województwa Legnickiego” (1984) oraz odznaką „Za Zasługi dla Województwa Legnickiego” (1985).

Znaczny udział w jego dorobku stanowią prace poświęcone ocenie wartości nawozowej osadów ściekowych. Wyniki tych prac były podstawą do opracowania projektu normatywu dla osadów ściekowych wykorzystywanych w rolnictwie do nawożenia gleb.

W latach 1981–1987 pełnił funkcję prorektora ds. nauki, a przez krótki okres obowiązki rektora. W latach 1990–1994 był kierownikiem Katedry Chemii Rolniczej.

Brał aktywny udział w pracach międzynarodowych grup roboczych w ramach RWPG, przewodnicząc polskiemu zespołowi. Był członkiem Komitetu Gleboznawstwa i Chemii Rolnej PAN (1975–1977), Komitetu Ekologii Człowieka PAN (1978–1983) oraz Zespołu „Człowiek a Środowiska Rolniczo-Leśne” (1975–1977). Uczestniczył również w pracach wielu rad naukowych, między innymi: Zakładu Agrofizyki PAN w Lublinie, w Urzędzie Wojewody Jeleniogórskiego i Legnickiego.

Był promotorem 8 prac doktorskich, w tym 2 obcokrajowców, spośród których 2 osoby uzyskały tytuł naukowy profesora. Pod jego kierunkiem wykonanych zostało 26 prac magisterskich.

Na całokształt dorobku naukowego składa się 98 oryginalnych prac, 1 przewodnik do ćwiczeń w 5 wydaniach, współautorstwo skryptu i 3 podręczników.

Za działalność naukową w dziedzinie metod oznaczania mikroelementów i ochrony środowiska rolniczego 14-krotnie wyróżniony został nagrodą Rektora. W uznaniu za pracę i osiągnięcia dydaktyczne odznaczony został między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz medalem „Zasłużony dla Wydziału Rolniczego AR we Wrocławiu”.

Zmarł 13 marca 2003 r. i pochowany jest na cmentarzu przy ul. Chałupniczej we Wrocławiu Wojnowicach.

  • Początek
  • Do góry
  • W dół
  • Koniec